Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΕΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ.

Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου στρατεύτηκε τρεις φορές, πολεμώντας με αυταπάρνηση. Αφού εγκατέλειψε νωρίς την τέχνη του πατέρα του, ως λιθοξόος στράφηκε στη φιλοσοφική αναζήτηση, έχοντας κάποιο μικρό εισόδημα, που του επέτρεπε να ζει λιτοδίαιτα.Ο Σωκράτης είχε πάρα πολύ δραστήριο πνεύμα και προσπαθούσε να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους το οποίο και εξελάμβανε σαν ειδική εντολή που του δόθηκε από τον Θεό. Λέει ο Ξενοφώντας «Αυτός αεί περί των ανθρωπείων διελέγετο , σκοπών , τι καλόν , τι αισχρόν , τι ευσεβές , τι ασεβές , τι δίκαιον , τι άδικον , τι σωφροσύνη , τι μανία , τι ανδρεία , τι δειλία , τι πόλις , τι πολιτικός , τι αρχή ανθρώπων , τι αρχικός ανθρώπων» (Απομν. Α’ α , 16).

Χωρίς να αμείβεται χρηματικά, διδάσκει την αυτογνωσία, πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί να γνωρίσει τον εαυτό του, εφόσον χρησιμοποιεί το λογικό του. Αναζητεί να βρει την αντικειμενική αλήθεια για να ανακαλύψει πίσω από τα ήθη, που κυριαρχούν στην εποχή του, την ηθικότητα, πίσω από το δίκαιο, που ισχύει, τη δικαιοσύνη και πίσω από τους διάφορους Θεούς, τη θεότητα (στοιχείο μονοθεϊσμού). Έτσι ανοίγει το δρόμο για να θεμελιωθεί αργότερα η ηθική ως επιστήμη με κορυφαίους εκφραστές τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, που μας οδηγούν στο τρίτο στάδιο της αρχαίας φιλοσοφίας, την ηθική φιλοσοφία.

Ωστόσο ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για ασέβεια, ότι είναι άθεος και διαφθείρει τους νέους. Κατά την απολογία του στο δικαστήριο – 399 π. χ. – έμεινε συνεπής στην ιδεολογία του, λέγοντας ότι δεν καταδικάστηκε, επειδή είναι άπειρος στη ρητορική, αλλά από ηθική επιλογή. Ο ηρωικός του θάνατος, αν και σε προχωρημένη ηλικία, συνεχίζει να διδάσκει τα ανώτερα ιδανικά του, όπως είναι η δικαιοσύνη, η θεόπνευστη ποίηση, η γενναιότητα και η εξυπνάδα που χαρακτηρίζει το λογικό άνθρωπο.

Η έντονη αυτή στους αρχαίους Έλληνες θεανθρώπινη προσδοκία προβάλλει στην εποχή του Σωκράτη ακόμη πιο ξεκάθαρη και διδάσκεται απ’ αυτόν με πληρέστερη και καταπλήσσουσα διατύπωση.

Κατά τον Σωκράτη, η προσεχής κάθοδος του Θεού στους ανθρώπους υπό μορφή ανθρώπου είναι τόσο αναγκαία, ώστε πρέπει να αναμένεται με ανεπιφύλακτη βεβαιότητα […] [Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18 (31Α)].

Αν και αυτός ο προσδοκώμενος θεόπεμπτος, ο οποίος θα εγκαινιάσει στον κόσμο περίοδο αφύπνισης και εγρήγορσης, θα είναι δικαιότατος και μέχρι τον θάνατό του αμετακίνητος στην δικαιοσύνη, όμως θα θεωρηθεί από τους ανθρώπους άδικος και θα υποστεί ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και μαρτυρικό θάνατο με ανασκολοπισμό, ήτοι δια καρφώματος πάνω στον σκόλοπα, πάνω σε ψηλό ξύλο. Ιδού επί λέξει το επίσης καταπληκτικό χωρίο του Πλάτωνος, η ανάγνωση του οποίου υπενθυμίζει τις περί δικαιοσύνης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και του πάθους Του παραστατικές προφητείες του Ησαΐου, κεφ. 40 ε. (*).

«Ας τον απογυμνώσουμε λοιπόν από όλα τα άλλα, εκτός από τη δικαιοσύνη… έτσι χωρίς να έχει κάμει ποτέ την παραμικρότερη αδικία, ας τον θεωρούν για τον χειρότερο κακούργο, για να περάσει η αρετή του από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες… και ας μη παραστρατήσει από τον δρόμο του, ώσπου να πεθάνει, έτσι που να περνά σ’ όλη του τη ζωή για άδικος, ενώ αυτός ήταν ο πιο δίκαιος άνθρωπος… Και έτσι συμπεριφερόμενος ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα ριχτεί στις φυλακές, θα τυφλωθεί με πυρωμένο σίδερο, και τελευταία, αφού περάσει απ’ όλα τα βασανιστήρια, θα ανασκολοπιστεί» [Πλάτωνος, Πολιτεία Β’ IV-V, 361 (-362Α)].


ΠΗΓΗ