Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο ενδεχόμενης στάσης πληρωμών επ' αορίστου;

Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος πέρα από τη επ’ αόριστο στάση πληρωμών όλων των τόκων που αφορούν την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Μόνο έτσι μπορεί να έχει κάποιο νόημα το σύνθημα να μην εφαρμοστεί το πρόγραμμα σταθερότητας. Σε κάθε άλλη περίπτωση πρόκειται για τουφεκιά στον αέρα  Τι ακριβώς σημαίνει “να μην εφαρμοστεί το πρόγραμμα σταθερότητας”, ενώ θα συνεχίζεται κανονικά η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους και των τόκων; Που θα βρεθούν χρήματα για να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και οι άλλες κοινωνικές δαπάνες; Πώς, παίρνοντας και άλλα δάνεια; Αν είναι έτσι τότε ας υποστηρίξουμε τον αγώνα της κυβέρνησης που ψάχνει φτηνό και “δίκαιο” δανεισμό. Τώρα τι δανεισμό ζητάει κάποιος που χρωστάει ήδη 300 δις και φορτώνεται κάθε χρόνο με άλλα 30 αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
 

Στην αριστερή προπαγάνδα δεν υπάρχεί καμία διευκρίνιση για αυτό. Το μόνο που ακούγεται είναι το σύνθημα “να πληρώσουν οι πλούσιοι”. Πολύ σωστά, αλλά το θέμα είναι πότε και πως. Κλασσική απάντηση: “Με βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο”. Καμία αντίρρηση, παρόλο που πρέπει να γνωρίζουμε ότι το μεγάλο κεφάλαιο θα βρει τρόπους να μην πληρώνει και αν δεν τους βρει θα αποσυρθεί από τα εγκόσμια στο βαθμό που δεν θα έχει τα επιθυμητά κέρδη, τέτοια δηλαδή που να αξίζει να αναπαράγεται. 

Αν οι καπιταλιστές αρχίσουν να κλείνουν μαζικά τις επιχειρήσεις τους, τότε τι γίνεται; Να εθνικοποιούνται οι επιχειρήσεις που θα κλείνουν. Σωστό και αυτό. Να περνάνε στο έλεγχο του κράτους και να συνεχίζουν να λειτουργούν χωρίς να χάνουν οι εργαζόμενοι τις δουλείες τους. Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι τόσο απλά γιατί οι επιχειρήσεις που θα κλείνουν θα κηρύσσουν πτώχευση, θα γίνεται εκκαθάριση των περιουσιακών τους στοιχείων, ότι αξίζει θα εκποιείται και στο τέλος δεν θα έχει μείνει τίποτα για το κράτος και τους εργάτες. Αλλά και γι’ αυτό υπάρχουν λύσεις. 

Να καταλαμβάνονται οι επιχειρήσεις πριν προλάβουν τα αφεντικά να τις ξεπουλήσουν. Υπάρχει και η πρόσφατη εμπειρία της Αργεντινής. Καμία αντίρρηση. Μπορούμε επίσης, θα πουν σύντροφοι από άλλες τάσεις της αριστεράς να προτείνουμε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Να εθνικοποιηθούν ορισμένες κεντρικές τράπεζες και οι πρώην ΔΕΚΟ, να δημιουργηθεί ένα δίκτυο συνεταιριστικών επιχειρήσεων που θα λειτουργούν όχι με σκοπό το κέρδος αλλά την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών κ.ο.κ.
 

“Μα αν κηρύξουμε στάση πληρωμών θα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη, ήδη λένε κάποιοι, και τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα“. Μάλιστα. Ενώ αν θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ και φορολογηθεί βαριά το μεγάλο κεφάλαιο θα μας αφήσουν να κόβουμε βόλτες στην ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα και όποιος προσπαθεί να αποφύγει το κόστος απλά φυγομαχεί και καλλιεργεί αυταπάτες. Το ζήτημα είναι αν μετά τα χειρότερα θα συνεχίσουμε να έχουμε τα λαμόγια, τους τραπεζίτες, τα golden boys και τους πολιτικάντηδες ξανά πάνω από το σβέρκο μας, για να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία ή αν θα απαλλαχτούμε μια για πάντα από όλα αυτά τα παράσιτα.
 

Ναι, στάση πληρωμών σημαίνει ότι θα βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και εκτός Ε.Ε. Και για να μην μπερδευόμαστε το αν θα βρεθεί η Ελλάδα εκτός Ε.Ε. δεν τίθεται με ιδεολογικούς και μακροπρόθεσμους όρους όπως το βάζει εδώ και 30 χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αριστεράς όταν το φωνάζει μαζί με τα υπόλοιπα συνθήματα στις επετείους του Πολυτεχνείου. Μιλάμε για τώρα, όχι στη δευτέρα παρουσία μαζί με το σοσιαλισμό
 

Άμεσα πρέπει να ξεκινήσει μια πλατιά και ανοιχτή πολιτική καμπάνια με σύνθημα τη στάση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους. Καμία άλλη δανειοδότηση, και ας πάνε τα spread στις 2000 μ.
Από κει και πέρα, χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στα άμεσα ζητήματα της περιόδου και όχι στα διαχρονικά παντός καιρού συνδικαλιστικά αιτήματα της αριστεράς: Να μπει τάξη στις υπέρογκες δαπάνες του προϋπολογισμού: κατάργηση όλων των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων και μείωση των στρατιωτικών δαπανών στο 1% του προϋπολογισμού. Καμία επιπλέον πρόσληψη στο στρατό και την αστυνομία και άμεση αύξηση του εργάσιμου βίου στα όρια που ισχύουν και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Ανώτατο πλαφόν στους μισθούς του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου στα 3000 ευρώ συμπεριλαμβανόμενου, βουλευτών, δικαστικών, διοικητών κάθε είδους οργανισμού, όπως επίσης συνδικαλιστών και άλλων που με διάφορα κόλπα φτάνουν να αμείβονται με 100 χιλ. το χρόνο. Καμία επιπλέον αμοιβή για επιτροπές και άλλου είδους σπατάλες.
Οποιοσδήποτε χρηματισμός, φακελάκι, μίζα και ρεμούλα να οδηγεί άμεσα σε απόλυση, δήμευση της περιουσίας, ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος.
 

Βασικό μισθό σε όλους τους κληρικούς όλων των βαθμών. Σε κάθε άλλη περίπτωση δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας εφόσον αμείβονται από το κράτος, και δημιουργία ανεξάρτητου οργανισμού για την αξιοποίησή της προς όφελος του κρατικού προϋπολογισμού.
Επαναφορά όλων των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων στους μισθούς προ των μέτρων και με πλαφόν πάντα τα 3000 το μήνα.
 

Αν μετά από αυτά η χώρα βρεθεί εκτός ευρωζώνης, πράγμα πολύ πιθανόν, τότε μαζί με την επανέκδοση νομίσματος θα πρέπει να εθνικοποιηθούν, με αποζημίωση μόνο στους μικρομετόχους, όλες οι τράπεζες και οι ΔΕΚΟ. Κάθε υποτίμηση του νομίσματος θα πρέπει να συνοδεύεται από αυτόματη αναπροσαρμογή των μισθών πράγμα που πρέπει να κατοχυρωθεί με νόμο. Σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται οι αποτυχημένοι ινστρούχτορες του νεοφιλελευθερισμού περί απαλλαγής του δημοσίου από τον ΟΣΕ και κάθε αλλά συμμετοχή του σε ΔΕΚΟ τράπεζες κλπ. το δημόσιο πρέπει να αναλάβει πλήρως της ιδιοκτησία αυτών των οργανισμών, απολύοντας όλα τα στελέχη που τους έχουν οδηγήσει στη χρεοκοπία. 

Οι οργανισμοί αυτοί χρεοκόπησαν γιατί πάνω τους στήθηκε ένα πανηγύρι από τα λαμόγια της εξουσίας, τους προμηθευτές και φυσικά δεκάδες συνδικαλιστές που αν δεν έκαναν τα στραβά μάτια έτρωγαν και αυτοί με χρυσά κουτάλια. Η αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να αφήνει όλα αυτά τα παράσιτα στο απυρόβλητο.
 

Η συμμετοχή σε υπερεθνικούς οργανισμούς είναι ένα ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί και στο βαθμό που αυτοί θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων και όχι των παρασίτων και των καπιταλιστών. Πέρα από ιδεολογικές εμονές είναι ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. δεν έχει πλέον κανένα νόημα όταν η χώρα δανείζεται με επιτόκιο Ιράκ και Λιβύης και χωρίς καν να έχει δικό της νόμισμα. 

Επιπλέον η παγκόσμια ύφεση θα οδηγήσει αναγκαστικά σε προστατευτικές πολιτικές και επομένως στην πτώση του διεθνούς εμπορίου και την αποδυνάμωση διακρατικών οικονομικών οργανισμών. Ο σώζων εαυτό σωθήτω. Σε αυτές τις συνθήκες κάθε εμμονή στην υπεράσπιση ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια είναι επίσης χωρίς νόημα. Απ’ αυτή την άποψη θα χρειαστούν μέτρα προστατευτισμού και ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης της χώρας.
 

Και θα ρωτήσει κανείς ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Μα μια αριστερά και ένα κίνημα που θα πάψει επιτέλους να αυτουποβαθμίζεται σε ομάδα διαμαρτυρίας ή σε πρωτοβάθμιο σωματείο (πράγμα άλλωστε πολύ βολικό και ανέξοδο) και θα ετοιμάζεται να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες που αντιστοιχούν σε ένα πολιτικό φορέα και όχι σε μια ΜΚΟ. 

Αυτό σημαίνει ότι παλεύει για την εξουσία πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και ας σταματήσει επιτέλους να φορτώνει τις δικές της ευθύνες στο “λαό” για να ανατρέψει τα μέτρα. Ο “λαός” και η εργατική τάξη γίνονται υποκείμενο απελευθέρωσης μόνο όταν παλεύουν συνειδητά για μια συγκεκριμένη εναλλακτική πολιτική διέξοδο. Μόνο όταν ο οικονομικός αγώνας εξυψώνεται σε πολιτικό. Μόνο όταν η διαμαρτυρία μετασχηματιστεί σε εναλλακτική λύση. 

Αλλά τι συζητάμε τώρα, εδώ προέχουν τα ευχαριστήρια στον Τρισέ, τα λαϊκά ομόλογα και η βοήθεια από την Κίνα ή έστω από την ευρωζώνη…

Πηγή



Share