Η περιπέτεια ενός 'Ελληνα στη Λεγεώνα των Ξένων...

Του Κώστα Ονισενκο
Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν νέο στη Λεγεώνα των Ξένων; «Ο μύθος της», μας απαντά ένας 81χρονος Ελληνας, πρώην λεγεωνάριος, ο Κωνσταντίνος Σαραντίδης που εξιστορεί στην «Κ» το πώς κατατάχτηκε στον μυθικό στρατό, το πώς λιποτάκτησε και στράφηκε κατά της Λεγεώνας κερδίζοντας παράσημα και φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του υπολοχαγού στον στρατό του Βιετνάμ.
 «Η περιπέτεια, τα ταξίδια σε μακρινά μέρη, η δόξα, το χρήμα και η... γαλλική υπηκοότητα», απαντά. Με τον ίδιο τρόπο εξάλλου έγινε Γάλλος και ο πατέρας του σημερινού προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί. Η Λεγεώνα των Ξένων ιδρύθηκε το 1831 και έκτοτε έχει συμμετάσχει στις κυριότερες επιχειρήσεις της Γαλλίας εκτός εδάφους της, με αξιόλογες διακρίσεις σε πολλές μάχες. Η αλήθεια είναι, όπως παραδέχονται παλιοί λεγεωνάριοι, ότι η Lgion trangŽre προσφέρει πατρίδα και οικογένεια σε όσους πραγματικά το επιθυμούν. Ο Κ. Σαραντίδης, κατατάχθηκε εθελοντικά στο πιο διάσημο μισθοφορικό στρατό της ιστορίας αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες: «Μετά από τριών ετών περιπλανήσεις στην Ευρώπη βρήκα κατάλυμμα στις εγκαταστάσεις του Σινετσιτά στη Ρώμη. Εκεί συνάντησα άλλους τρεις Ελληνες. Μαζί πήγαμε στην πρεσβεία μας για να ακούσουμε ότι στην Ελλάδα ο πόλεμος συνεχίζεται: Ενας άλλος πόλεμος, εμφύλιος. Δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω. Μια νέα περιπλάνηση άρχισε». Ωσπου γνώρισαν έναν συμπατριώτη: «Ηταν πολύ καλός μαζί μας, μας κερνούσε, μας φερόταν φιλικά. Υπηρετούσε στη Λεγεώνα τον Ξένων και -όπως καταλάβαμε αργότερα- στρατολογούσε Ελληνες μετανάστες. Μας πρότεινε να καταταγούμε, μας υποσχέθηκε περιπέτειες σε εξωτικά μέρη. Πήγαμε στη γαλλική πρεσβεία στη Ρώμη και συμπληρώσαμε μια αίτηση στα γαλλικά. Αυτό ήταν όλο».

Ο τρόπος με τον οποίο στρατολογήθηκε ο κ. Σαραντίδης θεωρείται χαρακτηριστικός της εποχής εκείνης. Η Λεγεώνα υποσχόταν μια καινούργια ζωή, ένα καινούργιο όνομα, μια ακόμα ευκαιρία. «Η δική μας γενιά ονομάστηκε “Λεγεώνα 45” γιατί ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες.Αντίθετα με την πολυχρωμία λεγεωνάριων προηγούμενων ετών, σε εμάς οι 9 στους 10 ήταν Γερμανοί στρατιώτες, ηττημένοι και αιχμάλωτοι του πολέμου. Και αυτοί στρατολογήθηκαν από άλλους Γερμανούς, μέσα στα στρατόπεδα όπου ήταν κρατούμενοι», περιγράφει ο κ. Σαραντίδης.

Εμεινε λίγες ημέρες σε στρατόπεδο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε με καράβι στη μεγάλη βάση της Λεγεώνας, στο περίφημο Σίντι Μπελ Αμπες. Αφού πέρασε από βασική εκπαίδευση ξεκίνησε για την πρώτη του αποστολή. Αυτή δεν ήταν άλλη από την υπεράσπιση των Γαλλικών αποικιών στην Ινδοκίνα από τις λαϊκές εξεγέρσεις. «Είχα γίνει φίλος με έναν παλαιότερο λεγεωνάριο, Ισπανό. Αυτός ήταν από τους ηττημένους του ισπανικού εμφυλίου και έπρεπε να επιλέξει μεταξύ της Λεγεώνας και του Φράνκο. Με βοήθησε πολύ να καταλάβω πού ακριβώς βρισκόμασταν. Οταν ξεκίνησε το ταξίδι μας, μάς είπαν ότι θα πηγαίναμε να αφοπλίσουμε την ηττημένη Ιαπωνία. Αυτό δεν ήταν αλήθεια. Στον δρόμο κάποιοι Γερμανοί προσπάθησαν να δραπετεύσουν αλλά δεν τα κατάφεραν, εμείς δεν τολμήσαμε καν», περιγράφει.

Στο πλευρό των Βιετκόγκ

«Στις 6 Φεβρουαρίου του 1946 αποβιβαστήκαμε στη Σαϊγκόν. Δυσαρεστήθηκα από τη βίαιη συμπεριφορά των στρατιωτών απέναντι στους ντόπιους. Κι όταν διαμαρτυρήθηκα μου είπαν ότι σε λίγο θα έκανα κι εγώ τα ίδια. Εκαιγαν σπίτια, βίαζαν γυναίκες, σκότωναν... Αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα. Δεν ήθελα να σκοτωθώ, δεν ήθελα να σκοτώσω αθώους ανθρώπους για τα συμφέροντα ενός άλλου κράτους. Από εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα ότι θα δραπετεύσω, μαζί με τον Ρόσι από την Ιταλία, τον Σάντο Μερίνο από την Ισπανία και έναν Βιετναμέζο κρατούμενο. Στις 6 Ιουνίου 1946, ύστερα από περίπου έναν χρόνο στη Λεγεώνα των Ξένων δραπέτευσα. Εμεινα στο Βιετνάμ τα επόμενα... 20 χρόνια. Εργάστηκα ως διερμηνέας, ηθοποιός, οδηγός και άλλα. Παντρεύτηκα Βιετναμέζα και απέκτησα τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια, και το 1965 επέστρεψα στην Ελλάδα. Δεν είχα ελληνική ιθαγένεια - όταν έφυγα από τη χώρα ήμουν ανήλικος. Στη Λεγεώνα κατατάχτηκα στα 19. Οταν γύρισα, λοιπόν, στην πατρίδα, διεκδίκησα την υποκοότητα μέσω δικαστηρίων. Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικαστώ σε 52 μήνες φυλακή (ήμουν ανυπότακτος). Κατάφερα να μειώσω την ποινή στο ελάχιστο και να την κάνω εξαγοράσιμη με έγγραφο της γαλλικής πρεσβείας που έδειχνε ότι το επίμαχο χρονικό διάστημα είχα καταταγεί στη γαλλική Λεγεώνα των Ξένων. Σήμερα ετοιμάζομαι να εκδώσω την ιστορία μου σε βιβλίο, τα έσοδα του οποίου θα δοθούν για την ανακούφιση των παιδιών που γεννιούνται παραμορφωμένα από τα χημικά που χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί στον πόλεμο του Βιετνάμ (εκδόσεις Μαραθιά).

Οπως περιγράφει ο κ. Σαραντίδης, εν πολλοίς, η άσχημη εντύπωση που άφησαν οι βαρβαρότητες της Λεγεώνας στο Βιετνάμ οφείλονταν σε λεγεωνάριους, πρώην στρατιώτες των Ες Ες. Αυτή είναι και η άποψη που ασπάζονται οι περισσότεροι Γάλλοι.

Η Λεγεώνα των Ξένων είναι το μοναδικό μισθοφορικό σώμα, ενταγμένο σε εθνικό στρατό, το οποίο επιβίωσε ώς τις μέρες μας. Ο μύθος που την πλαισιώνει (ταινίες, δημοσιεύματα, βιβλία), συντηρείται έλκοντας συνεχώς νέους. Πηγές από τη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα αναφέρουν ότι πλήθος Ελλήνων και αλλοδαπών που ζουν στη χώρα μας εκφράζουν ενδιαφέρον για τον τρόπο που μπορούν να καταταγούν στην Λεγεώνα. Και ο ιστορία συνεχίζεται.
Kαθημερινή

Share