Όλα τώρα αρχίζουν.

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η αληθινή πολιτική δεν γεννιέται σε κανέναν βρώμικο κομματικό δοκιμαστικό σωλήνα. Την ανιχνεύεις στην πραγματική κοινωνία, γεννιέται μέσα από την γνώση της Ιστορίας και την αντίληψη της πραγματικής φύσης των προβλημάτων, από ανθρώπους χωρίς εξαρτήσεις. Ανθρώπους που είναι σάρκα από τη σάρκα του Λαού κι αφουγκράζονται τον παλμό του.

Έρχονται άγριοι καιροί. Κι αυτοί που δεν το ξέρουν, το υποψιάζονται. Σ’ αυτούς τους καιρούς, αληθινά πολιτικά ορθό είναι αυτό που λύνει τα αληθινά προβλήματα, αυτό που πάνω απ’ όλα υπερασπίζεται την Πατρίδα, τον Λαό και την ευημερία του.

Οι εδραίες λαϊκές απόψεις, οι πεποιθήσεις που είναι βαθιά ριζωμένες στην ψυχή και τον νου των Ελλήνων δεν είναι αυτές που κυριαρχούν στο «Ντα Κάπο», στην «Βιβλιοθήκη» και στα στέκια των νεόπλουτων, Βορείων και Νοτίων. Δεν είναι αυτές που κυριαρχούν στην ΜΚΟ «Το χαρούμενο ΠΑΣΟΚ» του ποδηλάτη, κωπηλάτη και ταξιδευτή από τη Μινεσότα, ούτε στα δελτία των 8 και στην μπατιρημένη «διανόηση». Και φυσικά δεν αυτές που ευαγγελίζονται στον Περισσό, στα σπαράγματα του ΣΥΡΙΖΑ και στα Εξάρχεια.

Οι αξίες του Λαού μας, οι ιδέες του, οι πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων υποεκπροσωπούνται.

Οι Έλληνες δεν θέλουν κράτος επιχειρηματία αλλά ούτε και κράτος νυχτοφύλακα, θαλαμηπόλο της κρατικοδίαιτης διαπλοκής.

Θέλουν ένα ισχυρό κράτος που θα διασφαλίζει πρώτα απ’ όλα την ασφάλεια των πολιτών και της χώρας από κάθε επιβουλή, εσωτερική ή εξωτερική.

Θέλουν ένα κράτος άγρυπνο φύλακα, μαντρόσκυλο της ευνομίας, που να εμπνέει φόβο στους ισχυρούς και σεβασμό στους αδύναμους, τους οποίους θα προστατεύει από την αυθαιρεσία των πρώτων. Κράτος που θα αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες, δεν θα πετάει ανθρώπους και ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στον Καιάδα. Κράτος που δεν θα επιτρέπει την κοινωνική ανθρωποφαγία της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.

Θέλουν ένα κράτος που θα διασφαλίζει την αληθινή ανταγωνιστικότητα και επιχειρηματικότητα, θα θέτει αυστηρούς κανόνες που δεν θα κάμπτονται έναντι κανενός, όποιον κι αν έχει μπάρμπα, γκόμενο, κουμπάρο ή συμμαθήτρια.

Οι Έλληνες θέλουν Ελευθερία. Ξέρουν ότι η Τουρκία είναι εχθρός μας. Το λένε τα μνημεία στα χωριά τους, οι αφηγήσεις των παππούδων τους, τα κειμήλια σε προθήκες και συρτάρια, οι εκατόμβες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Κύπρου, της Αρμενίας και του Κουρδιστάν, οι διωγμοί στην Κωνσταντινούπολη.

Όχι, οι Τούρκοι δεν είναι τέρατα με κέρατα κι ουρά. Ίδιοι άνθρωποι μ’ εμάς είναι. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι εξισλαμισμένοι Έλληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί κλπ. Άλλο ένα επιχείρημα κατά της βλακώδους φυλετικής θεωρίας και υπέρ του ότι το παν είναι το πολιτισμικό εποικοδόμημα. Όμως δεν έχει σημασία, διότι η ηγεσία τους ονειρεύεται να ξαναγίνουμε επαρχία της Υψηλής Πύλης και το αναλύει εγγράφως κι ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του, στο ευαγγέλιο του νεοοθωμανισμού.

Η Τουρκία είναι απειλή για τον Λαό μας και το βιος του.

Είναι εχθρός.

Ο Λαός ξέρει τι γίνεται στη Θράκη και τον ρόλο του Προξενείου.

Ο Λαός κατάλαβε και ξέρει τι γίνεται στην Κύπρο, τι ήταν το Σχέδιο Ανάν και που το πάνε «φίλοι», «σύμμαχοι» και οι εγχώριες παραδουλεύτρες τους. Ξέρουν οι Έλληνες γιατί ανέβηκαν στην αγχόνη ο Καραολής, ο Δημητρίου, ο Πατάτσος, γιατί πέσανε με το ντουφέκι στο χέρι ο Αυξεντίου, ο Μάτσης κι οι σύντροφοι τους. Ο Λαός ξέρει τι υπερασπίστηκε στον Άγιο Δομέτιο ο Μανώλης Μπικάκης, το λιοντάρι από την Ασή Γωνιά.

Οι Έλληνες ξέρουν τι υπερασπιζόταν ο Ηλιάκης κι οι σύντροφοι του στα μαχητικά και στην αθανασία και τι επιδιώκουν οι Τούρκοι στην Ελληνική Λίμνη του Αιγαίου.

Τον Λαό επίσης τον νοιάζει και τον κόφτει για το όνομα της Μακεδονίας. Γιατί ο απλός άνθρωπος δεν έχει «πατρίδα» την έδρα της Τράπεζας, όπου είναι οι κλεψιμέϊκοι λογαριασμοί του. Ο απλός άνθρωπος έχει ταυτότητα, ρίζες, καταγωγή. Έχει αληθινή Πατρίδα. Πολλά δεν έχει, πέντε ελιές και δυο πήχες γη αλλά είναι δικά του. Κι εκεί έχει θάψει γονείς, παππούδες. Αυτούς που φύτεψαν τις ελιές και ημέρωσαν τη χέρσα γη. Κι αυτοί είχαν ταυτότητα, ρίζες, καταγωγή. Έχουν τις προφορές και τα τραγούδια τους. Έχουν Μνήμη. Κι όταν φεύγουν μακριά από τον τόπο τους τον νοσταλγούν, πονούν γι’ αυτόν, για την γη τους και τ’ όνομα της, το δικό τους όνομα. Κι έχουν πίσω τους προπαππούδες που πέσανε σαν στάχυα μπροστά στα πολυβόλα στο Σκρα και στο Λαχανά, έχουν πίσω τους τον νεαρό Ανθυπολοχαγό που πότισε με το αίμα του εκείνο το ταπεινό χαγιάτι στην Στάτιστα. Έχουν πίσω τους και στην μνήμη τους συντρόφους του, που μέσα στις πλάβες στην Λίμνη των Γιαννιτσών και στα πιο άγρια βουνά και τους λόγγους άνοιξαν τα μονοπάτια που διάβηκε λίγα χρόνια μετά ο νικηφόρος Στρατός μας.

Ο απλός Λαός έχει Μνήμη κι Όνομα. Τα φουλάρια της Σορβόνης, οι σκυφτοί «επαναστάτες» της πλατείας, οι ταβλαδόροι του Κολωνακίου κι οι επιφανείς γκαζοντενεκέδες της ενοχικής «δεξιάς» δεν δίνουν δεκάρα για τα παραπάνω. Δεν έχουν ρίζες, ταυτότητα. Δεν πονούν την γη που εγκατέλειψαν οι ίδιοι ή οι πατεράδες και παππούδες τους. Πίνουν πια εσπρέσσο, γιατί ο ελληνικός χτυπάει τα ευαίσθητα νεύρα τους. Αφέντη να’ χουν και να τους αφήνει να τρώνε στο τραπέζι του και τι στον κόσμο. Τούρκους, Γερμανούς, όλους τους υπηρετήσανε πρόθυμα, στο ΔΝΤ θα κολλήσουνε;

Δεκάρα δεν δίνουν για το Σχέδιο Ανάν ή για τ’ όνομα. Απλώς δεν θέλουν μπελάδες μέσα στα πόδια τους όταν νέμονται το κομματάκι της εξουσίας τους. Στην ουσία πρόκειται για μια ιδιότυπη πολιτική φεουδαρχία, κοτζαμπάσηδες της παρακμής.

Είναι μια πολιτική τάξη που έχει συμφέροντα ξεχωριστά από αυτά του Έθνους και συνήθως αντίθετα.

Η τάξη αυτή, που είναι διακομματική, θέλει την ανομία, χρειάζεται την αναξιοκρατία, τρέφεται από τον κρατισμό. Δεν μπορεί να αναλάβει κανένα καθήκον, δεν μπορεί να πολεμήσει για κανένα υψηλό σκοπό. Αυτά τα πράγματα διαταράσσουν τις μπίζνες. Αν ο Στρατός δεν σήμαινε και προμήθειες όπλων, άρα μίζες, θα τον καταργούσαν, ως προεκλογική προσφορά στους κανακάρηδες και τις μαμάδες τους.

Η εξαθλίωση του Λαού δεν τους αφορά. Ας φάει παντεσπάνι.

Αυτή την τάξη της πολιτικής φεουδαρχίας μόνο ένας Ηγέτης μπορεί να την πολεμήσει κι ανατρέψει, με όπλο, όταν έρθει η ώρα, την ίδια την εξουσία.

Οι κομματικές γραφειοκρατίες μπορούν να κοιτούν τον αφαλό τους, ώσπου να παγώσει η Κόλαση. Όμως ο Λαός χρειάζεται Πρόμαχο και τον χρειάζεται τώρα. Οι άγριοι καιροί που έρχονται απαιτούν έναν προκινδυνεύοντα Αρχηγό.

Αυτή είναι η αποστολή του Αντώνη Σαμαρά. Να υπερασπιστεί τον Λαό και την Πατρίδα. Τους ανθρώπους, την ασφάλεια και την ευημερία τους. Να προκινδυνεύσει.

Κι αυτό απαιτεί ρυθμό ταχύ κι ανελέητο.

Ποτέ καμμία κομματική γραφειοκρατία δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Οι γραφειοκράτες είναι «θαυματοποιοί». Τους δίνεις δυο προβλήματα να σου λύσουν και στα κάνουν τέσσερα. Κατέχουν την ανάποδη «φιλοσοφική λίθο». Μετατρέπουν πανεύκολα τον χρυσό σε σκατά, τις πιο λαμπρές ιδέες και πρωτοβουλίες σε θρύψαλλα. Η ελπίδα λοιπόν ποτέ δεν κατοικούσε στις κάμαρες της μικροεξουσίας.

Η ελπίδα είναι στον λόγο και στις πράξεις του Αρχηγού, στις ιδέες, των οποίων είναι κήρυκας και σημαιοφόρος.

Ότι δεν είναι ανθρωποκεντρικό οδηγεί στη βαρβαρότητα. Ο Λένιν και ο Αδόλφος το πήρανε όλο αριστερά και όλο δεξιά και ξέρετε τι έγινε, καταλήξανε στο ίδιο σημείο, φτιάξανε ωραίες, γυαλιστερές μηχανές του κιμά και τσαλαβουτήσανε στο αίμα των απλών ανθρώπων, πριν οι αυτοκρατορίες τους γίνουνε συντρίμμια.

Πάνω απ’ όλα λοιπόν ο Άνθρωπος. Πάνω από τα κέρδη. Πάνω απ’ τους μηχανισμούς.

Kαι σ’ αυτή τη γη, τη δική μας, λοιπόν, ο Άνθρωπος είναι Έλληνας. Αυτός είναι το αφεντικό γύρω από την Ελληνική Λίμνη, το Αιγαίο. Αυτός μάτωσε, πόνεσε, ίδρωσε. Αυτός πάλι κινδυνεύει.

Ο Αντώνης Σαμαράς αφού επικράτησε κατά κράτος στο Συνέδριο, ανακοίνωσε την μεγάλη έξοδο του προς την κοινωνία. Θα σταθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον ένα, τον μοναδικό κι αποκλειστικό συνομιλητή του, χωρίς μεσολαβητές και διερμηνείς: με τον ίδιο το Λαό.

Όλα τώρα αρχίζουν. Έλληνα, άκου.



Πηγή


Share