ΝΟΜΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, ΔΡΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου

Στην Ελλάδα έχουμε πείρα στις αντιδημοκρατικές διαδικασίες με ένα ελαφρό προπέτασμα δημοκρατικότητας που μένει μόνο στο όνομα και στα χαρτιά, στην προσπάθεια όλων αυτών των Ολιγαρχών που μας μαστίζουν από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους να μας πείσουν ότι καταπιεζόμαστε συνεπεία της Δημοκρατίας μας και επιλογών που εμείς δεν έχουμε κάνει ποτέ αλλά μας αποδίδονται : από δημοψηφίσματα με ποσοστά που άθροισμα βγάζουν πάνω από 100% (!), σε εκλογές όπου ψηφίζει όλη η χλωρίδα και η πανίδα, σε δικλείδες ασφαλείας για την ατιμωρησία ‘αντιπροσώπων’ που όμως αντιπροσωπεύουν μόνο τα δικά τους προσωπικά και ταξικά συμφέροντα, μέχρι την επιστράτευση αρωγής μεταναστών και ευρωπαίων αλλοδαπών για την δημιουργία του πιο πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος το οποίο με όλη την έξτρα βοήθεια υπέρ των κυβερνητικών δεν κατάφερε να αποκρύψει την γενική κατακραυγή ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ....
 Και ορθώς μαυρίστηκαν όλα τα κόμματα διότι κανένα κόμμα δεν είναι εκεί προς εξυπηρέτηση της Λαϊκής Βούλησης και συμφερόντων. Εάν είχαμε έστω και στο ελάχιστο την ύπαρξη Δημοκρατίας / Δημοκρατικού Πολιτεύματος το εκλογικό αποτέλεσμα θα έφερνε τουλάχιστον πτώση της κυβέρνησης και επίσημα.

Το 2008 είχα πει επισήμως ότι με κάθε ουσιαστικό τρόπο έχουμε Δικτατορία και ότι θα το αποδείκνυα. Αργότερα το είπα και ζωντανά. Φτάνουμε λοιπόν σήμερα να συλλέγουμε και τις τελευταίες αποδείξεις ότι έχουμε μία Χούντα σε πλήρη ισχύ η οποία έχει επέλθει όχι για να κυβερνήσει χουντικά όπως παλαιότερες Χούντες αλλά για να διαλύσει ό,τι χτίσαμε ως Λαός από το 1821 και μετά τουλάχιστον. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση ΓΑΠ, πέραν των διαφόρων άτυπων πραξικοπημάτων που έχει διαπράξει από το 2009, έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μας καταστήσει αποδιοπομπαίους τράγους ( και άρα στόχο ) για τους πάντες, σε σημείο που ............ακόμα και οι Η.Π.Α. δια στόματος Ομπάμα βγήκαν να πουν ότι η Ελλάδα φταίει για την άθλια οικονομική τους κατάσταση, ξεχνώντας ότι η χρονική αλληλουχία των γεγονότων καθιστά αδύνατο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο ( η τραπεζική κρίση ξεκίνησε πρώτα στις Αμερικανικές και άλλες αλλοδαπές τράπεζες και μετά έφτασε εδώ ).

Δεν θα αναλύσουμε εδώ το πώς αποσιωπείται το γεγονός ότι παγκοσμίως όλοι οι Λαοί έχουν εξαθλιωθεί για να στηρίξουν ένα ως επί το πλείστον ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα του οποίου η προφασιζόμενη κρίση θα μπορούσε να είναι και ένα τεράστιο ψέμα ούτως ή άλλως, αλλά θα πρέπει να το έχουμε κατά νου ως απάντηση στο ερώτημα ποιος έχει συμφέρον από αυτή την Παγκόσμια κατάσταση, η οποία φαίνεται να έχει μεγαλύτερες διαστάσεις επιδημίας από τον μαύρο θάνατο του Μεσαίωνα (!).

Αυτό που πρέπει να δούμε είναι ποιες είναι και οι τελευταίες αποδείξεις που κατ’ ουσίαν επισημοποιούν πλέον την πολύ ελαφρά πια κεκαλυμμένη χούντα Παπανδρέου και βεβαίως πώς οφείλουμε πλέον να δρούμε ως Πολίτες που απειλούνται όχι μόνο με πλήρη πάταξη όλων τους των βασικών Ελευθεριών αλλά και απώλεια των περιουσιών και της δυνατότητας επιβίωσης μας.

Οι αποδείξεις αυτές υπάρχουν ( και ευτυχώς δεν μπορούν να εξαφανιστούν καθ’ ότι πλέον αποτελούν επίσημα κρατικά έγγραφα ), στις νομικές κινήσεις κατά του Μνημονίου που έχουν γίνει από διάφορους φορείς και Πολίτες καθώς και στις νομικές κινήσεις κατά του ίδιου του ΓΑΠ που είναι εν εξελίξει.

Είναι σαφές ότι σύμφωνα με τον Διεθνή Νόμο που ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα Κράτη και βάσει του οποίου κατά καιρούς δικάζονται δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε Δίκαιο ούτε Νομικό Καθεστώς από πράξεις / συμπεριφορές που είναι προϊόντα παρανομίας ή καταπάτησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επίσης, είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το αντικείμενο ότι δεν αναγνωρίζεται από το ΕΔΑΔ / ΕΔΔΑ ως « Δημόσιο / γενικό Κοινωνικό συμφέρον » το αυστηρά ταμειακό ή άλλο επιχειρησιακό όφελος του δημοσίου μίας χώρας. Επίσης, η γενική καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε μαζικό επίπεδο γίνεται δεκτό μόνο όταν αφ’ ενός η άρση του Δικαιώματος επιβάλλεται σε όλους ανεξαιρέτως ( όλες τις κοινωνικές τάξεις, ομάδες, άτομα, κλπ ) ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΓΙΟ ΙΔΙΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΙΜΗΜΑ, όταν έχει σαφή περιγραφή ποίου Δικαιώματος γίνεται άρση, όταν υπάρχει σαφής ημερομηνία παύσης της άρσης αυτής και με την προϋπόθεση ότι υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής / ακύρωσης του αντικτύπου της άρσης αυτής στην επόμενη περίοδο.

Επίσης, θα πρέπει να έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει απολύτως καμμία έστω και δυσκολότερη δυνατότητα λύσης του προβλήματος χωρίς να αρθεί κανένα απολύτως Ανθρώπινο Δικαίωμα για κανέναν.

Στην φερόμενη ως έκθεση / εισήγηση υπέρ των κυβερνητικών στην προσβολή του Μνημονίου η οποία εκδικάζεται αυτή την εβδομάδα στο ΣτΕ έχουμε μία γελοιωδέστατη προσπάθεια εμφάνισης της καταπάτησης ΟΛΩΝ των ανωτέρω απαιτήσεων ως νομιμοφανή. Μιλάμε για ένα διάτρητο κείμενο βασισμένο σε μη τεκμηριωμένους αυτοτελείς ισχυρισμούς που σε κάθε πραγματικά αντικειμενικό και μη δεσμευμένο από βία Χουντική δικαστήριο καταπίπτει μόνο του ως χάρτινος πύργος ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗΣ ΑΝΤΙΤΑΞΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΔΙΚΟΥΣ δηλαδή τους δικηγόρους που αντιπροσωπεύουν όσους έχουν προσβάλλει το Μνημόνιο.

Απλά μη αμφισβητήσιμα στοιχεία όπως η τριπλή αύξηση του ΦΠΑ καταρρίπτουν τον ισχυρισμό της ύπαρξης αναλογικότητας, ο κρατικός προστατευτισμός συγκεκριμένων επαγγελματικών κατηγοριών ( τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, κλπ ) ώστε να εξασφαλίζεται το κέρδος τους ενώ στην υπόλοιπη κοινωνία δεν λαμβάνεται κανένα τέτοιο μέτρο καταρρίπτει τον ισχυρισμό ότι η ζημία επιβάλλεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, η συνεχής συζήτηση για επιμήκυνση της ύπαρξης του μνημονίου και πέρα από το 2013 καταρρίπτει τον ισχυρισμό ύπαρξης συγκεκριμένης ημερομηνίας λήξης της άρσης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η διακύβευση της δυνατότητας διατήρησης και επαρκούς σίτισης για μεγάλες πληθυσμιακές μας ομάδες καθώς και η συνεχής αύξηση των τιμών σε όλα τα βασικά αγαθά σε συνδυασμό με την μείωση των αποδοχών καταρρίπτει τον ισχυρισμό περί εξασφάλισης βιωσιμότητας των εισοδημάτων των Πολιτών, με την εξαίρεση βεβαίως των Πολιτών που ανήκουν στις προστατευόμενες ομάδες όπως αυτών που ανέφερα παραπάνω συμπεριλαμβανομένης και αυτής των βουλευτών / πολιτικών / κυβερνητικών. Τέλος, και αυτή η πλέον εμπεριστατωμένη πρακτική « επικαιροποίησης » του Μνημονίου καταρρίπτει το σύνολο των ισχυρισμών των διότι έχουμε μία συνεχή και χωρίς όριο δυνατότητα περίσφιξης και άρσης απανωτών Δικαιωμάτων που για να έχει καν κάποιο ίχνος νομιμότητας όφειλε να έχει γίνει δεκτή είτε μέσω Δημοψηφίσματος είτε ψήφισης του με ομοψηφία των 300 όπως προβλέπει το Σύνταγμα.

Και για να ολοκληρώσουμε αυτή την σύντομη και πολύ συνοπτική και όχι εξαντλητική κατάρριψη, να καταρρίψουμε και τον ισχυρισμό ότι « πρόκειται για μία απλή δανεική σύμβαση που δεν απαιτεί τους ειδικούς κανόνες ψήφισης που επιτάσσει το Σύνταγμα μας» λέγοντας ότι σύμβαση που απαιτεί τέτοια καθολική ανακατάταξη του συνόλου της οργανωτικής δομής (infrastrusture ) της Χώρας με αντίτιμο την εκταμίευση δόσεων ενός δανείου συνιστά σύναψη άλλου είδους νομικής σχέσης και μη ύπαρξης ουσιαστικής αυτοδιάθεσης και των δύο συμβαλλομένων ισοτίμως καθώς και καθεστώς εκβιασμού ( έμμεσου ή άμεσου ) και συνεπώς ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ.

Αυτό τεκμηριώνεται από τις δηλώσεις Παπούλια ( επί του θέματος περί περιορισμού της Εθνικής μας Κυριαρχίας ) καθώς και από αντίστοιχες άλλων αξιωματούχων αλλά και από την ύπαρξη της Τρόϊκας ως επιστάτες σε κάθε τομέα της διακυβέρνησης μας. Εφ’ όσον πλέον συναντούνται ως παράγοντες κρατικής πολιτικής με αντιπροσώπους συνδικαλισμού δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με απλούς δανειστές σε καμμία περίπτωση. Εξ άλλου, το γεγονός της κατάθεσης κάθε εγγράφου σχετικού με την οικονομική διακυβέρνηση της Χώρας ΠΡΟΣ ΕΓΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ καθώς και η ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ για αλλαγές στο Κοινωνικό Κράτος αποτελούν αποδείξεις ότι οι δανειστές τελούν και ελέγχουν βασικό κυβερνητικό έργο συνεπεία της δήθεν δανειακής αυτής συμβάσεως και άρα την αποχαρακτηρίζουν από απλή δανεική ανάγοντας την σε κάποιου είδους κυριαρχική.

Ως εκ τούτου, μια τέτοια σύμβαση που έπρεπε να ονομάζεται « συνθήκη » και όχι « σύμβαση » έπρεπε να έχει ψηφιστεί με ομοφωνία από τους 300 ή να έχει εγκριθεί με Δημοψήφισμα.

Άρα, τι συμπεραίνουμε από όλα αυτά ;

1. Κατ’ αρχάς, ότι κάθε νομικός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να απορρίψει τους ισχυρισμούς των κυβερνητικών έστω και για ένα μόνο από αυτά τα αδιαμφισβήτητα καταρριπτικά επιχειρήματα, πόσο μάλλον για όλα.

2. Ότι η κυβέρνηση ΓΑΠ τεκμηριώνει πλέον και τον δόλο της με αυτού του είδους την απαράδεκτη εισήγηση.

3. Ότι κάθε Διεθνές Δικαστήριο βάσει της νομολογίας του θα κρίνει το Μνημόνιο αντιανθρωπιστικό και άρα παράνομο, διατάζοντας την κυβέρνηση της Χώρας να το αναιρέσει επ’ αποζημιώσει.

4. Εάν το ΣτΕ δεχτεί ως Συνταγματικό και νόμιμο το Μνημόνιο θα έχουμε και την τελευταία απόδειξη ύπαρξης επίσημης Χούντας στην Ελλάδα καθ’ ότι το Όργανο της Δικαιοσύνης δεν επιτελεί το Συνταγματικό του έργο αλλά υπηρετεί τα κυβερνητικά αντισυνταγματικά και αντιανθρωπιστικά συμφέροντα, απόδειξη δηλαδή ύπαρξης μη ανεξάρτητης δικαιοσύνης και άρα μη ύπαρξης Κράτους Δικαίου.

Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ενημερώσω ότι την Τρίτη 30 Νοεμβρίου εκδικάζονται ασφαλιστικά μέτρα που έχω εγώ προσωπικά καταθέσει κατά του ΓΑΠ και του επιτελείου του για απλή επίδειξη εγγράφου. Πρόκειται για νόμιμο μου Δικαίωμα να έχω απάντηση σε μία σειρά συστημένων επιστολών και εξωδίκων που έστειλα στον ΓΑΠ από τις παραμονές των εκλογών του 2009 και στους πρώτους μήνες της διακυβερνήσεως του ερωτώντας τον και κυρίως ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ότι υπάρχει ανάγκη προάσπισης των οικονομικών της Χώρας και της γενικότερης Κοινωνικής και Εθνικής πολιτικής για να μην οδηγηθούμε σε πτώχευση και για να αποσοβηθεί ο κοινωνικός σπαραγμός που εν τέλει μας επέβαλε μέσω του μνημονίου. Δηλαδή, οι επιστολές που του έστειλα αποδεικνύουν ότι είχε πλήρη γνώση της κατάστασης και εν γνώσει του ( άρα μετά δόλου ) έκανε ό,τι έκανε και μας οδήγησε στο μνημόνιο αφού είχε κάθε χρονικό περιθώριο για να προστατέψει το Κράτος και βεβαίως καμμία δικαιολογία τύπου « δεν ήξερα / δεν φανταζόμουν».

Οι απαντήσεις του σε αυτές τις επιστολές, τις οποίες βεβαίως παρανόμως ουδέποτε απάντησε, παρ’ όλη την εγγύηση του ότι κάθε επιστολή Πολίτη προς αυτόν θα απαντιέται ( δεν υπεισέρχομαι καν στο θέμα της ‘διαβούλευσης’ ) είναι νομικά τεκμήρια, ότι απάντηση και αν έχει δώσει.

Για αυτό εξ άλλου και ουδέποτε μου απέστειλε καμμία απάντηση και τις οποίες τώρα του απαιτώ δικαστικά.

Όπως και στην περίπτωση της προσβολής του Μνημονίου στο ΣτΕ, μία νίκη μου στα ασφαλιστικά αυτά μέτρα θα δείξει ότι δεν υπάρχει πλήρης Χούντα στην Ελλάδα και ως εκ τούτου δεν περιμένω να τα κερδίσω την άλλη Τρίτη. Θα είναι η διπλή νομική απόδειξη ύπαρξης εξαρτημένης από τις κυβερνητικές εντολές δικαιοσύνης και άρα κατάλυση των βασικών Συνταγματικών μας εξασφαλίσεων.

Αυτού του είδους η τεκμηρίωση θα επιφέρει σε εμάς ως Πολίτες το εξής κέρδος : κατ’ αρχάς, θα έχουμε πλέον αυτομάτως ενεργοποίηση των ακροτελεύτιων επιταγών του Συντάγματος προς εμάς τους Πολίτες και θα νομιμοποιούμαστε να πράξουμε ό,τι χρειάζεται για την αποκατάσταση του Συντάγματος και του Πολιτεύματος. Αφ’ ετέρου θα μας δώσει το δικαίωμα, τεκμηριώνοντας την μη ύπαρξη ανεξάρτητης δικαιοσύνης στην Ελλάδα να προσφύγουμε παράλληλα με ό,τι κάνουμε εντός και στα Διεθνή δικαστήρια.

Σε έναν πόλεμο ( διότι πόλεμος είναι αυτή η οικονομική και θεσμική επίθεση που γίνεται όχι μόνο σε εμάς αλλά σε όλους τους Λαούς όπου τους επιβάλλεται να εξαθλιωθούν υπέρ του νέου προσώπου του Ναζισμού που ονομάζεται είτε « αγορές», είτε «επενδυτές», είτε «τραπεζικό σύστημα», είναι όμως πάντα ανώνυμο, πάντα αχόρταγο και έχει μπει υπεράνω κάθε Ανθρώπινης αξίας ) έχουμε πολλά μέτωπα τα οποία όλα πρέπει να φροντίζονται και οι μάχες τους να κερδίζονται. Αυτό που μόλις αναλύσαμε είναι το νομικό μέτωπο μας.

Όσον αφορά τα άλλα μέτωπα που επίσης θα πρέπει να φροντίσουμε για να είμαστε νικηφόροι και να επέλθει λογική μετά από όλη αυτή την τρέλα και τον παραλογισμό που μας σκοτώνει σιγά – σιγά, λόγω χώρου δεν θα το αναλύσουμε σε αυτό το άρθρο.

Έχω όμως να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας περί των άλλων αυτών μετώπων : η τρόϊκα φοβήθηκε μία χούφτα διαδηλωτές έξω από το υπουργείο περιβάλλοντος και δεν πήγε στο προκαθορισμένο υπουργικό ραντεβού. Αυτό έχει επαναληφθεί κάθε φορά που υπάρχουν διαδηλωτές, σε μία συστηματική επίδειξη του πόσο φοβούνται και τρέμουν έστω και μία χλιαρή και λογοκριμένη από τα ΜΜΕ κινητοποίηση. Ας μείνουμε λοιπόν κλείνοντας με το εξής ερώτημα : πόσο θα αντέξουν όλοι αυτοί απέναντι σε μία σοβαρή κινητοποίηση ;