Γιατί η κυβέρνηση θέλει την κοινωνία ηττημένη;

Στους δέκα μήνες που βρίσκεται στην εξουσία η κυβέρνηση Παπανδρέου σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων βγήκε στους δρόμους με γενικά ή με κλαδικά αιτήματα. Σε μεγάλης ή μικρότερης έκτασης, σε δυναμικές ή λιγότερο δυναμικές κινητοποιήσεις. Κάποιες απ' αυτές μάλιστα έφτασαν να πάρουν μορφή κοινωνικής πολεμικής. Ε λοιπόν, σε καμία απολύτως περίπτωση η κυβέρνηση δεν υποχώρησε στο ελάχιστο. Σε καμία απολύτως περίπτωση οι διεκδικούντες εργαζόμενοι δεν πήραν το παραμικρό. Έχει, λοιπόν, κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένη απ' αυτό της το επίτευγμα η κυβέρνηση. Και απ' ό,τι φαίνεται, έτσι αισθάνεται.




Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μετά από δέκα μηνών κοινωνική ανελαστικότητα, θεωρεί πως έστειλε το μήνυμα το σωστό. Το μήνυμα που λέει πως οποιοσδήποτε και να φωνάζει, οποιοσδήποτε και να διαμαρτυρηθεί, οποιοσδήποτε και ν' απεργήσει και να διαδηλώσει ή να κλείσει τα λιμάνια ή να μπλοκάρει τις εθνικές οδούς, δεν πρόκειται να πάρει το παραμικρό. Στην αναμέτρηση κυβέρνησης - κοινωνίας το σημείο στάνταρ είναι πάντα το "ένα".



Από τη στιγμή μάλιστα που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει και το έσχατο όπλο, εκείνο της πολιτικής επιστράτευσης (κάτι για το οποίο πολλοί αμφέβαλλαν ώς τώρα), το μήνυμα ισχυροποιήθηκε περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε μία από τις πρόσφατες κυβερνητικές συσκέψεις με αντικείμενο την απελευθέρωση και των λοιπών κλειστών επαγγελμάτων, κορυφαίος υπουργός εκ των αρμοδίων υποστήριξε πως "η επιστράτευση ή ακόμη και η απειλή της επιστράτευσης θα φτάσει για να ανακόψει κάθε διάθεση αντίδρασης". Το ίδιο ψιθυρίζουν κυβερνητικοί παράγοντες και ως απάντηση στις σκληρές προειδοποιήσεις των εργαζομένων της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ...


Ηθικό - υπό το μηδέν

Ωραία, λοιπόν. Στην αναμέτρησή της με την κοινωνία η κυβέρνηση Παπανδρέου νικά κατά κράτος. Και η κοινωνία ηττάται. Είναι γι' αυτό προφανώς που οι απεργιακές διαδηλώσεις που επιχειρήθηκαν κατά τις γενικές απεργίες έβαιναν φθίνουσες. Ήταν η αίσθηση των εργαζομένων πως δεν γίνεται τίποτα. Πως ό,τι κι αν κάνουν, αποτέλεσμα δεν πρόκειται να υπάρξει. Κι είναι γι' αυτό που η κυβέρνηση δεν δείχνει ν' ανησυχεί και πάρα πολύ για τις σχεδιαζόμενες για το φθινόπωρο κινητοποιήσεις.

Αλλά πώς μπορεί άραγε να προχωρήσει και πώς μπορεί να ανακάμψει, πώς μπορεί να σηκώσει κεφάλι ή ακόμη και να βάλει πλάτη για την έξοδο από την κρίση μια κοινωνία απογοητευμένη, μια κοινωνία καθημαγμένη, μια κοινωνία παραιτημένη, μια κοινωνία που αισθάνεται βαθιά ηττημένη; Οι οικονομικοί εγκέφαλοι, ημεδαποί και αλλοδαποί, λένε και ξαναλένε πως η οικονομία είναι πάνω απ' όλα ψυχολογία. Κι από ψυχολογία η ελληνική κοινωνία σήμερα, υπό το μηδέν. Και καλά η τρόικα. Αυτοί λογαριάζουν επί χάρτου και εν κενώ. Με καθαρά και μόνο λογιστική λογική μετρούν και συν και τα πλην και αποφαίνονται. Και εντέλλονται. Και διατάζουν. Η ελληνική κυβέρνηση, όμως; Και τις καλύτερες των προθέσεων αν είχε, πώς μπορεί να σχεδιάζει ερήμην και κόντρα στο πολιτικό υποκείμενο αναφοράς της; Πού ακριβώς λογαριάζει να στηριχθεί για να προχωρήσει;



Εκτός κι αν ο Έλληνας πρωθυπουργός αισθάνεται πως για τα σχέδιά του του φτάνει και του περισσεύει ο Τομάζο Παντόα Σκιόπα...

Προ ημερών ο Γιώργος Παπανδρέου είπε μια ωραία κουβέντα. Ότι η κυβέρνησή του επιχειρεί "την επανάσταση του αυτονόητου". Άραγε, σ' αυτό το "αυτονόητο" δεν θα 'πρεπε να περιλάβει και το ηθικό των Ελλήνων πολιτών;...
Παικος Β.



Πηγή


Share