Στις αρχές του 20ου αιώνα αρχίζει να διεξάγεται στη Μακεδονία ένας λυσσαλέος αγώνας μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων για την μελλοντική προσάρτηση της Μακεδονίας μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηγετική μορφή του Μακεδονικού Αγώνα αναδεικνύεται ο Παύλος Μελάς. Ποιές αρχές και αξίες καθοδηγούσαν αυτήν την ηρωική μορφή; Ποιο κίνητρο ώθησε τον νεαρό αξιωματικό να αφήσει τα σαλόνια των Αθηνών, τους πλουσίους συγγενείς του, τη γυναίκα του Ναταλία Δραγούμη και τα δύο παιδιά του, τον Μίκη και την Ζωή, για να βρεθεί στα χιόνια και τις λάσπες της Μακεδονίας πολεμώντας κατά δύο αντιπάλων; Από τα κείμενα και τη σύντομη ζωή του αντλούμε διδάγματα και πρότυπα, απολύτως απαραίτητα στη σημερινή υλιστική και αντιηρωική εποχή μας....
Α) Ο Παύλος πίστευε στον Θεό και βίωνε την ελληνορθόδοξη παράδοση. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στις 6 Απριλίου γράφει από το μέτωπο στη γυναίκα του Ναταλία (Νάτα): «Αλλ' είμαι βέβαιος ότι με την θέλησιν του Θεού θα παν όλα καλά. Ειπέ εις την μητέρα μου ότι μετέλαβα και ότι η συνείδησίς μου είναι ήσυχη. Τι τα θέλεις; Η θρησκεία μας δίδει πολλήν παρηγορίαν και θάρρος. Άλλως τε χάρις εις αυτήν ελυτρώθη και θα λυτρωθή καθ' ολοκληρίαν ο τόπος μας»(1)
Κάι στις 28.8.1904, ενάμισυ μήνα προ του ηρωικού θανάτου του γράφει πάλι στη γυναίκα του από το Μακροβούνι των Γρεβενών. « ...; Ακούσαμε τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός ιερεύς της μονής. Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον ο οποίος χάριν ημών και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον. Το μέγεθος της θυσίας Του, το μέγεθς της αποστολής Του μ' έκαμναν να αισθάνωμαι πόσον μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα, αλλά και συγχρόνως μ' ενεθάρρυναν. Πάντοτε Τον ελατρευσα δια την θρησκείαν Του και Τον εθαύμασα δια την θυσίαν Του. Ελπίζω να μας βοηθήση. Αισθάνομαι τώρα ισχυρός, γενναίος και καλύτερος. Έτοιμος δια να κάμω τα πάντα». (2)
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ
Δυο χρόνια μετά το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα, οι πρώην εχθροί Έλληνες και Βούλγαροι, μαζί με Σέρβους και Μαυροβούνιους θα ξεσηκωθούν για να διώξουν τους Οθωμανούς από τα ευρωπαϊκά εδάφη κι αφού το καταφέρουν θα ξαναχτυπηθούν μεταξύ τους για τη διανομή των εδαφών που απελευθερώθηκαν. Είναι οι δυο Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13, που λήγουν με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου.
Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος πήγε στο Χατζή Μπεϊλίκ (σημερινή Βυρώνεια Σερρών), έδρα του ελληνικού στρατηγείου, όπου προσδιόρισε μαζί με τον διάδοχο και αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού Κωνσταντίνο τις εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας στη συνδιάσκεψη της ειρήνης που θα ακολουθούσε. Κατόπιν ανεχώρησε για το Βουκουρέστι, όπου συνήλθε η συνδιάσκεψη. Στις 28 Ιουνίου 1913 υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης από την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και τη Ρουμανία αφενός και από τη Βουλγαρία αφετέρου. Οι αξιώσεις της Ελλάδας έγιναν όλες δεκτές. Ο Βενιζέλος γνωστοποίησε αυθημερόν με τηλεγράφημα στον βασιλιά την υπογραφή της συνθήκης.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, το μήνυμα σας μεταφέρεται άμεσα στους διαχειριστές μας.