Ζητείται φόρμουλα δυτικής επέμβασης...

Στο λιβυκό πόκερ, που εκτυλίσσεται με δραματικό τρόπο τις τελευταίες εβδομάδες, οι παίκτες αρχίζουν πλέον να δείχνουν τα φύλλα τους.


Το καθεστώς Καντάφι «βλέπει» την παρτίδα μπλοφάροντας άκομψα και δήθεν άνετα παρά τους εκκωφαντικούς τριγμούς της καρέκλας του, ενώ η Δύση ρίχνει στην τσόχα τα χαρτιά της στρατιωτικής απειλής και των οικονομικών πιέσεων, προκαλώντας όμως ψιθύρους ανησυχίας και διαφωνιών στην ομήγυρη των παρατηρητών. Κι αυτό επειδή παρά τον καταιγισμό των κυρώσεων κατά του λιβυκού καθεστώτος (από ΟΗΕ, Ε.Ε. και μεμονωμένες δυτικές χώρες) η πολιτική που ακολουθεί η Δύση δεν καταφέρνει να πετύχει συσπείρωση του συνόλου των δυνάμεών της.
Κι αυτό όχι λόγω πολιτικών διαφωνιών, αλλά λόγω διαφορετικών εκτιμήσεων του βαθμού δυσκολίας μιας τέτοιας επιθετικής πολιτικής. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμη και στην Ουάσιγκτον, η προοπτική στρατιωτικής εμπλοκής απορρίπτεται από κυβερνητικά στελέχη όπως ο υπουργός Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς, που θυμίζει ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη ανοικτά πολεμικά μέτωπα στον αραβικό κόσμο και αδυνατούν να ανοίξουν και νέο.

Ομως, μια νέα συμμαχία προθύμων (κατά τα πρότυπα του Ιράκ) αρχίζει να συνθέτει τις δυνάμεις της, αθροίζοντας πολεμικά πλοία έτοιμα να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις, και την ίδια στιγμή οι δυτικές τράπεζες κλείνουν τις πόρτες τους στον Καντάφι και το σόι του, που χάνουν έτσι πολλά δισεκατομμύρια δολάρια από τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.

Για τους πιο ψύχραιμους, όλα αυτά δεν είναι παρά η προσπάθεια της Δύσης να επωφεληθεί από τη λαϊκή εξέγερση στη Λιβύη, να βάλει χέρι στα λιβυκά πετρέλαια και να στήσει μια σημαντικότατη βάση για παραπέρα επιχειρήσεις στο βορειο-αφρικανικό τόξο.

«Το λιβυκό πετρέλαιο, όχι η δημοκρατία, ενδιαφέρουν τη Δύση» γράφει η καναδέζικη εφημερίδα «The Star», σχολιάζοντας με κυνισμό την προθυμία με την οποία η κυβέρνηση του Στίβεν Χάρπερ ανακοίνωσε τη συμμετοχή του Καναδά στη δυτική στρατιωτική δύναμη και στα οικονομικά μέτρα κατά της Λιβύης, ενώ είχε μείνει αδιάφορη απέναντι στην αιγυπτιακή εξέγερση.

Φυσικά, ο Καναδάς δεν είναι η μόνη χώρα που βιάζεται να βάλει ένα (οπλισμένο) χεράκι στον εκδημοκρατισμό της Λιβύης. Είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία αλλά και η Ε.Ε. ως ξεχωριστός «παίκτης», που συνεργάζονται για να προκαλέσουν πολιτική και οικονομική ασφυξία στο καθεστώς Καντάφι. Οπως έγινε με την εισβολή στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ, έτσι και τώρα, το... ανθρωπιστικό ενδιαφέρον κινεί τα αεροπλανοφόρα και εισηγείται τις οικονομικές κυρώσεις

Αν και οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η στρατιωτική απειλή της Δύσης κατά της Λιβύης είναι μπλόφα κι όχι αληθινή στρατηγική δυνατότητα (με δεδομένη την ασυμφωνία στους ΝΑΤΟϊκούς κόλπους), τα πράγματα περιπλέκονται από την πρόθεση της Ουάσιγκτον να παρακάμψει τις απαιτήσεις της διεθνούς νομιμότητας και να προχωρήσει σε στρατιωτική εμπλοκή με τη συμμετοχή μιας νέας συμμαχίας των προθύμων και χωρίς έγκριση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Ετσι, με την Ε.Ε. να προγραμματίζει έκτακτη σύνοδο για τη Λιβύη στις 11 Μαρτίου και με τις έντονες προσπάθειες της Ουάσιγκτον να επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη -κίνηση που ισοδυναμεί με έναρξη των εχθροπραξιών- τίποτε δεν αποκλείει να δικαιωθούν τελικά όσοι προβλέπουν στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης στη λιβυκή αντικαθεστωτική εξέγερση.

Αλλωστε, εκτός από τις ΗΠΑ, είναι κι άλλοι που δεν θέλουν να χάσουν τη «λιβυκή ευκαιρία»: παράδειγμα η Γερμανία, που αν εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη θα κάνει ένα νέο, αποφασιστικό βήμα στο δρόμο για την επιστροφή της στο κλαμπ των Μεγάλων Δυνάμεων.

Ενα δρόμο που περνά από τη Λιβύη κι εμφανίζει συνωστισμό επελαυνόντων, καθώς τέτοιες ευκαιρίες δίνονται κάθε... 42 χρόνια.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗΣ

Πηγή