Κριτική προσέγγιση στα περί ελληνικής «χρεοκοπίας»

Μεγάλη ανησυχία προκλήθηκε από την αναδημοσίευση στην Ελλάδα κειμένου το οποίο φέρεται να «αποκαλύπτει» ότι οι οίκοι αξιολόγησης του εξωτερικού έχουν «προεξοφλήσει ελληνική χρεοκοπία στις 23 Μαρτίου. Μετά τις πρώτες εντυπώσεις όμως, ακολουθεί μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση και κριτική αξιολόγηση του κειμένου, ώστε να καταλήξουμε σε πιο ασφαλή συμπεράσματα, ή σε τελική ανάλυση, να εμπλουτίσουμε τη σκέψη μας στην προσπάθεια ερμηνείας του τι ακριβώς υποκρύπτεται, ..................
...............αν υποκρύπτεται κάτι.
Το κείμενο, αν όντως αληθεύει, έχει λογική, καθώς η διαδικασία του «κουρέματος» σημαίνει εξ ορισμού ότι η Ελλάδα αδυνατεί να πληρώσει τα δάνειά της, οπότε και οδηγείται στην παραγραφή του χρέους. Αυτό από μόνο του αποτελεί πιστωτικό γεγονός για τους οίκους αξιολόγησης, όπως άλλωστε μας έχουν προειδοποιήσει. Σε τελική ανάλυση θα μπορούσε απλώς να αποτελεί το αποκαλούμενο «contingency planning» (σχεδιασμός ενεργειών σε περίπτωση που προκύψει κάποια συγκεκριμένη εξέλιξη) των εταιριών αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, αφού δεν αποτελεί μυστικό ότι στα μέσα Μαρτίου η Ελλάδα καλείται να εξοφλήσει ομόλογα ύψους περί τα 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία πολύ απλά δεν έχει. Οπότε, όσα λένε οι εταιρίες είναι φυσικό επακόλουθο εάν το χρέος δεν εξυπηρετηθεί, ενώ οι δύσκολες διαπραγματεύσεις με την τρόικα αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο χρεοκοπίας και αδυναμίας συμφωνίας, άρα όσα «αποκαλύπτονται» είναι εντελώς κατανοητά και λογικά.
Να υπενθυμίσουμε, ότι οι οίκοι αξιολόγησης λειτουργούν πάντοτε στο πλαίσιο του καταστατικού τους, το οποίο ξεκαθαρίζει όλες τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια βάσει των οποίων υλοποιείται η αξιολόγηση μιας χώρας. Ανεξαρτήτως του αν μας αρέσει η όχι, αυτή η απόφαση, αν τελικώς επιβεβαιωθεί, είναι σύννομη κατά το καταστατικό τους, καθώς είναι εταιρείες που βγάζουν κέρδη από τη δουλειά τους, άρα δε μπορούν να ρισκάρουν και να γελοιοποιηθούν καταστρέφοντας την πληγείσα τελευταία αξιοπιστία τους στις διεθνείς αγορές. Άρα, το ότι καταλήγει ένας οίκος αξιολόγησης σε αρνητικές αξιολογήσεις για μία χώρα ή κάποιον οργανισμό, αυτό είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο – προβλέψιμο και εξαρτάται από άξονες και δημοσιοποιημένες αναλυτικές μεθόδους τις οποίες ακολουθεί ο κάθε οίκος.
Η Ελλάδα ως αδυνατούσα να αποπληρώσει το χρέος και οδηγούμενη στο κούρεμα, δείχνει ότι «πτωχεύει». Το γεγονός, όμως, της λήψης του δανείου που φαίνεται να προχωράει, έστω μετ’ εμποδίων, θα δώσει στην ελληνική οικονομία θετικό χαρακτηρισμό από τους οίκους αξιολόγησης σε δεύτερη φάση, λίγο καιρό μετά ενδεχόμενη «επιλεκτική χρεοκοπία». Να σημειώσουμε ότι ως πιθανότερη εξέλιξη προβάλλει για τους οίκους η «επιλεκτική χρεοκοπία», κάτι το οποίο υποτίθεται πως προσπαθούν να αποφύγουν στην ελληνική κυβέρνηση…
Τέτοιες διαρροές θα πρέπει να προσεχθούν για να μην προκαλέσουν πανικό στους πολίτες. Ο πανικός θα είναι ικανός να οδηγήσει στην απόσυρση καταθέσεων τους, με αρνητικά αποτελέσματα για τη ρευστότητα των τραπεζών, η οποία σε σημαντικό βαθμό χρηματοδοτεί τις ανάγκες ρευστότητας του κράτους. Άρα, θα φέρναμε προ των πυλών την εξέλιξη που υποτίθεται ότι προσπαθούμε να αποτρέψουμε. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα δάνεια που λαμβάναμε πήγαιναν στο μεγαλύτερο ποσοστό στην αποπληρωμή παλαιοτέρων δανείων κι ένα μικρό ποσοστό πήγαινε για τις ανάγκες που καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος ως ελλειμματικός αναγκαζόταν να προσφεύγει συνεχώς στον έντοκο δανεισμό… Τώρα, όμως, οι δανειστές μας ζητούν να πηγαίνουν όλα τα ποσά του δανείου στην αποπληρωμή των παλαιών δανείων και η χώρα να πρέπει να καλύψει τις εσωτερικές τις ανάγκες μέσω του ελλειμματικού και πάλι προϋπολογισμού. Γι’ αυτό και οδηγούμαστε στις σκληρές περικοπές.


Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως παραμένει το πως θα μπορέσει να τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη. Είναι καίριο αυτό το ερώτημα και όποιος λέει ότι διαθέτει λύσεις, έστω και δύσκολες, καλό θα ήταν να τις παρουσιάσει τώρα και όχι ως «κρυφό χαρτί», διότι δύσκολα θα γίνει πιστευτός. Η υπομονή των πολιτών έχει εξαντληθεί και όσοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας δεν έχουν υπομονή εδώ και πάρα πολύ καιρό… Κι εδώ θα επαναλάβουμε κάτι που έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Βλέπουμε κοινωνικές ομάδες και πολίτες να διαδηλώνουν για τις περικοπές που υφίστανται και εν μέρει είναι απολύτως λογικό. Δε βλέπουμε όμως κανέναν, δυστυχώς ούτε από τους πολιτικούς, να προτείνουν ένα σχέδιο ανάπτυξης, χωρίς να οδηγηθούμε πρώτα σε έξοδο από το ευρώ, αφού αυτό θα συνεπαγόταν μια εφιαλτική περίοδο για τη σύγχρονη Ελλάδα και τους Έλληνες.
Ζητούν όλοι να εξαιρεθούν από τα νομοσχέδια για τα κλειστά επαγγέλματα ή άλλες διατάξεις εις βάρος της τσέπης τους. Και το ξαναλέμε, λογικό είναι να το επιθυμούν, όχι όμως και βιώσιμο. Κανείς δε μιλάει για την ανάπτυξη με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Δε γίνεται να είναι όλα τόσο απλά, αλλιώς δεν θα είχαμε οδηγηθεί εδώ που είμαστε. Ούτε είναι δυνατόν το να θεωρούμε ότι θα μείνουμε όλοι απείραχτοι και δεν θα επηρεαστούμε, ακόμα κι αν «περιφρουρήσουμε» τα όποια προνόμια είχαμε κατορθώσει να εξασφαλίσουμε. Ούτε ήταν λογικό να υπάρχουν τόσο μεγάλες ανισότητες στις αμοιβές κάποιων ανθρώπων, ειδικά στο δημόσιο τομέα, ούτε το τρομακτικό χάσμα στις αμοιβές μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ενώ τα ωράρια αποτελούσαν άλλη μια «πονεμένη ιστορία».

Ξαφνικά όλα αυτά εξαλείφθηκαν ως δια μαγείας και το μόνο πρόβλημα είναι οι περικοπές των μισθών; Τότε γιατί δεν έρχεται κάποια ξένη εταιρεία να επενδύσει στην Ελλάδα; Μήπως οι λογικές που έκλειναν λιμάνια και δρόμους, προβάλλοντας παράλογα όπως αποδείχθηκε από τις εξελίξεις αιτήματα, καίνε την Αθήνα κ.λπ. στη σημερινή συγκυρία αποτελούν συνταγή αυτοκαταστροφής; Η λογική και το μέτρο μας έλειψε γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…
Κι επειδή κουμάντο σε αυτήν τη χώρα δεν κάνουν μόνο οι συνδικαλιστάδες της μίας απόχρωσης, αλλά και των υπολοίπων (αμφότεροι άραγε πότε δούλεψαν, για να μην αναφερθούμε σε «παραμάγαζα» που είχαν στήσει στον τομέα που ήλεγχαν απόλυτα και εξασφάλιζαν σοβαρά και προφανώς αφορολόγητα εισοδήματα…), ξαναρωτάμε όλους, τι θα γίνει με την ανάπτυξη; Το ένα πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε κεφάλαια για ανάπτυξη. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να προσελκύσουμε όσους έχουν κεφάλαια να έρθουν στη χώρα μας για να δημιουργήσουν δουλειές. Μέχρι να το καταλάβουμε αυτό και να βγούμε να φωνάξουμε στους δρόμους για ποιο λόγο δε γίνεται ανάπτυξη, θα φωνάζουμε γιατί μας κόβουν τα 200, τα 500 ή τα 2.000 ευρώ.

Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή «επειδή δεν υπάρχει ανάπτυξη», να μεγαλώσει η πίτα, ώστε να υπάρχει στη συνέχεια πεδίο συνδικαλιστικής διεκδίκησης για τη νομή υπαρκτού πλούτου, όχι την απόσπαση ψεύτικων αμοιβών και επίπλαστης ευμάρειας, διότι όπως καταλάβαμε όλοι μας πλέον, έρχεται και η ώρα του λογαριασμού…

ΠΗΓΗ