«ΤΟ ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ»

Η πορεία του ΠΑΣΟΚ προς τον ευτελισμό

Ξεχωριστό «παράσημο» στην κομματική του διαδρομή ήταν η περίφημη «τρόικα», στην οποία συμμετείχε μαζί με τον Γιώργο Γεννηματά και τον Κώστα Λαλιώτη. Ιδιαίτερα τότε που αρρώστησε ο Α. Παπανδρέου, το 1988, «η τρόικα ήταν που στήριξε και κράτησε ενωμένο το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να φαίνεται αυτό προς τα έξω». Δεν είναι τυχαίο το ανέκδοτο που λέγανε για τους ρόλους των τριών: «Ο Λαλιώτης συλλάμβανε την ιδέα, ο Γεννηματάς την έκανε πολιτική και ο Τσοχατζόπουλος την περνούσε στον πρόεδρο»…
 (από διαδικτυακό βιογραφικό του Άκη Τσοχατζόπουλου)

Το μεγάλο επίτευγμα του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ότι κατόρθωσε να ενοποιήσει τον κεντρώο χώρο, να τον αποκαθάρει από το παρελθόν του, να τον ντύσει με τα συνθήματα και τους μύθους που κουβαλούσε η Αριστερά και συγχρόνως να τον γυμνώσει από τα πολιτικά αιτήματα που πρόβαλλε η Αριστερά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου επέτυχε να κερδίσει στην πολιτική με επικοινωνιακά τερτίπια και με την άσκηση της δημαγωγίας. Και πρέπει να το ομολογήσουμε: επέτυχε απόλυτα και νίκησε τους αντιπάλους του κατά κράτος. Ήταν ένας μεγάλος γητευτής. Αλλά συγχρόνως ενεπλάκη και ο ίδιος στη μυθολογία που είχε πλέξει…

Οι επίγονοί του προώθησαν την παπανδρεϊκή δημαγωγία σε ανώτερα επίπεδα. Αυτό που παλιότερα αποκαλούσαμε «πολιτικό ψέμα», άρχισε να εκφωνείται ως «επικοινωνία», «επικοινωνιακή πολιτική», «επικοινωνιακή τακτική» κ.λπ. Τόσο απλά, τόσο ανενδοίαστα, τόσο προκλητικά. Για να υπάρξει, όμως, «επικοινωνιακή πολιτική» χρειάζονται τα ΜΜΕ. Και αν μεν τα κόμματα λειτουργούν ανεξάρτητα από τα εκδοτικά συμφέροντα, τότε το πράγμα «λειτουργεί», όπως συμβαίνει δηλαδή στις άλλες πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης. Αν όμως οι πολιτικοί είναι εξαρτημένοι από τα εκδοτικά συμφέροντα , τότε τα κόμματα και οι θεσμοί ευτελίζονται και φτάνουμε έτσι στο σημερινό ΠΑΣΟΚ.

Ποιοι έφτιαξαν τον μύθο Ανδρέα ; Αρκούσε μόνο η μεγάλη προσωπική γοητεία του; Χρειάστηκε και μια συστηματική εκστρατεία από το συγκρότημα Λαμπράκη κατ΄ αρχήν, που τροφοδοτεί συστηματικά από τις αρχές της δεκαετίας του 90 με στελέχη του τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (βλ. τα παραδείγματα των κ. Καψή, Ρωμαίου , Ευθυμίου, αλλά και του κ. Α. Λοβέρδου). Για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι εθνικοί εκδότες – εργολάβοι – κατασκευαστές – προμηθευτές.

Παράδειγμα ο ρόλος τους μετά τα μεγάλα σκάνδαλα και τις τρεις διαδοχικές ήττες του Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου 1989-1990 . Το ΠΑΣΑΟΚ είχε «τελειώσει» τότε, αλλά εμπρός στο φόβο μιας μεγάλης διάσπασης και ελλείψει διαδόχου, το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να παραμείνει ενωμένο. Έτσι εκείνοι που τον κατηγορούσαν μέχρι πρότινος ( οι κ. Τεγόπουλος, Λαμπράκης, Μπόμπολας και Αλαφούζος) μεθόδευσαν καταρχήν την απαλλαγή του στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και στη συνέχεια, βοηθούντος και του Μητσοτάκη (αυτή ήταν η μεγάλη τραγωδία της ΝΔ), την επαναφορά του στην εξουσία.

Το 1996, το κλαμπ των εκδοτών επιβάλει ως διάδοχο του Ανδρέα τον Κ. Σημίτη. Τα θαύματα της «επικοινωνιακής» μπουρδολογίας που λέγαμε. Ένας άχρωμος, άοσμος και άγευστος πολιτικός υψώνει το ανάστημά του και χρίζεται ηγέτης στα εκδοτικά γραφεία.

Έτσι, η οκταετία Σημίτη (1996 – 2004) χαρακτηρίζεται από την πλήρη κυριαρχία της διαπλοκής. Αρχής γενομένης από την περίφημη «σύσκεψη της Μ. Βρετανίας, όπου μοιράζεται η πίτα, το δημόσιο χρήμα κατασπαταλιέται στα εξοπλιστικά προγράμματα, στα κατασκευαστικά έργα, στο Χρηματιστήριο και στην «Ολυμπιάδα».

Τον Ιανουάριο του 1996, με αφορμή τον ανταγωνισμό Σημίτη – Τσοχατζόπουλου για την διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση, έγραφε το «Αντί»: «… θα ήτο αφελές να πιστεύει κανείς ότι τώρα θα γνωρίσομε το “νέο” στην πολιτική ζωή! Aπό τα μέχρι χθες εκτελεστικά όργανα του A. Παπανδρέου! Aλλά έτσι βούλονται οι πάτρωνές τους. «Nέος» λοιπόν ο καινούργιος πρωθυπουργός. «Nέο» και το ΠAΣOK με τα παλιά υλικά, σκεύη και αγγεία….».

Δέκα και τέσσερα χρόνια μετά και οι δυο εκείνοι «διάδοχοι» του Αντρέα πρωταγωνιστούν σε ένα άλλο σκηνικό: εκείνο της κατάρρευσης των ιδεολογιών και των οραμάτων μέσα σε ένα τέλμα αφάνταστης σήψης και διαφθοράς. Ενώ το «επίσημο ΠΑΣΟΚ» που εκπροσωπείται αυτήν την φορά από τον Γιώργο Παπανδρέου βρίσκεται σε απευθείας αντιπαράθεση μες την λαϊκή βάση του, καθώς εκπροσωπεί πλέον την πολιτική των πιο αντιδραστικών κύκλων της Ευρώπης και της Αμερικής. Και για να σωθεί ρίχνει στην πυρά και τον επικεφαλής της εκσυγχρονιστικής τάσης του, αλλά και έναν από τους στυλοβάτες του «ανδρεϊκού», του αρχικού ΠΑΣΟΚ.

Το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» που εγκαθιδρύθηκε μετά τον Ανδρέα φτάνει λοιπόν στο τέλος του.

Μπορούν άραγε όλοι αυτοί που αποτελούν σήμερα την ηγεσία του Κινήματος και διαπαιδαγωγήθηκαν στις καλύτερες παραδόσεις του «Ανδρεϊσμού», αλλά και του «αυριανισμού», να βρουν τάχατες μια λύση για το απελπισμένο ΠΑΣΟΚ;

Και τι απέμεινε άραγε από το αρχικό ΠΑΣΟΚ για να το σώσουν; Ούτε καν εναλλακτικό του Γιωργάκη αρχηγό δεν διαθέτει.

Τι υπάρχει άραγε σήμερα από το «παλιό» ΠΑΣΟΚ. Τι απέμεινε από το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας, πέρα από την «μηντιακή πλατφόρμα-εξέδρα» που σφυρηλάτησαν γι αυτό τα τελευταία χρόνια οι διαπλεκόμενοι εκδότες για να εγκαθιδρύουν εκεί τον εκάστοτε αρχηγό που επιλέγουν;

Το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε ας το ξεχάσουμε. Οι πρωτοβουλίες των κινήσεων έχουν φύγει προ πολλού από τα χέρια και τους εγκεφάλους (όπου υπήρχαν) των «ανδρεϊκών», των «εκσυγχρονιστών» και των άλλων τάσεων. Δεν μιλάμε πια για ανταγωνισμό προσώπων και ιδεών. Μιλάμε μόνο για θέαμα , για επικοινωνιακά κόλπα, για ανταγωνισμό των διαπλεκομένων και για το ποιο κλαμπ συμφερόντων θα αναδειχθεί ισχυρότερο.

Και εκεί βρίσκεται και η μεγάλη πρόκληση, αλλά και η μεγάλη δύναμη της νέας Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά. Να κινηθεί έξω και πέρα από αυτό το πλέγμα συμφερόντων που καθόρισαν την τύχη ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού και όχι μόνον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Πηγή





Share