Ο στρατός στο δρόμο!

Κανείς δεν νοιώθει άνετα μ’ αυτό που θα συμβεί το μεσημέρι στην Ακρόπολη και στο κέντρο της Αθήνας. Ίσως και πολλοί απ΄ αυτούς που το οργανώνουν και βρίσκονται στην πρώτη γράμμη να νοιώθουν άβολα. Όμως πολλές φορές οι συγκυρίες και οι συνθήκες μπορεί σε οδηγούν στη ζωή με το “πρέπει” και όχι με το “θέλω”.

Οι στρατιωτικοί για δεύτερη φορά....
στο δρόμο ,σε διάστημα 18 μηνών. Τη πρώτη φορά τόπος συνάντησης ήταν το Μοναστηράκι τώρα η Ακρόπολη. Στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες εικόνες,κακά τα ψέμματα. Και προσπαθούμε πολύ να “χωνέψουμε” ότι πλέον η Δικαιοσύνη ανοιίγει το δρόμο για να συνδικαλιστούν και οι στρατιωτικοί.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη,την οποία πρέπει να την δούμε.

Ξεχάστε τους “καρεκλοκένταυρους ένστολους δεινόσαυρους” που δίνουν γη και ύδωρ για να παραμείνουν ένα ακόμη χρόνο στην υπηρεσία.

Ξεχάστε τους απόστρατους που δεν διστάζουν χωρίς καμιά αξιοπρέπεια να ζητήσουν και να απαιτήσουν την επαναφορά τους στην ενέργεια από τα κομματικά γραφεία. Σήμερα στο ΥΕΘΑ και στα Επιτελεία θα συναντήσετε κάμποσους από δαύτους να κυκλοφόρουν σαν τα παγόνια,έξω από υπουργικούς διαδρόμους. Δεν ακούν τα γέλια πίσω από τη πλάτη τους.

Αυτοί έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα εκτός από αυτό της προσωπικής τους ανασφάλειας.

Όσοι θα πάνε στη συγκέντρωση-περίπατο αποτελούν το βασικό κορμό των ΕΔ. Μεσαία και ανώτερα στελέχη που εδώ και 20 μήνες αναγκάστηκαν να αλλάξουν με βίαιο τρόπο τη ζωή τους. Περικοπές στους μισθούς τους,τα επιδόματά τους, τις παροχές υγειονομικής περίθαλψης.Η δικαιολογία ήταν ότι έπαιρναν πολλά! Ακόμη και σήμερα εργαζόμενοι σε εντελώς αχρείαστες ΔΕΚΟ ,παίρνουν τα διπλά και τριπλά και ακομη κανείς δεν τους έχει ενοχλήσει.

Αυτά τα στελέχη που ο κ.Πάγκαλος σε μία κρίση αλλαζονείας και έπαρσης αποκάλεσε “αντιπαραγωγικά” , εργάζονται χωρίς ωράριο, αργίες και εορτές,μετατίθενται κάθε τόσο επιαβαρυνόμενοι πλέον σε πολλές περιπτώσεις τα έξοδα μετακίνησης, κάνουν υπηρεσίες συμμετέχουν σε ασκήσεις.

Το χειρότερο; Καταλαβαίνουν ότι παρόλα αυτά δεν έχει καμία σημασία πόσο καλοί επαγγελματίες είναι ,πόσο σωστά κάνουν τη δουλειά τους, πόσο εμπλουτίζουν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους με επιπλέον σπουδές και πτυχία. Ξέρουν ότι κάποια στιγμή η τύχη τους θα κριθεί από κάποιο επανελθόντα απόστρατο ο οποίος δεν δίνει καμία σημασία σε πόσες θέσεις διοίκησης έχει υπηρετήσει ένας αξιωματικός,αλλά σε πόσες συγκεντρώσεις έχει υπηρετήσει το κόμμα. Το ένα ή το άλλο.

Υποτίθεται ότι αυτά είχαν ξεπεραστεί. Αλλά αυτά που έγιναν στις περσινές κρίσεις και ειδικά στην Πολεμική Αεροπορία,απέδειξαν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Σ΄ όλα αυτά τα πραγματικά ενεργά στελέχη των ΕΔ δεν έχουν κανένα τρόπο να αντιδράσουν και κανέναν να τους υπερασπιστεί. Με πρώτους και καλύτερους τους Αρχηγούς τους.

Μοιραία λοιπόν ακολούθησαν το παράδειγμα άλλων χωρων όπου “σωματεία” χωρίς όμως συνδικαλιστική δράση δημιουργήθηκαν για να βάζουν στο τραπέζι των συζητήσεων τα προβλήματα των ένστολων. Αυτό θέλουν να κάνουν και οι Έλληνες στρατιωτικοί και είναι φυσικό να μας κακοφαίνεται. Γιατί είπαμε δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια.

Όχι ότι δεν υπάρχουν κίνδυνοι.Πολλοί και μεγάλοι.Η ‘κόκκινη γραμμή”, μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί με τη “βοήθεια” διάφορων γραφικών κύκλων νοσταλγών περασμένων εποχών ή άλλων που πιστεύουν στα σοβαρά ότι ο συνδικαλισμός με τη κλασική του έννοια μπορεί να έχει θεση στις ΕΔ. Δεν έχει.

Όσοι αυτή τη στιγμή ασχολούνται με τον τρόπο που οι στρατιωτικοί θα πρέπει να κάνουν γνωστά τα προβλήματά τους και τις ανάγκες τους, εγγυώνται ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά,χωρίς κραδασμούς και σε συφωνία με τα δύο μεγάλα κομματα που εκδήλωσαν τη κοινή θέση ενάντια στον συνδικαλισμό.Αυτό που ανησυχεί είναι το μέλον ,αλλά αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί από τώρα με τον ακριβή καθορισμό του τρόπου λειτουργίας των “συνδικαλιστικών” οργάνων.

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΗΓΗ