Με αφορμή τον σοφό λόγο του Γέροντα Παΐσιου

Επανειλημμένως κατά το πρόσφατο χρονικό διάστημα η «Ελεύθερη Ωρα» έχει αναφερθεί στα πρώτα θέματά της με μια τεράστια μορφή της Ορθοδοξίας.

Τον Γέροντα Παΐσιο, τον Μοναχό που έζησε κατά την διάρκεια του περασμένου αιώνος.

Τον Μοναχό που, σίγουρα, εντάσσεται στους Αγίους της θρησκείας μας, καθώς όσα είπε, πράγματι, απηχούν στην Αξίωσι του Ανθρώπου και όχι στην Απαξίωσι – στόχο που επιδιώκουν οι Υλιστές, τουτέστιν μεθερμηνευόμενον οι Σιωνιστές με τα γνωστά έργα και ημέρες τους.....
Κάπου σε αυτά τα δημοσιεύματα της «Ε.Ω.» έβαλε και ο γράφων το χεράκι του.

Ακριβώς αυτά τα άρθρα της εφημερίδος μας είναι και η αιτία που καταπιάνομαι σήμερα με ορισμένες σκέψεις για τον Ανθρωπο.

Αφού πρώτα ομολογήσω ότι εάν δεν υπήρχαν στο πέρασμα απ’ την ζωή, ωρισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, κάποιες πυγολαμπίδες θα έλεγα, όπως η θέσις του σπουδαίου αυτού ανθρώπου, και κάποιων φίλων, θα είχαν πλήρως απορριφθεί οι απόψεις μου περί της αξίας του εμφρόνου όντος.

Οπότε συνέχισα, κρατώντας κατά μια έννοιαν, το …φανάρι του Διογένους, αναζητώντας περισσότερα ερίσματα για να πεισθώ περί του αντιθέτου.

Δηλαδή ότι «ο άνθρωπος δεν είναι ένα σκουπίδι».

Ότι, πράγματι, πληροί τις προϋποθέσεις του εμφρόνου όντος. Που σημαίνει ότι δεν πρόκειται, απλώς περί ενός, πιο φροντισμένου, σε εξοπλισμό από την φύσι ζώου, που υπάρχει με μοναδικό στόχο την επιβίωσι και πολύ χειρότερα την απληστία του προς τούτο. Ο νους, η νόησις ασφαλώς και δεν μας εδόθη για να σκεπτόμεθα κατά ποίον τρόπον θα κατασπαράξουμε τους άλλους για να πολλαπλασιάζουμε συνεχώς και αδιαλείπτως τον δικό μας όγκο.

Δεν είμεθα η… μαύρη τρύπα του Σύμπαντος – για να χρησιμοποιήσω κι έναν αστρονομικό όρο – που απορροφά, εξαλείφει τα πάντα γύρω της. Η διανόησις που μας χάρισε ο Θεός (η φύσις για τους άπιστους) μας εδωρήθη για κάτι πολύ περισσότερο. Εχω άδικο; Γιατί εάν έχω άδικο αποδεικνύεται κάτι αφάνταστα τραγικό.

Πράγμα που, δυστυχώς, πλείστες όσες περιπτώσεις ανθρώπων επιβεβαιώνουν γύρω μας κατά …συνθλιπτικό τρόπο για την έννοια και τους στόχους του εμφρόνου όντος. Με όποιο τίμημα, μάλιστα, για την ψυχή τους. Για τον υψηλό στόχο που μας προσυπογράφει και μόνον η λέξις «ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

Διεξοδικότερα: Δέχομαι ότι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, όλα τα δεδομένα με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι εξαιρέσει ωρισμένων περιπτώσεων (αλλά, δυστυχώς, οι εξαιρέσεις δεν κάνουν τον κανόνα), εμείς οι άνθρωποι σε τούτα τα επίγεια, τουλάχιστον, καθήκοντά μας έχουμε, παταγωδώς, αποτύχει.

Ο Ανθρωπος, από την εποχή των σπηλαίων μέχρι σήμερα, παραμένει, δυστυχώς, ο ίδιος. Όλα εκείνα που συνέβαιναν στην προϊστορική περίοδο, συμβαίνουν, μέχρι κεραίας, και σήμερα. Με διαφορετικό, βεβαίως μανδύα, αλλά, ουσιαστικώς, περί του ίδιου φαινομένου πρόκειται.

Και ας μην μας ξεγελά η τεχνολογική εξέλιξις. Τι κι αν κάποτε χρησιμοποιούσαμε πέτρες και γροθιές για να επιβληθούμε στους άλλους και σήμερα πυρηνικά όπλα συστήματα λέιζερ και δορυφόρους, πολλαπλασίως καταστροφικότερα μέσα, για την εξόντωσι των συνανθρώπων μας;

Τι κι αν κάποτε χρησιμοποιούσαμε υποζύγια για τις οποιεσδήποτε μεταφορές μας και σήμερα έχουμε πατήσει το πόδι μας στη Σελήνη, ενώ ετοιμαζόμεθα για να ταξιδεύσουμε στον Αρη ή ακόμη – ακόμη και για να αποικίσουμε, στο μέλλον, ολόκληρο το πλανητικό μας σύστημα;

Η τεχνολογική πρόοδος αποτελεί ΕΡΓΑΛΕΙΟ και ΜΟΝΟΝ ΕΡΓΑΛΕΙΟ για την εξυπηρέτησι των, υπό οποιαδήποτε μορφή, αναγκών μας στον υλικό κόσμο που μας φιλοξενεί τώρα. Και μόνον τώρα. Εννοώ στην σύντομη, επί Γης, παρουσία μας.

Διαπίστωσις: Μέχρι τούδε, αγαπητοί μου, η εκτίμησίς μου είναι ότι δυστυχώς… επτωχεύσαμε. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Οι πολλοί περισσότεροι. Αποτύχαμε στο πείραμα της ζωής αυτής. Είτε στην αναγωγή σε ανώτερη σφαίρα του Πνεύματος, είτε της Ψυχής. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, δεν υφίσταται στους ανθρώπους ουσιαστική μόρφωσις, ουσιαστική αντίληψις της ζωής, ορθή στάσις ζωής.

Κρίμα στους κόπους των προγόνων μας, απείρου πνευματικού κάλλους φιλοσόφων. Κυρίως Ελλήνων για να έλθουμε στα καθ’ ημάς. Πού είναι οι κληρονόμοι των Σωκράτη, Πλάτωνος, Πυθαγόρα και τόσων άλλων εξαιρετικών, από πάσης απόψεως, εμφρόνων όντων;

Πού είναι, αν θέλετε, τα παιδιά της Ορθοδοξίας, της καταπληκτικής διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, που ασφαλώς ταυτίζεται, σε πλείστα όσα σημεία, με τους προαναφερθέντες Ελληνες φιλοσόφους και πληροί, από κάθε άποψι, τον στόχο της, επί της Γης, παρουσίας του Ανθρώπου;

Και επτωχεύσαμεν διότι, ασφαλώς, κάποιοι το επιδιώκουν. Κάποιοι εγχώριοι και μη επώνυμοι κύκλοι δεν θέλουν να σκεπτώμεθα. Ευθέως εννοώ τους Σιωνιστές. Επιθυμούν, μόνον, καλολαδωμένα ή αν θέλετε κουρδισμένα ανθρωποειδή, προκειμένου να κάνουν τις δουλειές τους. Και για τον συγκεκριμένο λόγο αντιμετωπίζουμε, σήμερα, το τραγικό φαινόμενο, τα περισσότερα Ελληνόπουλα και γενικώς τα περισσότερα παιδιά του Θεού να είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΜΟΡΦΩΤΑ.

Οργανα του Σιωνισμού δηλαδή. Ο Γιώργος Π. (νυν πρωθυπουργός της Ελλάδος, ατυχώς) και η Αννα Διαμαντοπούλου (νυν Υπουργός Παιδείας, ατυχώς) βοηθούν επί τούτου. Εκτός εάν θεωρούμε μόρφωσι την γνώσι του βίου των παικτών του… ποδοσφαίρου, του Άλφα ή Βήτα «καλλιτέχνου» ή ωρισμένων προσώπων που βλέπουμε στους τηλεοπτικούς δέκτες μας να μας γεμίζουν ανοησίες καθημερινώς. Με αποτέλεσμα να εμετούμε.

Επιμένω, εν τέλει, στο περί πνευματικών και ψυχικών στόχων που ΠΡΕΠΕΙ να έχει ο άνθρωπος διότι πιστεύω ακράδαντα ότι εκείνο το οποίο, πρωτίστως, έχει ανάγκη ο άνθρωπος είναι η Διαφώτισις. Διότι με την Γνώσιν οδηγούμεθα στην Αρετή. Και από την Αρετή στην Αυτογνωσία, εις το «γνώθι σ’ αυτόν» (δελφική ρήσις)!… Και από εκεί, βεβαίως, εις την θέωσιν!… Στον χώρο, δηλαδή, του Παντοδυνάμου Δημιουργού του Σύμπαντος για να οδηγηθούμε και να εκτελέσουμε υψηλότατο, πνευματικό, έργο στην αιώνια, άλλη ζωή.

Ο μέγας Σωκράτης και, φυσικά, ο Πλάτων ακολούθησαν το παράδειγμα του Ορφέως και του Μεγάλου Πυθαγόρα. Απέδειξαν ότι η φιλοσοφία δεν πρέπει να είναι – και δεν είναι – μία «ξηρά» απόκτησις γνώσεων ή υπηρέτης της Θεολογίας και της Πολιτικής αλλά μία έρευνα (!) περί του τι είναι ο κόσμος και τι είναι η ψυχή. Ποία είναι η πορεία του Σύμπαντος και η «τροχιά» εξελίξεως των όντων. Πάντα ταύτα για έναν και μοναδικό σκοπό: Για να διαφωτίζονται οι άνθρωποι και να μπορούν να ρυθμίσουν τον βίο τους κατά τρόπο ώστε να πληρούται ο προορισμός τους επί Γης και να φθάσουν,
τελικώς, στο πνευματικό και ψυχικό ύψος για το οποίο τους έχει προορίσει ο Δημιουργός. Ήτοι στην Αθανασία. Η τεχνογνωσία και οι οικονομικοί υπολογιστές, όπως και παλαιότερα οι σπηλιές δεν υφίστανται παρά μόνον για να μας υπηρετούν σε ζητήματα απλής καθημερινότητας. ΑΛΛΟΥ εστιάζεται το μέγα ζήτημα της ζωής ημών και των παιδιών μας. Όπως στις ημέρες μας δίδαξε και ο πεφωτισμένος, αείμνηστος Οσιος Παϊσιος, ως σημερινός φιλόσοφος και κυρίως υπηρέτης της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

Πηγή