ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΛΟΥΜΕ;

Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν (Ησ. 5,20) «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε.

Και τώρα δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον ....
κόσμο προς το καλό» ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Γέροντας Παΐσιος: ”"Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσης την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου ...» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες.
Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθή από τον άνεμο που θα φυσήξη. Αν φυσήξη βοριάς, θα πάνε μέσα. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει ... «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά.

Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξη νέα βλαστάρια. Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήση τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι. Δεν σας τα λέω αυτά για να φοβηθήτε, αλλά για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μας είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζήτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθη η Θεία Χάρις. Αυτό που θα βοηθήση πολύ είναι να μπη μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τί θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο ,με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι. Αλλά σας λέω ό,τι και να δείτε να μην απελπίζεσθε ... Το έθνος θα μεγαλώσει”

Αγανακτισμένοι, εξεγερμένοι, ο ξεσηκωμός των πενήτων Ελλήνων, νέα κινήματα ενότητας, πολιτικοί φορείς που καλούν τον λαό σε επανάσταση, ενεργοποίηση του 120 άρθρου του Συντάγματος. Έχουμε ακούσει και δει το τελευταίο επίπονο διάστημα πολλές προσπάθειες να εγείρονται και όταν φτάσουν στο δια ταύτα να καταρρέουν. Γιατί όλες οι προσπάθειες των Ελλήνων να αποτινάξουν αυτό τον ιδιόμορφο ζυγό οικονομικής και θεσμικής εξαθλίωσης, σβήνουν ως διάττοντες αστέρες ; Είναι πραγματικά η εξαθλίωσή μας οικονομική ή κυρίως πνευματική που επιφέρει όλα τα υπόλοιπα σαν αποτέλεσμα της ηθικής αποστασίας μας;

Ποια επανάσταση μπορεί να προχωρήσει χωρίς στόχο, οργάνωση, πνευματικότητα, ενότητα και το κυριότερο κάτω από μια πνευματική ομπρέλα; Και στην δική μας περίπτωση κάτω από την ευλογία της Ορθοδοξίας. Το να φτάσει ο Ελληνικός λαός να μην μπορεί να δει φως στην άκρη του τούνελ και να βρισκόμαστε προ συνεχών αδιεξόδων, είναι μια συλλογική ευθύνη που ξεκινάει από τους κατέχοντες θέσεις εξουσίας είτε πολιτικές, είτε εκκλησιαστικές και φτάνει στον τελευταίο Έλληνα πολίτη που με τη στάση του καθορίζει το μέλλον του.

Όταν συστηματικά επιχειρείται από εξωθεσμικά κέντρα η διάλυση ενός κοινωνικού ιστού και ενός Έθνους που εκ πατέρων έχει λεχθεί ότι όταν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ενεδύθη τον χριστιανισμό, γέννησε τη ρωμιοσύνη, ότι πιο αληθινό είχε να επιδείξει η ανθρωπότητα στα χρόνια του σκοταδισμού της Ευρώπης και του Μεσαίωνα.

«Η Χριστιανική Θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσα και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα» γράφει ο Ιωάννης Καποδίστριας.

Επιτρέψαμε με την στάση μας να χτυπηθεί η δεξαμενή που συντήρησε τον Ελληνισμό αιώνες τώρα. Η ζωηφόρος δεξαμενή της Ορθοδοξίας που ξεδιψούσε επί αιώνων τη Ρωμιοσύνη αφέθηκε στο έλεος των αρπακτικών και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που απλοί λαϊκοί, είτε ιεράρχες, είτε πολιτικοί προέταξαν τα στήθη τους για να προστατεύσουν αυτό το δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

Και τώρα ζητούμε επανάσταση. Κάτω από ποιο υπόβαθρο; Από την πνευματικότητα που έχει απωλεσθεί; Από τα παραδείγματα της Ιστορίας που τα έχουμε ξεχάσει; Από τις παραδόσεις που κατάντησαν «κλισέ», όταν οι ίδιοι οι Απόστολοι μας καλούσαν να κρατάμε τις παραδόσεις γιατί είναι στην ουσία η σκυτάλη που μεταφέρει δια μέσου των αιώνων την ταυτότητα ενός γένους;

Η Ελλάδα έχει ταυτότητα. Έχει τον πολιτισμό της, την ιστορίας της και κυρίως την Χριστιανική της Πίστη. Αυτό που δεν έχει είναι η ενότητα κάτω από μία ευλογία. Όποιες προσπάθειες για το Έθνος πέφτουν στο κενό όταν δεν υπάρχει η πνευματική εγγύηση. Ακόμα και όταν η Φιλική Εταιρεία προσπαθούσε να οργανώσει μια είδους αντίσταση βασιζόμενη στην Εθνικότητα ο Καποδίστριας προείδε ότι «ουχί επί της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης ορθοδόξου εκκλησίας» θα καρποφορήσει κάτι καλό για τον τόπο. Η ζώσα πίστη των Ελλήνων δηλαδή θα εγγυηθεί την ελευθερία του Έθνους και όχι αντίστροφα.

Και φτάνουμε στο δικό μας δια ταύτα. Οι Ελλάδα σε ένα σταυροδρόμι που διαλέγεις δύο δρόμους. Της σωτηρίας ή της οριστικής διάλυσης. Της πνευματικής αναγέννησης του Έθνους κάτω από τη σκέπη της Ορθοδοξίας ή του αφανισμού από το συρφετό της παγκοσμιοποίησης. Και εδώ χρειάζεται συλλογικός αγώνας. Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για το επίπεδο της πνευματικότητάς του αλλά αποτελεί και μέρος ενός συνόλου και ο καθής από εμάς έχει ένα μικρό μερίδιο ευθύνης. Όλοι οι Έλληνες κρατάμε ένα κεράκι. Άλλος σβηστό, άλλος αναμμένο. Αν τα ανάψουμε και τα ενώσουμε κάτω από μια ευλογία, θα δώσουμε όλοι μαζί μια πυρκαγιά που θα κάψει τους εχθρούς και θα υψώσει τους Χριστιανούς στη γραμμή τους.

Είναι τυχαίο ότι ο Γέρων Παϊσιος ο Αγιορείτης ζητούσε επιτακτικά την προβολή ενός προτύπου ηγέτη; Γιατί άραγε;
Μήπως γιατί άτακτες επαναστάσεις χωρίς πρότυπα, ιστορική μνήμη και Ορθόδοξο πνεύμα είναι καταδικασμένες;

Είναι τυχαίο ότι ένας από τους μεγαλύτερους Αγίους της εποχής μας ο Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης παρομοίαζε τα χρόνια μας σαν την εποχή του Χριστού; Έβλεπε μέσα από τη συμφορά ένα σπουδαίο άνθρωπο να έρχεται να συνεγείρει και να ενώσει τον κόσμο προς το καλό, όπως έλεγε ο ίδιος.

Ζούμε τώρα τη συμφορά που έβλεπε ο γέροντας ή η στάση μας θα μας οδηγήσει σε δυσκολότερες καταστάσεις;;;

Πως θα αναζητήσουμε και με ποια καθαρότητα τον άνθρωπο αυτόν που θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο, όταν δεν βλέπουμε το ίδιο το πρόβλημά μας;

Όταν ο Γέρων Παϊσιος μιλούσε για μεγάλα παγκόσμια γεγονότα και ότι όλοι οι Έλληνες θα μετανοήσουν, δεν πρέπει να αναρωτηθούμε τι επίπεδο μετάνοιας έχουμε ως λαός για τις πράξεις μας; Με τις τελευταίες δυσκολίες που ζούμε έχουμε αλλάξει στάση ζωής ή κατρακυλούμε ακόμα και θα πρέπει να φτάσουμε στον πάτο για να ταπεινωθούμε;;;

Για ποιες επαναστάσεις μιλούμε και ονειρευόμαστε μεγαλεία, διαβάζουμε προφητείες για την Κωνσταντινούπολη, και πετάμε στον ουρανό λες και θα μας χαριστεί κάτι για την «καλοσύνη» μας.

Προσωπικά πιστεύω ότι ένα είναι σίγουρο. Αν δεν προσγειωθούμε ρεαλιστικά στην πραγματικότητα δεν θα μας χαριστεί τίποτα. Ήρθε η στιγμή των εξετάσεων για όλους. Και δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο των Αγίων μιλούν ότι θα καθαρίσει η ήρα απ’ το στάρι.

Η επανάσταση πρώτα πρέπει να γίνει στις καρδιές μας και να αποτινάξουμε τον εγωισμό,να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον Θεό για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Εώς τότε θα τριγυρνάμε αδίκως…

ioannis-kapodistrias.blogspot.com

ΠΗΓΗ