O εθνικός ήρωας του σημερινού αλβανικού κράτους, Γεώργιος Καστριώτης Σκεντέρμπεης, ήταν ένας Έλληνας πολέμαρχος, που αποκαλούσε εαυτόν Βασιλέα της Ηπείρου και μάλιστα χρησιμοποιούσε αρχαΐζουσα Ελληνική γλώσσα στα επίσημα έγγραφά του. Ο Καστριώτης είχε Ελληνική συνείδηση και ήταν κάτοχος της ελληνικής παιδείας. Τα έγγραφα που συντάσσονταν στην καγκελαρία του ήταν γραμμένα στην Ελληνική. Το 1461 απευθυνόμενος προς τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β΄ έγραφε:
“Γεώργιος Καστριώτης ο μετονομασθείς Σκεντέρμπεης, ηγεμών των Ηπειρωτών και Αλβανών, στρατιώτης του Ιησού Χριστού προς Μωάμεθ τον μονάρχην των Οθωμανών, χαίρειν…”. Ομοίως απευθυνόμενος προς τον βασιλέα Αλφόνσο αυτοαποκαλείται “Πρίγκηψ των Ηπειρωτών”.
Οι σημερινοί Αλβανοί, που είναι ένα υπό αμφισβήτησιν έθνος, ένα πλαστό δημιούργημα των μεγάλων δυνάμεων, που δεν ήθελαν την επέκταση της Ελλάδος στην Αδριατική, έχουν καπηλευτεί την Ιστορία της πανάρχαιας αυτής Ελληνικής πατρίδος, που ήταν και είναι το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Αλβανίας. Οι ιστορικοί, που δημιούργησε το νέο αλβανικό κράτος, ισχυρίζονται ότι οι σημερινοί Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, που ήταν ένα έθνος (συγγενές προς Έλληνες και Λατίνους) της Αρίας φυλής. Αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μόνο ένα μέρος των σημερινών Αλβανών είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών. Απόδειξη περί τούτου δίδει και ο περίφημος γλωσσολόγος Βάιγκαντ που παρατηρεί ότι η σημερινή αλβανική γλώσσα δεν έχει λέξεις για το ψάρεμα, ούτε τους όρους κόλπος, λιμένας κλπ. Αυτό όταν οι Αρχαίοι Ιλλυριοί (όπως και οι Αρβανίτες…) ήταν περίφημοι ναυτικοί και πειρατές.
Την εθνολογική σύσταση των σημερινών Αλβανών ίσως δείχνει και η δομή και η προέλευση της γλώσσας τους. Σύμφωνα με την στατιστική του γλωσσολόγου Γουσταύου Μάγερ, η σημερινή αλβανική γλώσσα επί 5140 απλών λέξεων έχει 1420 λέξεις προελεύσεως ρωμανικής (βλάχικες, ιταλικές, λατινικές), 540 σλαβικές, 1180 τουρκικές, 840 Ελληνικές, 400 Αρίας προελεύσεως και 730 αγνώστου αρχής! Αυτές οι τελευταίες 400 Αρίας προελεύσεως και οι 730 αγνώστου αρχής ίσως να σχετίζονται με την αρχαία Ιλλυρική. Σχετικώς με την αλβανική γλώσσα, πρέπει να σημειωθεί ότι οι γλώσσες της Αρίας φυλής χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες αναλόγως του τρόπου που προφέρεται η λέξις εκατό. Όλες οι Άριες γλώσσες της Ευρώπης είναι γλώσσες «κέντουμ» με εξαίρεση μοναδική την αλβανική… Την αλβανική, που ανήκει γλωσσολογικά στις γλώσσες τις ανατολικές(«τσέντουμ») της Αρίας φυλής, όπως τα Αφγανικά, τα Περσικά, τα Ινδικά – Σανσκριτικά κ.α. Η παρατήρηση αυτή ίσως δείχνει ότι δεν είναι άστοχη η σύνδεση των σημερινών Αλβανών με τους Αλβανούς του Καυκάσου των αρχαίων χρόνων.
Είναι βέβαιο πάντως ότι υπήρξε μετανάστευση από την περιοχή της ευρύτερης Βορείου Ηπείρου προς την Νότιον Ελλάδα σε περασμένους αιώνες. Αυτοί ήσαν οι περίφημοι Αρβανίτες, που και τότε ήσαν και σήμερα είναι ΚΑΘΑΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Σημειώνεται ότι υπάρχει ειδική ανθρωπολογική έρευνα στο βιβλίο του ανθρωπολόγου κυρίου Πίτσιου «Η καταγωγή των Πελοποννησίων», έρευνα που αποδεικνύει ότι ανθρωπολογικά οι κάτοικοι των χωριών της Πελοποννήσου, που μιλούσαν την αρβανίτικη διάλεκτο, δεν διαφέρουν (από τις ανθρωπολογικές μετρήσεις που έκανε) από τους κατοίκους των γειτονικών χωριών, που μιλούν μόνον Ελληνικά. Επιπλέον, επαναλαμβάνουμε την παρατήρηση: Οι σημερινοί Αλβανοί όχι μόνον δεν είναι ναυτικός λαός, αλλά ούτε και λέξεις είχαν για την αλιεία, τα λιμάνια, τους κόλπους. Αντίθετα, οι Αρβανίτες υπήρξαν κατ’ εξοχήν ναυτικός λαός και πολλοί από τους ναυμάχους του Έθνους μας το 1821 όπως ο Κουντουριώτης, ο Μιαούλης κ.α. ήσαν Αρβανίτες. Είναι επίσης δεδομένο ότι η αρβανίτικη διάλεκτος με την σημερινή αλβανική έχει σημαντικές διαφορές.
Καλό θα ήταν επίσης αυτοί που ταυτίζουν (κακώς, κάκιστα) το σύνολο των σημερινών Αλβανών με τους Αρβανίτες να διαβάσουν το βιβλίο «Οι Ιλλυριοί» εκδόσεις «Δωδώνη», στο οποίο σαφώς αποδεικνύεται ότι ένα μέρος από το γνήσιο αίμα των αρχαίων Ιλλυριών μετανάστευσε προς Νότον όταν υπήρξαν οι σλαβικές και τουρκικές πιέσεις.
Συνοψίζοντας, θα πούμε ότι οι σημερινοί κάτοικοι της Αλβανίας είναι ένα σύνολο, το οποίο πέρα από τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες και από ένα μέρος Ελληνικής καταγωγής Αλβανούς, αποτελείται κατά ένα μικρό ποσοστό από απογόνους των Αρχαίων Ιλλυριών, αλλά και από τούρκους και σλάβους. Όσο για τους Αρβανίτες της Ελλάδος, είναι γνήσιοι Έλληνες και η ταύτισή τους με τους σημερινούς Αλβανούς δεν είναι απλώς ατυχής, αλλά εθνικά επικίνδυνη.
Πρέπει επίσης να τονισθεί ότι κύριο συστατικό στοιχείο της σημερινής Αλβανίας είναι οι λεγόμενοι Τουρκαλβανοί, που αποτελούνται από Τούρκους και εξισλαμισθέντες Αλβανούς και Σλάβους, οι οποίοι Τουρκαλβανοί υπήρξαν πάντοτε φανατικοί εχθροί του Ελληνισμού. Το μίσος τους το νοιώσαμε και στην διάρκεια της εθνεγερσίας του 1821 και στον Βαλκανικό πόλεμο του ‘12-‘13 όταν πολέμησαν με φανατισμό κατά της Ελλάδος και στην διάρκεια του καθεστώτος Χότζα, αλλά και σήμερα.
xryshaygh.wordpress.com
ΡΟΒ
Πηγή
Share
Το Πριγκηπάτο των Καστριότι (Principata e Kastriotëve) δημιουργήθηκε από τον Γκιον Καστριότι (Gjon Kastrioti) και τον διαδέχτηκε ο γιος του, ο Γκιέργκι Καστριότι (Gjergj Kastrioti) που έγινε αργότερα γνωστός ως Σκεντερμπέης (Skanderbeg). Πατέρας του Γκιον Καστριότι ήταν ο Παλ Καστριότι, διοικητής του φρούριου της Κανίνας (κοντά στην σημερινή Αυλώνα). Πατέρας του Παλ και του Κωνσταντίν ήταν ο Βρανίλο Καστριότι. Ο πρώτος Καστριότι που αναφέρεται στις ιστορικές πηγές, ήταν ο διοικητής (σε ορισμένες πηγές ο τίτλος αυτός αναφέρεται ως ‘κεφαλή’ ή ‘castellan’) του φρούριου της Κανίνα το 1368, ο Βρανίλο. Ο Ivan Božić θεωρεί ότι ο Βρανίλο Καστριότι πήρε κάποια εξουσία στην Αλβανία από τον Σέρβο Αυτοκράτορα Dušan, μετά που ο δεύτερος κατέκτησε το Μπεράτι, την Αυλώνα και την Κανίνα το 1345. Ο Heinrich Kretschmayr ωστόσο θεωρεί ότι ο Παλ Καστριότι – και όχι ο Βρανίλο – ήταν η κεφαλή της Κανίνα.(Heinrich Kretschmayr, Geschichte von Venedig, (1920) p. 375)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρισμένοι θεωρούν ότι ο Βρανίλο Καστριότι, λόγω και του ονόματος του, ήταν σερβικής καταγωγής. (Franz Babinger, Aufsätze und Abhandlungen zur Geschichte Südosteuropas und der Levante, München: Südosteuropa-Verl.-Ges, 1976, p. 333) Όπως θα δείξουμε, η ύπαρξη ενός σλαβικού ονόματος, δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο. Ωστόσο, ενδεχεται να ισχύει, χωρίς όμως να είναι κάτι σίγουρο, καθώς δεν υπάρχει κάποια σχετική αναφορά από τον ίδιο τον Σκεντέρμπέη, ο οποίος περισσότερο ‘Ηπειρώτη’ αποκαλούσε τον εαυτό του, παρά Σέρβο ή Σλάβο.
Ο Ludwig Thallóczy είπε ότι οι απόψεις για μία σερβική καταγωγή του Σκεντέρμπέη (από τη μεριά του πατέρα του) είναι παραμύθια (Fan Stilian Noli (1947), George Castrioti Scanderbeg (1405–1468), International Universities Press)
Το επίθετο «Καστριότι» είτε είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης ‘κάστρο’ (στα λατινικά castrum) είτε είναι παραφθορά του ονόματος της φυλής Καστράτι (στην οποία ανήκε η οικογένεια των Καστριότι). Ο Γκιον Καστριότι καταγόταν από την Ντίμπρα (Dibra ή Dibër) της βόρειας Αλβανίας, που τότε ως περιοχή είχε μεγαλύτερη έκταση και περιελάμβανε περισσότερες περιοχές και χωριά από τον σημερινό νομό της Ντίμπρα, και είχε παντρευτεί τη Βοϊσάβα (Vojsavë ή Voisava) – βουλγαρικής ή σερβικής καταγωγής – από το Πόλλογκ (κοντά στο Τέτοβο στο κράτος των Σκοπίων).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά ο Γκιον – όπως και ο Παλ Καστριότι – ήταν άρχοντας σε 2 χωριά, τα Sinë και Gardhi i Poshtëm. Αυτός ήταν πιθανόν και ο λόγος που υιοθέτησε ως έμβλημα του τον δικέφαλο αετό, αν και ορισμένοι ιστορικοί (κυρίως Έλληνες) θεωρούν ότι ο γιος του, ο Σκεντέρμπέη, είχε υιοθετήσει ως έμβλημα του τη στρατιωτική σημαία του Βυζαντίου που ήταν παρόμοια (η εκκλησιαστική σημαία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περιείχε έναν δικέφαλο αετό σε κίτρινο φόντο ενώ στην στρατιωτική σημαία της Αυτοκρατορίας ο φόντος ήταν κόκκινος). Ο Γκιον Μουζάκα (Gjon Muzaka), συμπολεμιστής του Σκεντέρμπέη, έγραψε στα απομνημονεύματα του: «Να ξέρετε ότι το όνομα του παππού του Σκεντέρμπέη ήταν Παλ Καστριότι, ο οποίος στην κυριότητα του είχε μόνο δύο περιοχές, Σίνα και Γκαρδ, και από αυτόν γεννήθηκε ο Γκιον Καστριότι και από τον Γκιον γεννήθηκε ο Σκεντέρμπέη».
Σύντομα ο Γκιον Καστριότι κατάφερε να επεκτείνει την κυριαρχία του σε όλη την κεντρική Αλβανία και ήταν από αυτούς που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την προέλαση των Οθωμανών υπό του Σουλτάνο Μπαγιεζίτ τον 1ο, χωρίς όμως να προβάλει αντίσταση για να τους αντιμετωπίσει έτσι ώστε να μη προελάσουν προς τα αλβανικά εδάφη (James Emerson Tennent, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time, 1845).
Ο Μπαγιεζίτ αποδέχτηκε την υποταγή του Γκιον Καστριότι, αναγκάζοντας τον να πληρώνει φόρο υποτέλειας και πήρε τον Γκιέργκι και τα άλλα τρία παιδιά του Γκιον ως αιχμαλώτους στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γκιέργκι Καστριότι (που τον εξισλάμισαν και του έδωσαν το όνομα Ισκεντέρ) μεγαλώνοντας ξεχώρησε ως ένας απ’ τους καλύτερους αξιωματικούς σε διάφορες οθωμανικές εκστρατείες στη Μικρά Ασία και στην Ευρώπη, και ο Σουλτάνος τον έκανε αρχηστράτηγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 28 Νοεμβρίου 1443 ο Σκεντερμπέη βρήκε την ευκαιρία να αποστατήσει, κατά τη διάρκεια μιας μάχης εναντίον των Ούγγρων υπό τον Ουνιάδη στην Νις (κατά τη διάρκεια της 4ης Σταυροφορίας). Μαζί με 300 Αλβανούς στρατιώτες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό, κατέφυγε στην Κρούγια (Krujë) την οποία κατάφερε να καταλάβει με ένα τέχνασμα. Παρουσίασε στον κυβερνήτη της Κρούγιας μία ψεύτική επιστολή (δήθεν γραμμένη απ’ τον Σουλτάνο προς τον κυβερνήτη) που έδινε στον Σκεντέρμπέη τον έλεγχο της περιοχής (James Emerson Tennent, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time, 1845).
Αφού λοιπόν κατέλαβε το κάστρο της Κρούγιας, ο Σκεντερμπέη αποκύρηξε το Ισλάμ και ανακύρηξε τον εαυτό του ως εκδικητή εκ μέρους της οικογένειας του και της χώρας του. Μετά την κατάληψη της Κρούγιας, κατάφερε να συγκεντρώσει όλους μαζί τους Αλβανούς κυβερνήτες στο Αλέσσιο (Lezhë) το 1444. Ο Gibbon αναφέρει ότι «Οι Αλβανοί, ένας σκληραγωγημένος λαός, ήταν όλοι σύμφωνοι να ζήσουν ή να πεθάνουν μαζί με τον hereditary πρίγκηπα τους» και ότι «στη συγκέντρωση των κρατών της Ηπείρου [στο Αλέσσιο/Lezhë], ο Σκεντερμπέη εκλέχτηκε αρχηστράτηγος για τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων και κάθε ένας από τους συμμάχους ανέλαβε να δώσει ένα ποσό από χρήματα και έναν αριθμό στρατιωτών, στο ποσοστό που αναλογούσε στον καθένα» (Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire, Volume 6, Scanderbeg section, 1788).
Υπάρχει μία φήμη ότι όταν Σκεντέρμπέη κατέλαβε την Κρούγια, τέλεσε στην εκκλησία της πόλης δοξολογία στα ελληνικά, αλλά γι’ αυτό δεν υπάρχει κάποια αξιόπιστη πηγή. Αξίζει να αναφερθεί ότι 5 χιλιόμετρα από την Κρούγια, επί του ανηφορικού δρόμου Krujë-Qafë Shtamë, υπάρχει το λεγόμενο μνημείο της Κρούγιας, όπου 90 γυναίκες θυσιάστηκαν για να μην πέσουν στα χέρια του Οθωμανικού στρατού. Η πράξη αυτών των γυναικών, έχει γίνει αντικείμενο πολλών ιστοριών και θρύλων. Σήμερα το μνημείο αυτό είναι κατεστραμένο και υπάρχουν μόνο τα ερείπια.
Ο Σκεντέρμπέη (ή Gjergji Kastrioti) καταγόταν όπως είπαμε από τη βόρεια Αλβανία. Ο πατέρας του (ο Gjon Kastrioti) ήταν Αλβανός και η μητέρα του ήταν Σερβίδα. Το ότι ο Σκεντέρμπέη αποκαλούσε τον εαυτό του «Ηπειρώτη» δεν αποδεικνύει ότι ήταν Έλληνας (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι Έλληνες σοβινιστές). Οι Γερμανοί πριν 400 χρόνια αποκαλούσαν το κράτος τους ως «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Ήταν οι Ρωμαίοι Γερμανοί ή ήταν ο Καρλομάγνος Ιταλός; Φυσικά και όχι. Οι Έλληνες της Ανατολής αποκαλούνται «Ρουμ» (στα ελληνικά Ρωμιοί) από το «Ρωμαίοι». Ήταν οι Έλληνες αυτοί Ιταλοί ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Ένα από τα πρώτα τουρκικά κράτη στην Μικρά Ασία (με πρωτεύουσα το Ικόνιο) ονομαζόταν «Σουλτανάτο των Ρουμ» (Diyar-i Rum). Ήταν οι Σελτζούκοι Ρωμαίοι ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Απλά μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του σουλτανάτου αυτού ήταν Έλληνες (Ρωμιοί).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σέρβος δεσπότης της ‘Ρωμανίας’ (με έδρα τα Τρίκαλα) Συμεών Ούρεσης (ή ‘Ούρος’ στα σέρβικα) ήταν γνωστός και ως «βασιλέας Ρωμαίων, Σέρβων και παντός Αλβάνου». Ήταν ο Συμεών Ούρεσης Αλβανός ή Έλληνας; Όχι. Ήταν Λατίνος; Όχι. Ήταν Ιταλός; Όχι. Ο Γκίν Μπούα Σπάτα θα επικρατήσει και θα στήσει το κράτος του σε Ναυπάκτο και Άρτα (1375-99), διεκδικώντας παράλληλα και τον τίτλο του «δεσπότη της Ρωμανίας», ανταγωνιζόμενος τον δεσπότη της Ρωμανίας (Ήπειρος) Θωμά Β’ Πρελιουμποβιτς (1366-84). Ήταν ο Σπάτα Σέρβος ή Ρωμαίος/Λατίνος; Όχι. Ήταν ο Πρελιούμποβιτς Αλβανός; Όχι.
Ορισμένοι λοιπόν θεωρούν ότι ο Σκεντέρμπέης ήταν Έλληνας όπως για παράδειγμα ο βιογράφος του Αλή Πασά ο Αχμέτ Μουφτίου, ο Ιταλός Salvi (του οποίου όμως το έργο ήταν μία θεατρική τραγωδία και όχι επιστημονικό ιστορικό βιβλίο), ο Άγγλος Randall και άλλοι, επειδή αποκαλούσε τον εαυτό του Ηπειρώτη ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι η καταγωγή του ήταν από την Καστοριά και από την Ημαθία (όπως ο καθηγητής Αχιλλέας Λαζάρου), επειδή στη βόρεια Αλβανία υπήρχε ποταμός και κοιλάδα με το όνομα «Ματι» ή «Μαθ» στις περιοχές Mirditë, Mat κ.α.!!! Ο ίδιος ο Καστριότι είχε γράψει – όχι στα ελληνικά – πάνω στο κράνος που φορούσε: «Ο Ιησούς να ευλογήσει τον πρίγκηπα της Ημαθίας, άρχοντα των Αλβανών…» όμως με το όνομα ‘Ημαθία’ (στα λατινικά Aemathia) εννοούσε την κοιλάδα από όπου διερχόταν ο ποταμός Ματ (ή Μάτι) και όχι τον σημερινό νομό Ημαθίας στη βόρεια Ελλάδα.
Ο Γάλλος Paganel αποκαλεί τον Γεώργιο Καστριότι ως Ηπειρώτη (Camille Paganel, Histoire de Scanderbeg, ou, Turks et Chrétiens au XV siècle, Didier, 1855) ενώ ο σύγχρονος του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα και πρώτος του Βιογράφος (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα) τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών» (Epirotarum Principis). Ο ίδιος ο Καστριότι αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460 ότι είναι απόγονος των Ηπειρωτών ενώ προς τον Βασιλιά Αλφόνσο, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει ότι είναι πρίγκηπας των Ηπειρωτών. Σε ένα γράμμα που έστειλε ο Καστριότι στον πρίγκιπα του Τάραντα στις 31 Δεκεμβρίου του 1460 είπε: «Αν τα χρονικά μας δεν ψεύδονται, αποκαλούμε τους εαυτούς μας Ηπειρώτες». Όμως στο μυαλό του Σκεντέρμπεη Ηπειρώτες=Αλβανοί. Ο Όλιβερ Σμιτ υποστήριξε ωστόσο ότι όταν ο Καστριότι αναφέρεται σε διάφορες πηγές ως Αλβανός, αυτό σημαίνει ότι ήταν Αλβανόφωνος ή κάτοικος της υπαίθρου, των ορεινών κ.α. και ότι η λέξη «Αλβανός» εδώ δεν είχε εθνική έννοια (Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, σελ. 353, 354).
Υπάρχει μία σφραγίδα που αποδίδεται στον Σκεντέρμπέη, και η οποία προβάλλεται συχνά από τους Έλληνες εθνικιστές, ως δήθεν απόδειξη της ελληνικότητας του Σκεντέρμπέη. Η σφραγίδα αυτή βρίσκεται στο Μουσείο της Κοπεγχάγης. Ανακαλύφθηκε το 1604 μ.Χ. Το Εθνικό Μουσείο της Κοπενχάγης την αγόρασε το 1839. Φέρει τον δικέφαλο αετό και στον περίγυρο την ελληνική επιγραφή: «ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΥ. ΑΥΤ.ΡΩΜ.ΟΜΕΓ. ΑΥΘ.ΤΟΥΡ.ΑΛΒ. ΣΕΡΒΙ.ΒΟΥΛΓΑΡΙ.»,
ΑπάντησηΔιαγραφήδηλαδή «ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΕΟΥ. ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.ΡΩΜΑΙΩΝ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΥΘΕΝΤΗΣ .ΤΟΥΡΚΩΝ.ΑΛΒΑΝΩΝ. ΣΕΡΒΩΝ.ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ.»
Δηλαδή ο Καστριότι έγινε αυτοκράτορας των Ρωμαίων και βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βούλγαρων; Ο Καστριότι πολέμησε εναντίον των Τούρκων με φανατισμό. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς τους; Επιπλέον, από το 1453 που πέθανε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μέχρι το 1468 που πέθανε ο Καστριότι, περάσανε 15 χρόνια. Πότε λοιπόν, πού και από ποιόν Πατριάρχη στέφθηκε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων; Σε ποιες περιοχές εκτείνοταν η αυτοκρατορία του και για πιο λόγο άλλαξε όνομα και από Γεώργιος το έκανε Αλέξανδρος; Η σφραγίδα αυτή είναι πιθανότατα πλαστή και μεταγενέστερη του Σκεντέρμπεη, ωστόσο αυτό δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά.
Ο Peter Pentz – ο οποίος είναι αρχαιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Βιέννης – έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Sfinx (Μάρτιος 2003):
«Η σφραγίδα είναι φτιαγμένη από μπρούτζο. Έχει 6 εκατοστά μήκος και ζυγίζει 280 γραμάρια. Η επιγραφή σε αυτήν είναι στα ελληνικά και λέει ότι ο ‘Αλέξανδρος’ (= Skender) είναι Αυτοκράτορας και Βασιλιάς. Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και Βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βουλγάρων. Η επιγραφή διαβάζεται κατά γράμμα αντίστροφα.
Παρόλα αυτά, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν είχε μία τέτοια θέση. Ήταν ένας ηγέτης των Αλβανών – και κατάφερε να οργανώσει μία επανάσταση εναντίον του Σουλτάνου, αλλά δεν ήταν βασιλιάς. Όταν ο Σκεντέρμπέη πέθανε το 1468, η επανάσταση κατέρρευσε – και πολλοί από τους συντρόφους του κατέφυγαν στην Ιταλία.
Πιθανόν η σφραγίδα έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, απ’ τη στιγμή που ο Σκεντέρμπέη αναφέρεται ως Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Σημειώστε τον δικέφαλο αετό στο κέντρο της σφραγίδας – ο οποίος ήταν ένα διάσημο βυζαντινό σύμβολο. Επιπλέον, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν ήταν Βασιλιάς των Σέρβων ή των Βουλγάρων.
Ίσως η σφραγίδα ‘σχεδιάστηκε’ όταν ο Σκεντέρμπέη οργάνωνε μία εκστρατεία εναντίον των Οθωμανών, ίσως κατασκευάστηκε όταν ο Σκεντέρμπέη υπηρετούσε ως υποτελής του Βασιλιά της Νάπολης. Πιθανόν η σφραγίδα παραγγέλθηκε από την οικογένεια του Σκεντέρμπέη κάποια στιγμή τον 16ο αιώνα. Δεν μπορείτε να ξέρετε σίγουρα. Ακόμα, δεν μπορούμε να πούμε εάν η σφραγίδα είναι ψεύτικη (από τον 15ο ή 16ο century).»
Αυτά λοιπόν λέει ο Peter Pentz, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν η σφραγίδα αυτή είναι γνήσια η πλαστή, αλλά πιθανόν είναι πλαστή.
Ας δούμε όμως πώς υπέγραφε ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη, στις επιστολές που ξέρουμε ότι έστειλε και οι οποίες υπάρχουν σήμερα σε διάφορα μουσεία και βιβλιοθήκες της Ευρώπης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ίδιος ο Σκεντέρμπέη υπέγραφε στις επιστολές που έστελνε ως Dominus Albaniae (Άρχων της Αλβανίας). Π.χ. σε επιστολή του απεσταλμένη από το Αλέσσιο (Lezhë) στις 8 Απριλίου 1456 στον Καρδινάλιο του Fermo, Capranica, υπέγραψε ως: GEORGIUS CASTRIOTI ATS SCANDERBEGH D(OMI)N(U)S IN ALBANIA TE CONFIDUIT (η αυθεντική επιστολή φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, Fonds: ital.ms 1613, Επιστολή Νο: 465). Σε απόσπασμα από το σύμφωνο ειρήνης μεταξύ Αλβανίας και Δημοκρατίας της Βενετίας, συναφθείσα στο Αλέσσιο την 4η Οκτωβρίου του 1448 (και για την ακρίβεια στο τελευταίο άρθρο του συμφώνου) η επικεφαλίδα αναφέρει: PAX CUM MAGNIFICO SCANDERBEGO ET ALYS D(OMI)NIS ALBANE (το έγγραφο βρίσκεται στο ιστορικό αρχείο της Βιβλιοθήκης της Βενετίας (Commemoriali XIV.C.79)). Σε επιστολή του Σκεντέρμπεη απεσταλμένη από την Κρούγια (Krujë) στις 8 Αυγούστου 1451 στους άρχοντες της Σιένας, κάτω δεξιά υπάρχει η υπογραφή του όπου λέει: VESTRE IN OMNIBUS BENEPLACITI GEORGIUS CASTRIOTI DOMINUS ALBANIAE (φυλάσσεται στο Archivio di Stato di Siena: Conscistoro, vol.1659, No:16). Στην προσωπική μεγάλη σφραγίδα του Σκεντέρμπέη, αναγράφεται κυκλικά: GEORGIUS CASTRIOTIUS SCENDARBIC ενώ μέσα στον κύκλο υπάρχει ο δικέφαλος αετός και κάτω από τα δύο κεφάλια υπάρχουν τα αρχικά: D. AL. (δηλαδή και πάλι: Dominus Albaniae).
Ας δούμε όμως τι υποστηρίζει η διεθνής επιστημονική κοινότητα για τον Καστριότι:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη-Πυρσός:
«Σκεντέρμπεης ή Γεώργιος Καστριώτης. Ο εθνικός ήρως των Αλβανών. Ανήκον εις την επιφανή οικογένειαν των Καστριωτών, εγεννήθη δε τω 1403 ή 1404 (ή 1414) εκ πατρός Ιωάννου Καστριώτου, άρχοντος της εν Αλβανία Κρόιας και της Μιρδιτίας, και μητρός Βαϊσάβας, Σέρβιδος το γένος».
Η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, που θεωρείται η πιο έγκυρη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια δεν λέει ότι ο Καστριότι ήταν Έλληνας. Λέει, στον τόμο ΚΑ και στις σελίδες 914 και 915, ότι ο πατέρας του ήταν Αλβανός από τη βόρεια Αλβανία κα ότι η μητέρα του ήταν Σέρβα.
2. Εγκυκλοπαίδεια Υδρία:
«Ο Γεώργιος Καστριώτης, γνωστός και ως Σκεντέρμπεης, είναι ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας. Γεννήθηκε το 1405 στην πόλη Ντίμπρα της Αλβανίας και πατέρας του ήταν ο Αλβανός φεουδάρχης Ιωάννης Καστριώτης».
Πουθενά δε λέει η Υδρία ότι ο Καστριότι ήταν Έλληνας και ότι γεννήθηκε στην Καστοριά ή στην Ημαθία.
3. Εγκυκλοπαίδια Ήλιος
Διαβάζοντας τη βιογραφία του Καστριότι από πουθενά δεν συνάγεται ότι ήταν Έλληνας ούτε κάτι τέτοιο αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, αντίθετα τον παρουσιάζει ως Αλβανό ήρωα.
Διαβάζουμε στη σελίδα 340 της εγκυκλοπαίδιας:
«Σκεντέρμπεης ή Γεώργιος Καστριώτης (1403/1404-1468). Ο εθνικός ήρωας των Αλβανών, υιός του Ιωάννου Καστριώτου, άρχοντος στη Βόρεια Αλβανία και της Σερβίδος Βαϊσάβας. Ο πατέρας του υποταγμένος από τους Τούρκους αναγκάσθηκε να παραδώσει τους γιούς του ως ομήρους. Αυτοί ωδηγήθηκαν στην Αδριανούπολη και εξισλαμίσθηκαν. Ο Σκεντέρμπεης δεν ξέχασε ούτε την πατρίδα του ούτε το θρήσκευμά του, διότι κατά το 1443 παρευρεθείς στην περί την Νίσσα (Νις) μάχη, αυτομόλησε στις τάξεις των χριστιανών ηγεμόνων μετά τριακοσίων Αλβανών ιππέων. Αργότερα ο Καστριώτης κατέλαβε την Κρόγια και κήρυξε τον πόλεμο κατά των Τούρκων. Οι νίκες του Αλβανού ηγεμόνα προεκάλεσαν τον θαυμασμό της Δύσεως».
4. Ο. Μ. Δημίτσας ο συγγραφέας των Μακεδονικών και καθηγητής της ιστορίας στο Αρσακείω, αντικρούοντας τον Κ. Παπαρρηγόπουλο και τον βυζαντινό λόγιο Θεόδωρο Σπανδουγίνο Κατακουζηνό αλλά και τον Γερμανό Χοπφ οι οποίοι είχαν υποστηρίξει ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, απέδειξε με πειστικά επιχειρήματα ότι ο Καστριότι ήταν Αλβανικής καταγωγής και τους κατηγόρησε ότι έκαναν επιλεκτική αναφορά στις πηγές ενώ για τον Παπαρρηγόπουλο ιδιαίτερα χαρακτήρισε τη συμπεριφορά του παράδοξη και αντιεπιστημονική. Τον Χοπφ επίσης είχε αντικρούσει και ο γνωστός Αλβανολόγος Johan Georg Von Hahn.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο βιβλίο του «Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη» στη σελίδα 25 (τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877) ο Δημίτσας γράφει σχετικά με την καταγωγή της οικογένειας Καστριότι και λέει ότι ο Μαρίν Μπαρλέτι (16ος αιώνας) αναφέρει στα βιβλία του ότι οι Καστριότι είχαν καταγωγή από την Ημαθία, όπου βρίσκονταν οι πόλεις Κρούγια (Krujë), Πετρέλλα (Petrelë), Πετράλμπα κ.α. Επομένως ο Μαρίν Μπαρλέτι θεωρεί ως τόπο καταγωγής του πατέρα του Γεωργίου Καστριότι την περιοχή Ματ ή Μάτι (στα λατινικά Aemathia) της κέντρικής Αλβανίας και ΟΧΙ ΤΗΝ ΗΜΑΘΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (όπως ανέφερα και παραπάνω). Στην ίδια σελίδα ο Δημίτσας αναφέρει για το λάθος του Γάλλου Camille Paganel ο οποίος παραπλανήθηκε και έγραψε στο βιβλίο του ότι ο Καστριότι καταγόταν από την Ημαθία της Μακεδονίας. Την ίδια λανθασμένη άποψη είχε διατυπώσει και ο συγγραφέας Α.Μηλιαράκης στον οποίο ο Δήμιτσας απάντησε με ατράνταχτα επιχειρήματα (με αναφορά σε πηγές, σε χάρτες, σε ιστορικά συγγράματα κ.τλ.).
Ας δούμε και κάτι άλλο. Είπαμε προηγουμένως ότι η πρώτη βιογραφία του Καστριότι ήταν αυτή του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα). Στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι η πρώτη βιογραφία αλλά η πιο γνωστή. Ο Μπαρλέτι γνώρισε πολλούς από τους συναγωνιστές του Καστριότι, επισκέφτηκε τα πεδία των μαχών και αγωνίστηκε το 1478 στην πολιορκία της Σκόδρας από τους Οθωμανούς, μετά την πτώση της οποίας κατέφυγε στη Βενετία και κατ’ άλλους στη Νάπολη. Υπάρχουν και άλλες βιογραφίες του Καστριότι, που είχαν γραφτεί πιο πριν. Υπάρχει μία άλλη βιογραφία του (προγενέστερη αυτής που έγραψε ο Μπαρλέτι) που γράφτηκε μόλις 40 χρόνια μετά τον θάνατο του, από έναν Αλβανό από το Τίβαρ (πόλη που κατοικήται από Αλβανούς αλλά σήμερα βρίσκεται στο Μαυροβούνιο), η οποία δεν είναι ευραίως γνωστή και την οποία αναφέρει ο Δημίτσας στις σελίδες 53 και 54 του βιβλίου του, αναιρόντας έτσι τον Γερμανό Χοπφ (στον οποίο στηρίχτηκε αρχικά ο Παπαρρηγόπουλος για να διατυπώσει τα περί σλαβικής καταγωγής του Καστριότι):
«Όσον αφορά τις πηγές για τη ζωή του πραγματικού ήρωα της Αλβανίας και όχι του μυθικού, είναι πρώτα απ’ όλα σημαντικό να αναφερθεί ότι αν και όσοι έγραψαν από τον 18ο αιώνα για την ιστορία του ανδρός, αναφέρουν ως μόνη πηγή για την βιογραφία του τον Μπαρλέτι, είναι ωστόσο ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι υπάρχουν και άλλες πηγές προγενέστερες αυτού, πρώτη απ’ τις οποίες είναι η ιστορία του Σκεντέρμπέη που γράφτηκε από κάποιον ανόνυμο Αλβανό από το Τίβαρ και τυπώθηκε το 1480, δηλαδή 43 χρόνια μετά τον θάνατο του ήρωα και έφερε την επιγραφή {Historia Scanderbegi edita per quondam Albanensem. Uenetiis impressam, anno Domini 1480 die mensis Aprilis.}. Επειδή αυτή αφενός ήταν ελλιπής και αφετέρου ήταν γραμμένη σε γλώσσα λατινική απλή και βαρβαρίζουσα, είχε εντελώς παραμεληθεί και καταφρονηθεί μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, οπότε κατά το 1742 ο Ιταλός ιερέας Βιέμμης βρήκε ένα αντίτυπο και αφού εκτίμησε δεόντως τα πολλά και ποικίλα πλεονεκτήματα αυτού (το ομόφυλο του συγγραφέα, τη σύγχρονη με τα γεγονότα ηλικία του, την αναφορά των γεγονότων με ακρίβεια, την αντικειμενική κρίση, την σωστή χρονικά αναφορά των γεγονότων και τη συμφωνία με τα αξιόπιστα γεγονότα), συμπλήρωσε ό,τι έλειπε παίρνοντας ως πηγή τον Μπαρλέτι, και το ανατύπωσε έτσι συμπληρωμένο και επιδιορθωμένο…» (Μ.Δημίτσας, Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη, σελ. 53-54, τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877).
.....
Συνεχίζει ο Δημίτσας και λέει: «Ως δεύτερη πηγή σύγχρονη και σπουδαιότατη, θεωρείται η βιογραφία του Σκενδέρμπέη από άλλον Αλβανό ιερέα, τον Δημήτριο Φράγκο, ο οποίος βρέθηκε σε όλες τις μάχες,έγραψε στα λατινικά τη ζωή του ήρωα αλλά δεν την τύπωσε. Η βιογραφία αυτή…μεταφράστηκε από τα λατινικά στην ιταλική γλώσσα και τυπώθηκε πολλές φορές στη Βενετία» και αναφέρει στη συνέχεια το πότε και από ποιους τυπώθηκε (το 1541, 1545, 1577, 1591, 1610, 1629 και 1630, 1646, 1654 και το 1679) και λέει: «το 1654 επετμήθη από τον Ι.Μ.Μονάρδο και δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο {Τα λαμπρά και ένδοξα κατορθώματα και οι νικητήριες επιχειρήσεις κατά των Τούρκων από τον Γεώργιο Καστριώτη, του επονομαζόμενου Σκεντέρμπεη}» και «…η πολλαπλή αυτή ανατύπωση μαρτυρεί για την αξία και τη σπουδαιότητα αυτής της σύγχρονης πηγής» (σελ. 56).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη συνέχεια λέει: «Τρίτη αξιοπιστότατη και σπουδαιότατη πηγή περί της ιστορίας του Σκενδέρμπέη είναι η βιογραφία του αρχιεπισκόπου Δυρραχίου Παύλου Αγγέλου, Αλβανού από την Δρίβαστο, την οποία και ο Χοπφ αναφέρει ότι έχει περισωθεί μεν ως ελλιπής, ήταν όμως υπόψη δε του Ραγουσαίου Λουκάρεως (1602) ο οποίος έκανε χρήση αυτής στη συγγραφή των χρονικών της πατρίδας του Ραγούσας, επειδή ο Παύλος ως μυστικοσύμβουλος και γραμματέας του Σκενδέρμπέη, τον παρακολούθησε στις εκστρατείες του, διήυθηνε την εξωτερική του πολιτική, συνέταξε όλα τα διπλωματικά έγγραφα προς την Πύλη, προς τους Πάπες και προς τους Χριστιανούς ηγεμόνες της Ευρώπης και επομένως ως αυτόπτης μάρτυρας γνώριζε κάλλιστα τα του Σκενδέρμπέη» (σελ. 56-57).
Τα απομνημονεύματα αυτά του Pal Engjëlli (Παύλου Αγγέλου) μαζί με άλλα πρωτότυπα έγγραφα στα αλβανικά (και στα λατινικά), βρισκόντουσαν – όπως μνημονεύει και ο Δημίτσας στη σελίδα 58 του βιβλίου του – στα αρχεία του αρχιδούκα της Βουργουνδίας, στα αρχεία του βασιλιά της Νάπολης και στου της Ουγγαρίας, στα αρχεία των δημοκρατιών της Φλωρεντίας, της Ραγούσας και της Βενετίας, στο Βατικανό και στην Αγία Πετρούπολη.
.....
Στη σελίδα 60 του βιβλίου του ο Δημίτσας αποκαλεί τον Σκεντέρμπέη σωτήρα και λυτρωτή της Αλβανίας, ενώ στη σελίδα 62 αναφέρει και μία άλλη βιογραφία του Καστριότι υπό του Φραγκίσκου Βλάγχου που τυπώθηκε το 1836 στη Βενετία και έφερε την επιγραφή: «Georgius Castriotus ete’ suis et patriae restitutus». Στη συνέχεια αναφέρει άλλες πηγές και έγγραφα της εποχής σχετικά με τη ζωή του ήρωα αλλά και μεταφράσεις αυτών στα ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά και γερμανικά (σελ. 63-66). Στη σελίδα 83 ο Δημίτσας αφού ανέφερε μία σειρά από πηγές σχετικές με τη ζωή του Καστριότι, είπε χαρακτηριστικά: «…οι Καστριώτες, επομένως και ο Σκεντέρμπέης, ήταν αλβανικής καταγωγής, γνήσιοι Αλβανοί γέννημα και θρέμα και όχι Σλαύοι». Στη σελίδα 88 γράφει: «Η δόξα των υπέρ πίστεως και πατρίδος πολύχρονων και αιματηρότατων αγώνων του Αλβανού ήρωα διατηρήθηκε ζώσα» και «…η αλήθεια περί της αλβανικής καταγωγής και εθνικότητας του Σκενδέρμπέη αναμφισβήτητη καθίσταται» ενώ στη σελίδα 90 αναφέρει ότι όχι μόνο στους Χριστιανούς Μιρδίτες της Αλβανίας αλλά και στους μουσουλμάνους Αλβανούς διατηρείται εντονότατο το αίσθημα το υπέρ της ελευθερίας τους και της εθνικότητας τους και χαρακτηρίζει τον Σκεντέρμπέη ως σάρκα εξ της σαρκός των Αλβανών και ομόφυλο αυτών, όπως και αυτοί οι ίδιοι πίστευαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη συνέχεια στο κεφάλαιο ‘AUDIATUR ET ALTERA PARS’ του βιβλίου του (από τη σελίδα 131 και μετά) ο Δημίτσας με επιτυχία απαντάει σε ορισμένες ψευδής αναφορές όσον αφορά τον Καστριότι και την καταγωγή του και συγκεκριμένα αναφέρεται στο χειρόγραφο του Gjon Muzaka (τον ονομάζει Ιωάννη Μουσακή) και στην χρήση αυτού του χειρογράφου από τον Γερμανό Hopf και λέει: «Ο Ιωάννης Μουσακής μετά την κατάκτηση της Αλβανίας από τους Τούρκους, 35 ετών περίπου κατέφυγε στην Νάπολη της Ιταλίας το έτος 1476, όπου ύστερα από την παρέλευση 34 ετών αφού διαδόθηκε η φήμη ότι επρόκειτο να γίνει σταυροφορία κατά των Τούρκων, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες των Αλβανών της Νάπολης περί επανόδου τους στην πατρίδα και τότε επιθυμόντας (ο Μουζάκας) να εξασφαλίσει τα ηγεμονικά δικαιώματα της οικογένειας στους γιους και στους απογόνους του, έγραψε το 1510 την λεγόμενη ιστορία (για τον Καστριότι)…».
Έτσι λοιπόν ο Μουζάκας (τον οποίο ο Δημίτσας θεωρεί αμαθή και αγράμματο) παρουσίασε τον Καστριότι ως Σλάβο, με σκοπιμότητα ώστε να μην επισκιασθούν τα δικαιώματα της οικογένειας Μουζάκα από αυτά της οικογένειας Καστριότι. Ο Δημίτσας λέει ότι το χειρόγραφο του Μουζάκα δεν είναι γραμμένο επιστημονικά, δεν είναι ιστορία και χρονογραφία αλλά είναι στηριγμένο σε μυθεύματα και διάφορες διαδόσεις και λέει ειρωνικά: «Πόσο μεγάλη αξία και ακρίβεια μπορούν να έχουν αυτά, εύκολα μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος» (σελ. 131-132) ενώ στη συνέχεια μέμφεται και αντικρούει τον Παπαρρηγόπουλο ο οποίος είχε δόσει τόση σημασία στα χειρόγραφα του Μουζάκα (τον οποίο Μουζάκα κακώς θεωρούν κάποιοι ως ιστορικό όπως χαρακτηριστικά λέει).
Ο Δημίτσας λοιπόν με στοιχεία και αναφορές σε πηγές (βιβλια, έγγραφα, βιογραφίες, αναφορές κ.τλ.) ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΕΙ τις σημερινές σοβινιστικές κατηγορίες και τα ψέματα των Ελλήνων (αλλά και των Σέρβων) εθνικιστών ότι οι Αλβανοί δεν είχαν εθνική συνείδηση, ότι οι Αλβανοί δεν πολέμησαν για την ελευθερία τους, ότι ο Καστριότι δεν ήταν Αλβανός κ.α.
5. Ο Ιάκωβος Φαλμεράυερ γράφει: «Η οικογένεια των Καστριοτών ήταν Αλβανική, και επομένως ο Ιωάννης Καστριότι ήταν καθαρός Αλβανός, και ο υιός αυτού Γεώργιος Καστριότι ο Σκεντέρμπεης ήταν καθαρότατος Αλβανός Γκέκας και ήρωας εθνικός» (Albanesische Element in Griechenland).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια αυτά του Φαλμεράυερ αναφέρει ο Δημίτσας στη σελίδα 109 του βιβλίου του και λέει ότι Φαλμεράυερ, αν και ήταν γνωστός πανσλαβιστής και υποστήριζε με πάθος τον εκσλαβισμό κάθετο ελληνικού, εντούτις δεν υποστήριξε ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, αλλά ότι ήταν Αλβανός, και φυσικά δεν είπε ότι ήταν Έλληνας. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι ο καθηγητής Μ. Δημίτσας μέμφεται στο βιβλίο του όσους ισχυρίζονται ότι ο Φαλμεράυερ έγραψε περί της σλαβικής καταγωγής του Καστριότι και λέει (ο Δήμιτσας) ότι ο Φαλμεράυερ αναφέρθηκε μόνο στη σλαβική καταγωγή της μητέρας του Καστριότι και όχι στην καταγωγή του πατέρα του, ενώ στη σελίδα 159 του βιβλίου του μεταφέρει ο Δημίτσας τα λόγια του Φαλμεράυερ ο οποίος είχε πει για την οικογένεια των Καστριοτών: «Είναι ματαιοπονία η επιμονή στον γενεαλογικό προσδιορισμό μιας καθαρά αλβανικής οικογένειας».
6. Ο Φραγκίσκος Βλάγχος, επίσκοπος Σαππών της Αλβανίας, ο οποίος έγραψε βιογραφία του Σκεντέρμπεη, που εκδόθηκε το 1636 στη Βενετία λέει ότι οι Καστριώτες κατάγονται από ορεινό χωριό της περιοχής Χας της Αλβανίας, που ονομάζεται Καστράτι (ή Καστριότ). Στο χωριό αυτό κατοικούσε η αλβανική φυλή Καστράτι και εκείνη την εποχή υπήρχε εκεί ομώνυμη οικογένεια, η οποία διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Τούρκων. Από αυτή την οικογένεια κατάγονταν οι Καστριότες (όπως λέει και ο Γάλλος πρόξενος στη Σκόδρα ο Hecquard). Αυτά λέει ο Φραγκίσκος Βλάγχος που έγραψε βιογραφία του Καστριότι.
7. Στην εγκυκλοπαίδεια Δομή -1975- ο Γεώργιος Καστριότι αναγνωρίζεται ως τέκνο «του Γκέγκη Αλβανού Ιωάννου Καστριώτη και της Σερβίδας Βοϊσάβας ή Βοϊσαβής».
8. Ο σύγχρονος ιστορικός John V. A. Fine θεωρεί ότι ο Γκιον Καστριότι (ο πατέρας του Σκεντέρμπέη) ήταν «Αλβανός άρχοντας» όπως λέει χαρακτηριστικά (John V.A. Fine Jr., The Late Medieval Balkans, σελ. 422, 556, 1994). Ο επίσης σύγχρονος ιστορικός Anthony Bryer θεωρεί ότι η οικογένεια Καστριότι ήταν γκέγκικης καταγωγής (Bryer, Anthony (1997). Edward Gibbon and Empire, Cambridge University Press, 2002, σελ. 113).
9. Στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τ.30, σ.472, διαβάζουμε:
«Σκεντέρμπεης. Αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα των Αλβανών κατά των Οθωμανών κατακτητών, εθνικός ήρωας της Αλβανίας».
Να πω εδώ ότι το γεγονός ότι ορισμένα από τα αδέρφια (αλλά και από τους προγόνους) του Σκεντέρμπέη είχαν σλαβικά ονόματα, δεν αποδεικνύει απαραίτητα ότι ήταν σλαβικής καταγωγής (όπως ισχυρίζονται οι Σέρβοι), αν και η μητέρα του ήταν σερβικής όπως φαίνεται καταγωγής από το Πόλλογκ των Σκοπίων (κοντά στο σημερινό Τέτοβο/Tetovë). Γύρω στο 1300 μ.Χ. ο Σέρβος Στέφανος Ντουσάν κατέλαβε όλη σχεδόν την Αλβανία (και όχι μόνο) εκτός από το Δυρράχιο και επέβαλλε στυγερά την κυριαρχία του. Εξέδωσε μάλιστα και νόμους (τους λεγόμενους «Ντουσάνοβα Ζακόνικ») όπου και δήλωνε ότι όλοι οι «αιρετικοί Χριστιανοί» (και εννοούσε όσους δεν είχαν ενταχθεί στη σερβική ορθόδοξη εκκλησία) θα έπρεπε να ενταχτούν στην Ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας, αλλιώς απειλούνταν με αυστηρή τιμωρία, ακόμα και με θάνατο. Ως αποτέλεσμα πολλοί υιοθέτησαν τότε σλάβικα ονόματα και επίθετα, χωρίς να είναι Σλάβοι στην πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και σήμερα έχουν επιβιώσει σλαβογενής λέξεις και ονόματα ή επίθετα όπως ‘Μπογκντάνι’, ‘Βλάντι’ κ.α. Τον 15ο αιώνα, οι ρωμαιο-καθολικοί στις περιοχές της βόρειας Αλβανίας και του Κοσόβου, είχαν διατηρήσει τα αλβανικά ονόματα τους και είχαν και ονόματα λατινικής προέλευσης. Οι ορθόδοξοι Αλβανοί όμως – πριν ασπαστούν σχεδόν μαζικά το Ισλάμ – είχαν δανειστεί σλαβικά ονόματα και πολλά σερβικά πολιτισμικά στοιχεία. Για παράδειγμα στην περιοχή ανάμεσα στην Τροπόγια (βόρεια Αλβανία) και τη Γκιακόβα – γνωστή στα σερβικά και ως Ντακόβιτσα – (Κόσοβο), περιοχή τότε (1485 μ.Χ.) με 53 μικρά χωριά και 926 οικογένειες, υπήρχαν κάτοικοι τα ονόματα και τα επίθετα των οποίων ήταν μισά σλαβικά και μισά αλβανικά, όπως: Ραντοσάβι γιος του Γκιον, Μπόζινταρ γιος του Γκιον, Γκιον γιος του Βουλκάσιν, Λέκα γιος του Μιροσλάβ, Λιέσι γιος του Μίλος, Αρμπανάς γιος του Τεοντόρ, ή αλβανικά ονόματα στα οποία με τον καιρό είχαν προσθέσει σλαβικές καταλήξεις, όπως Λέκατς από το Λέκα, Ντέντατς από το Ντέντα κ.α.
Το φαινόμενο αυτό, μαρτυρείται από τα βιβλία χρεωστών του Mihail Lukarevic, ενός εμπόρου από το Dubrovnik, ο οποίος προς το τέλος του 15ου αιώνα είχε επισκεφτεί την Novobërdë του Κοσόβου (στα σερβικά Novo Brdo ή Ново Брдо), σήμερα Artanë. Σε λατινικά κείμενα αναφέρεται και ως Novaberd, Novus Mons ή Novamonte, αλλά και ως Nyeuberghe σε άλλα ευρωπαϊκά έγγραφα.
Παπικές αποστολές που επισκέφτηκαν την περιοχή στις αρχές του 17ου αιώνα, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μεγάλου αλβανικού πληθυσμού, ασχέτως των ονομάτων που είχαν. Ο Pjetër Mazreku έγραψε (1623-1624) ότι το Πρίζρεν είχε 12.000 Τούρκους (μουσουλμάνους), σχεδόν όλοι Αλβανοί, περίπου 200 ρωμαιο-καθολικοί και 600 Σέρβοι. Ο αρχιεπίσκοπος του Tivar, Gjergj Bardhi, μετά από μία επίσκεψη στην πεδιάδα του Dukagjini το 1638, είπε ότι οι κάτοικοι σε αυτές τις περιοχές (Prizren-Gjakovë) είναι Αλβανοί και μιλάνε την αλβανική γλώσσα. Ο Οθωμανός γεωγράφος Χατζή Κάλφα, είπε ότι στο Πρίζρεν κατοικούσαν κυρίως Αλβανοί. Ο γνωστός Οθωμανός περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπί, έγραψε σχετικά με το Vucitern (Vushtrri) που είχε επισκεφτεί (16ος αιώνας), ότι οι κάτοικοι του μιλάνε κυρίως αλβανικά, ενώ η επίσημη γλώσσα ήταν η τουρκική. (Selami Pulaha, Shqiptaret dhe Trojet e tyre, 1982, p.334-452)
Ο αδερφός του Σκεντέρμπέη, Reposh Kastrioti, ήταν μοναχός στο σερβικό μοναστήρι του Χιλανδαρίου (όπου και πέθανε στις 25 Ιουλίου του 1431). Σύμφωνα με σέρβικα και βουλγάρικα χρονικά της εποχής, ο πύργος του Αγίου Γεωργίου του μοναστηριού, αποκλήθηκε προς τιμήν του Ρέπος ως «Αρμπανάσκι Πίργκ» (δηλαδή στα σερβικά «αλβανικός πύργος»). Αν ο πατέρας της οικογένειας Καστριότι ήταν Σλάβος και όχι μόνο η μητέρα (η Βοϊσάβα), τότε γιατί αποκάλεσαν τον πύργο του μοναστηριού με αυτή την ονομασία;
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, αν και αρχικά υποστήριξε τη σλαβική καταγωγή του Καστριότι, στο τέλος δήλωσε: «… ο δε Σκεντέρμπεης, και αν μη παραδεχθώμεν την γνώμην του Καρλ Χοπφ (Hopf), του λέγοντος αυτόν εκ Σλαύων καταγόμενο, κοινώς λογίζεται Αλβανός ουχί Έλλην» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ε, σ. 356, εκδόσεις Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1887).
Πολλοί από τους Πρίγκηπες, τους στρατηγούς, τους στρατιώτες του Γεωργίου Καστριότι, εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, είτε κατά την Ιταλική εκστρατεία του Σκεντερμπεη, όταν ο ίδιος ηγούμενος αλβανικού εκστρατευτικού σώματος, αποβιβάστηκε στην Βαρλέτα για να συνδράμει τον σύμμαχό του Φερδινάνδο Α’ της Νεαπόλεως στον αγώνα του εναντίον των Ανζουίνων (Ανδεγαβών), είτε μετανάστευσαν εκεί μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη και την διάλυση της Ομοσπονδίας του Αλεσσίου (Lezhë), όπως έκανε και η ίδια η οικογένεια των Καστριωτών, η οποία έχει ακόμα απογόνους στη Νάπολι… O Juan Pedro Aladro Castriota, απόγονος του οίκου των Καστριωτών, το 1914 διεκδήκισε ύστερα από δική του απαίτηση τον θρόνο του νεοσύστατου τότε Αλβανικού κράτους. Η αλβανική γλώσσα είναι επίσημα αναγνωρισμένη από το Ιταλικό κράτος ως μειονοτική γλώσσα των Arbëresh της νότιας Ιταλίας, γι’ αυτό και σε όλα τα μειονοτικά αλβανικά χωριά οι πινακίδες είναι δίγλωσσες, γραμμένες στην ιταλική και στην αλβανική γλώσσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λουκάς Μπέλλος, στο βιβλίο του «Αλβανικά ή αι τρεις ζώσαι διάλεκτοι της ελληνικής γλώσσης» το οποίο εκδόθηκε το 1903, με γλωσσολογικά δεδομένα αποδεικνύει την αρχαιότητα της αλβανικής και τη συγγένειά της ως ένα σημείο με την ελληνική, δεδομένα που απορρίπτουν την δακική θεωρία ή τη θεωρία ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο, θεωρίες που με τόσο φανατισμό υποστηρίζουν ορισμένοι, αφού μεταξύ άλλων στην αλβανική υπάρχουν λατινικά δάνεια που εισήχθησαν στην αλβανική μεταξύ 1ου αιώνα π.Χ. και 2ου αιώνα μ.Χ., πολλούς αιώνες δηλαδή πριν από την κατά τη φαντασία άφιξη των Αλβανών στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο τον μεσαίωνα. Ας δούμε όμως αναλυτικά τι γράφει ο Μπέλλος στις σελίδες 5-6 (ο οποίος ωστόσο ταυτίζει φυλετικά Έλληνες και Αλβανούς) και λέει για τον Σκεντέρμπέη:
ΑπάντησηΔιαγραφή«ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης Αλέξανδρος ο Αλβανός…απαντών εις τα ύβρεις του ιταλού πρίγκηπος του Τουρίνου, αποκαλέσαντος τους Αλβανούς πρόβατα, μετ’ εθνικής υπερηφανείας καυχάται ότι οι Αλβανοί είναι εκείνοι οίτινες μετά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων καθυπέταξαν την Οικουμένην άπασαν. Γνωστόν δ’ ότι ο Σκεντέρμπεης και αυτός υπεγράφετο και υπό των άλλων προσηγορεύετο “ηγεμών των Αλβανών και των Ηπειρωτών”, αποδεικνύς ούτως τα δύο φύλα, τέκνα μιας και της αυτής μητρός».
«Δεν τους ξέρεις καλά τους Αρβανίτες μου…Οι πρόγονοί μας ήταν Ηπειρώτες, από τους οποίους βγήκε εκείνος ο Πύρρος, στου οποίου την ορμή μόλις που μπόρεσαν να αντισταθούν οι Ρωμαίοι. Εκείνος που πολεμώντας κυρίευσε τον Τάραντα και άλλες χώρες της Ιταλίας…Αν λάβεις δε υπόψη σου ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος της Μακεδονίας, θα ομολογήσεις ότι ακόμα πιο ευγενείς ήταν οι πρόγονοί μας, που με τον Μ. Αλέξανδρο επικεφαλής έφθασαν ώς τις Ινδίες. Από εκείνους κατάγονται αυτοί που εσύ ειρωνεύεσαι» είπε ο Καστριότι στον Ιταλό πρίγκιπα (Κ. Μπίρη, Αρβανίτες, οι Δωριείς του Νεώτερου Ελληνισμού, σελ. 24).
Συνεχίζει ο Μπέλλος και λέει:
«Εξετάζοντες δε τους νυν Αλβανούς ανεξαρτήτως της χώρας, ην οικούσιν από πολλών βεβαίως χιλιετηρίδων, βλέπομεν, ότι έχουσι ταυτά προς τους άλλους Έλληνας ήθη και έθιμα, ων πλείστα ανέρχονται και μέχρι των ομηρικών έτι χρόνων, ως τα περί τους γάμους και τας κηδείας και τους έρωτας. Εν τη βορείω μάλιστα Αλβανία οι έρωτες υπενθυμίζουσι τους υπό του νομοθέτου των Θηβαίων επιβεβλημένους και εν Κρήτη και τη αρχαία Σπάρτη καθιερωμένους αγνούς και πλατωνικούς έρωτας…Ωσαύτως δε το βαθύτατον συναίσθημα της ατομικής υπερηφανείας, μάλιστα δε το της οικογενειακής τιμής, βαθυτάτην ορύσσουσι τάφρον διαχωρίζουσαν αυτούς των σλαβικών και των άλλων γειτόνων ευρωπαϊκών φυλών. Ως και το άγριον έθιμον της του αίματος οφειλής και της εκδικήσεως μόνον περί τον Ταΰγετον ευρίσκει ομοτρόπους παρά τοις αμειλίκτοις Μανιάταις» (σελ. 6-7).
Κοινά επομένως ήθη και έθιμα στους Αλβανούς με τα αρχαία και σύγχρονα ελληνικά έθιμα. Αυτό βεβαίως δεν αποδεικνύει ότι οι Αλβανοί είναι φυλετικά Έλληνες, όπως υποστηρίζει ο Μπέλλος αλλά ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στην βαλκανική από την αρχαιότητα. Διαπιστώνουμε επίσης την υπερηφάνεια του Καστριώτη όσον αφορά το ότι ήταν Αλβανός. Μάλιστα ο Φαν Νόλι που έγραψε το βιβλίο «Η Ιστορία του Σκεντέρμπέη», αν και ιερέας, είπε: «ο Σκεντέρμπεη ήταν ένας γνήσιος Αλβανός, αφού άλλαζε την θρησκευτική του πίστη ανάλογα με την πολιτική συγκυρία». Το βιβλίο του Φαν Νόλι εκδόθηκε και επανεκδόθηκε με τίτλους όπως: Historia e Skërdërbeut, (Βοστώνη, 1921), George Castrioti Scanderbeg, (Νέα Υόρκη, 1947), Historia e Gjergj Kastrioti Skëndërbeut, Kryezoti Arbëris, (Βοστώνη, 1950) κ.α.