Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ
Την ανατροπή των αριθμητικών και κομματικών συσχετισμών στο εκλογικό σώμα που επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ με τις αθρόες ελληνοποιήσεις τριτοκοσμικών μεταναστών, ώστε να εξασφαλίσει τη μακροχρόνια παραμονή του στην εξουσία, μπορεί να αποτρέψει μόνο η χορήγηση του δικαιώματος ψήφου στα 5,5 εκατομμύρια των ομογενών.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν η δέσμευση του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά από το βήμα του 8ου τακτικού συνεδρίου του κόμματος για τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας συμμετοχής στις εκλογές των Ελλήνων της διασποράς, όταν η κεντροδεξιά αναλάβει ξανά τα ηνία της χώρας.
Όπως δεν είναι διόλου συμπτωματική η πεισματική άρνηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή σχετική νομοθετική ρύθμιση.
Γιατί σε αντίθεσή του με τον πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου που πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) και διατηρούσε άρρηκτους δεσμούς με τον Οικουμενικό Ελληνισμό θεωρώντας τον ισχυρό διπλωματικό όπλο, ο ίδιος τον αποστρέφεται συστηματικά, κατηγορώντας τον μάλιστα ότι στις τάξεις του κυριαρχούν οι συντηρητικές ιδέες.
Ετσι εξηγείται και η απόφασή του να βάλει στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας το άρθρο 51 παρ. 4 (εδάφια γ’ και δ’) του Συντάγματος που αναφέρεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους Ελληνες του εξωτερικού.
Αλλά και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε με κάθε μέσο να αποτύχει η απονομή ψήφου στους απόδημους, στερώντας τους το προνόμιο της ενεργούς συμμετοχής στα πολιτικά και όχι μόνο δρώμενα της μητέρας πατρίδας.
Κάτι που είναι παράλογο, όταν πάνω από 1,5 εκατ. ομογενείς έχουν άμεση επαφή με τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας για την τακτοποίηση οικονομικών, ασφαλιστικών, φορολογικών και νομικών υποθέσεών τους.
Αρκετοί δε απ’ αυτούς, σε αντίθεση με τα παιδιά των μεγαλόσχημων, επιστρέφουν για να υπηρετήσουν τη θητεία τους στον ελληνικό στρατό, ενώ θα μπορούσαν να την αποφύγουν είτε εξαγοράζοντάς την είτε γιατί διαθέτουν διπλή υπηκοότητα.
Όλα αυτά βέβαια αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τον κ. Παπανδρέου, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ένα από τα πρώτα νομοθετήματά του ήταν η παροχή του εκλέγεσθαι σε περίπου 643.000 αλλοδαπούς, που στο σύνολό τους έχουν εισέλθει λαθραία στο ελληνικό έδαφος.
Εκείνο, όμως, που εξοργίζει περισσότερο είναι η διάταξη Ραγκούση, η οποία επιτρέπει σε όποιον πρώην λαθρομετανάστη έχει συμπληρώσει πέντε χρόνια παραμονής στη χώρα μας ν’ αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια.
Πρόκειται για ρύθμιση – κράχτη για τους απανταχού της γης ρακένδυτους αλλογενείς, που βλέπουν τη χώρα μας ως πύλη εισόδου και μάλιστα με την ιδιότητα του πολίτη κράτους μέλους στην Ευρωπαϊκή Ενωση!
Ο πρωτοστάτης της έμπρακτης σύσφιξης των σχέσεων των αποδήμων με τον τόπο καταγωγής τους, πρώην υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, επί ημερών του οποίου καταρτίσθηκε το σχέδιο νόμου για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κατά τις γενικές βουλευτικές εκλογές από τους Ελληνες που κατοικούν στο εξωτερικό, επιτίθεται μέσω της κυριακάτικης έκδοσης του «ΑΤ» στον Γιώργο Παπανδρέου για την ανεκδιήγητη στάση του αναφορικά με τον οικουμενικό ελληνισμό.
Όπως επισημαίνει σε δήλωσή του «η κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνοντας έτσι σαφώς τις «προτεραιότητές» της, έσπευσε να ψηφίσει διατάξεις αθρόας απονομής ιθαγένειας στους μετανάστες και εξασφάλισης ψήφου σ’ αυτούς στις εκλογές του Νοεμβρίου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση».
Όμως, όπως παρατηρεί ο κ. Παυλόπουλος, «για μια ακόμη φορά «ξέχασε» να προωθήσει σχέδιο νόμου προκειμένου να εκτελέσει την κατά το άρθρο 51 παρ. 4 του Συντάγματος επιταγή ώστε να μπορούν οι Ελληνες εκτός επικρατείας να ψηφίζουν».
Με νόημα, ο πρώην υπουργός της ΝΔ υπενθύμισε ότι «το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση με αρχηγό τον σημερινό πρωθυπουργό τορπίλισε κυριολεκτικά την προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή να ψηφισθεί το σχέδιο νόμου που είχε έρθει στη Βουλή».
Ο κ. Παυλόπουλος καλεί τον κ. Παπανδρέου «να εξηγήσουν αμέσως γιατί στερούν ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού; Ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού Σώματος από το δικαίωμά τους να έχουν λόγο ως προς την πολιτική ζωή στην πατρίδα μας».
Κι αναρωτιέται «γιατί άραγε ο κ. Παπανδρέου εμπιστεύεται περισσότερο τους μετανάστες και διόλου τους εκτός επικρατείας Ελληνες ως προς το πολιτικό μέλλον του τόπου;».
Για τον ίδιο, είναι επιβεβλημένο χρέος των πολιτικών δυνάμεων η παροχή ψήφου στους ομογενείς, αφού με τον τρόπο αυτό θα ενισχυθεί περαιτέρω η αδιάλειπτη επικοινωνία του ελληνισμού της διασποράς με την πατρώα γη.
Αξίζει να αναφερθεί ότι τη συγκεκριμένη διάταξη του Συντάγματος την είχαν ψηφίσει το 2001 και τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά η τότε κυβέρνηση Σημίτη κάνοντας άλλους ψηφοθηρικούς υπολογισμούς δεν έφερε ποτέ σχετικό νόμο στη Βουλή.
Αποτέλεσμα είναι ότι στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2004 μέχρι και το 2009 να μην μπορούν να ψηφίσουν εκατοντάδες χιλιάδες εκλογείς, παρά μόνον όσοι ήλθαν με δικά τους έξοδα ή με τα μέσα που διέθεσαν τα κόμματα για την μετακίνησή τους.
Ένα πρόβλημα που σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν λύσει προ πολλού, με τη δυνατότητα να ασκούν οι υπήκοοί τους που ζουν εκτός συνόρων στα προξενεία ή τις πρεσβείες τους το εκλογικό τους δικαίωμα, κάτι που γίνεται με τους μετανάστες που κατοικούν στην Ελλάδα.
Ετσι, η χώρα μας αποτελεί ίσως το μοναδικό κράτος του Δυτικού κόσμου που στερεί από πολίτες της που είναι εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια και στους εκλογικούς καταλόγους το δικαίωμα να ψηφίσουν από τον τόπο όπου προσωρινά διαμένουν.
Οσο για την αριθμητική δύναμη των ξενιτευμένων Ελλήνων, αυτή δεν είναι κάθε άλλο παρά αμελητέα.
Συνολικά ξεπερνούν τα 5,5 εκατ. με τους περισσότερους περίπου να κατοικούν στην Αμερική (Νότια και Βόρεια), στην Ωκεανία (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) 710.070, στην Ευρώπη 1.182.973, στην Αφρική 139.790 και στην Ασία 79.350.
Τα τρία εκατομμύρια εξ αυτών βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ άλλοι 350.000 ζουν στον Καναδά.
Επιβεβαιώνοντας το ρητό που λέει «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις κάποιον Ελληνα», συμπατριώτες μας υπάρχουν από το Ομάν μέχρι το μακρινό Χονγκ Κονγκ κα τη Σαγκάη.
ΤΟ 1862 ΨΗΦΙΣΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΟΡΑ
Πριν ακριβώς 148 χρόνια και συγκεκριμένα τις εκλογές του 1862 για την ανάδειξη των μελών της Β’ Εθνικής Συνέλευσης, είχαν ψηφίσει οι ομογενείς για πρώτη και τελευταία, μέχρι σήμερα, φορά.
Η επαναστατική κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη, Κωνσταντίνου Κανάρη και Βενιζέλου Ρούφου, που μόλις είχε καταργήσει τη βασιλεία του Οθωνα, προκήρυξε εκλογές για τις 24 Νοεμβρίου 1862.
Στο φύλο υπ’ αριθμ. 9 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως δημοσιεύονται δύο πολύ ενδιαφέροντα κείμενα.
Το πρώτο που είχε τη μορφή προκήρυξης αναφέρεται εξής (διατηρούμε τη γλώσσα της εποχής):
«Καλούνται εις την συνέλευσιν πληρεξούσιοι ου μόνον των εν τη ημεδαπή πολιτών Ελλήνων, αλλά και εκείνων οίτινες μακράν αυτής κοπιώσιν εργαζόμενοι υπέρ του μεγαλείου του ελληνικού ονόματος και απαύστως μεριμνώσι υπέρ της ευδαιμονίας της πατρίδας».
Το άλλο κείμενο, που έφερε ημερομηνία 30 Οκτωβρίου 1862 στο άρθρο 4 του ψηφίσματος «περί εκλογής πληρεξουσίων του Εθνους», όριζε ότι «οι οπουδήποτε εκτός της Ελλάδος ευρισκόμενα υπήκοοι Ελληνες, εάν αποτελώσιν αριθμού εκατόν μέχρι χιλίων ψυχών, εκλέγουσιν ένα πληρεξούσιον, αν σε χιλίους μέχρι δέκα χιλιάδων εκλέγουσι δύο κι αν υπερβαίνωσι τους δέκα χιλιάδες εκλέγουσι τρεις».
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ελληνική παροικία του Λονδίνου είχε εκλέξει ως πληρεξούσιό της τον μετέπειτα πρωθυπουργό Χαρίλαον Τρικούπη, η δε αυτή του Μάντσεστερ τον πατέρα του Σπύρο Τρικούπη.
Στην Β’ Εθνοσυνέλευση είχαν εκπροσωπηθεί οι τότε ανθηρές κοινότητες της Αλεξάνδρειας, του Καϊρου, της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης, της Οδησσού, της Τεργέστης, της Βενετίας, του Λιβόρνου κ.ά.
Τότε, όμως, δεν υπήρχε το ΠΑΣΟΚ και οι Παπανδρέου – Ραγκούσηδες, που προτιμούν τη ψήφο των εισαγόμενων τριτοκοσμικών…
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ
Share
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, το μήνυμα σας μεταφέρεται άμεσα στους διαχειριστές μας.