Ελληνικός λαός. Ένας ελέφαντας δεμένος στο πασαλάκι του…

Αν έχετε πάει ποτέ σε κάποιο τσίρκο, θα έχετε ενδεχομένως δει τους ελέφαντες να τους έχουν δεμένους με απλά σχοινιά σε μικρά πασαλάκια. Ενδεχομένως να έχετε σκεφτεί, γιατί οι ελέφαντες μένουν δεμένοι τόσο απλά, αφού με μια απλή κίνησή τους μπορούν να ξεφύγουν από το αδύναμο πασαλάκι τους; Η απάντηση είναι η εξής:
Όταν είναι ακόμα μικρό το ελεφαντάκι που προορίζεται να το εκμεταλλευτούν στην μετέπειτα ζωή του, οι δαμαστές του το δένουν σε ένα μικρό πασαλάκι με ένα απλό σχοινί. Επειδή όμως το ελεφαντάκι είναι μικρό, δεν έχει την απαραίτητη δύναμη και παρά τις προσπάθειες που κάνει δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του.


Η πρακτική αυτή συνεχίζεται για αρκετό καιρό, μέχρι που σε κάποια στιγμή το ελεφαντάκι παύει πλέον να αντιδρά. Οι δαμαστές του κατάφεραν να γράψουν στη μνήμη του, ότι ποτέ δεν μπορεί να ελευθερωθεί από αυτό το πασαλάκι. Όταν αργότερα γίνει τεράστιος ελέφαντας που θα μπορούσε με τη δύναμή του, όχι μόνο να ξεφύγει από το πασαλάκι, αλλά να παρασύρει και να γκρεμίσει ολόκληρο το τσίρκο των δαμαστών του, είναι πλέον ανήμπορος γιατί έχει εγγραφεί στη μνήμη του ότι δεν μπορεί να ελευθερωθεί από το πασαλάκι του.

Ο ελληνικός λαός δεμένος στο πασαλάκι του.
Ότι συμβαίνει με τον ελέφαντα του πιο πάνω παραδείγματος, το ίδιο…. και απαράλλαχτο συμβαίνει με τον ελληνικό λαό. Είναι δεμένος στο μικρό πασαλάκι του από το οποίο, τον έχουν πείσει ότι, δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι μέθοδοι που έχει χρησιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολλές και καθημερινώς εφαρμόζονται όλο και πιο σύγχρονες. Από παλιά ο ελληνικός λαός είχε ενταχθεί στην πολιτική, όχι μέσα από κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά μέσα από τα δίκτυα πολιτικής πατρωνίας και εκλογικής πελατείας, από τα οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει κανένας πολίτης, αν δεν ήθελε να βρεθεί στο περιθώριο. Όλοι οι πολίτες έγιναν παράκλητοι και ικέτες μερικών ολιγαρχικών πολιτικών οικογενειών που αναπαρήγαγαν τους εξουσιαστές μας (δαμαστές μας) σε μια σικέ πολιτική αντιπαράθεση για να μας φανατίζουν και να μας εντάσσουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Αντί λοιπόν ο λαός να τους πάρει στο κυνήγι, μπλέχτηκε σε ένα τεράστιο γραφειοκρατικό σύστημα που του έστησαν για να τον εκμεταλλεύονται. Με τον καιρό γράφτηκε στο λαϊκό υποσυνείδητο, με τη βοήθεια και του κομματικού συνδικαλισμού, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αποτίναξης αυτού του συστήματος, στο οποίο και τελικά υπέκυψε.
Στις μέρες μας, την καταστολή της κοινωνίας, ανέλαβαν οι συνεκμεταλλευτές των λαϊκών κόπων, οι κρατικοδίαιτοι πολιτικοί νταβατζήδες, μέσα από τα ΜΜΕ τους. Στήνουν τις κομματικές αντιπαραθέσεις, μας κρατάνε σε εχθρικά στρατόπεδα, εφαρμόζουν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και αποφασίζουν αυτοί στο που θα δοθεί η εξουσία, με το αζημίωτο φυσικά.
Ειδικά σήμερα, μέσα στην κρίση για την οποία οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι, μας τρομοκρατούν και μας πείθουν:
Ότι θα πρέπει να εξαθλιωθούμε πλήρως, προκειμένου να πληρωθούν τα δάνεια που οι ίδιοι κατασπάραξαν. Ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να μην αναζητήσουμε υπευθύνους.
Ότι μόνο το ίδιο το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε εδώ, το ίδιο και με τους ίδιους ανθρώπους θα μας οδηγήσει μέσα στην κρίση. Με το αζημίωτο φυσικά.
Ναι λοιπόν.
Εμείς, θα μείνουμε εκεί στο πασαλάκι μας δεμένοι, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε με μια κίνηση να διαλύσουμε συστήματα και δαμαστές.
Δεν μιλάμε για κοινωνική εξέγερση. Γιατί, για κάτι τέτοιο είμαστε παντελώς ανίκανοι πλέον. Αν ήμασταν Μποτσουάνα ή Ισημερινός θα είχαμε κάποια ελπίδα. Εδώ μιλάμε ότι έχουμε υποστεί πλήρη λοβοτομή. Εδώ μιλάμε ότι έρχονται οι Τούρκοι με τα καράβια τους έξω από το Σούνιο όποτε θέλουν και περνούν με τα αεροπλάνα τους πάνω από τα νησιά μας, στη δε Θράκη κατεβάζουν συνδυασμό στις αυτοδιοικητικές εκλογές και εμάς μας έχουν καθηλωμένους στους καναπέδες μας, προκειμένου να μην διαταραχθεί το κλεπτοκρατικό τους σύστημα και χάσουν την εξουσία και τη μάσα.
Μιλάμε για κάτι πολύ χειρότερο. Ναι φίλοι μας, υπάρχει και χειρότερο.
Είμαστε ικανοί λοιπόν να πάμε στις 7 Νοεμβρίου στις κάλπες και αντί (έστω κρυφά μέσα στο παραβάν) να ξεφύγουμε από το πασαλάκι μας και να στείλουμε στο διάβολο τους δαμαστές του μνημονίου, να δείτε που θα τους ψηφίσουμε και από πάνω.
Μιλάμε για τέτοια κατάσταση. Δεν μπορούμε, ούτε στα κρυφά να πούμε ένα «άει στο διάολο». Το πασαλάκι έχει σφηνωθεί για τα καλά στο μυαλό μας.Δυστυχώς.



Πηγή






Share