Δια χειρός… κόμματος η καταστροφή της Ελλάδας

Μέγιστη πρόκληση, οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ.

Αντί να αυτοδιαλυθούν, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, αντί να φύγουν τα βασικά στελέχη στο εξωτερικό, αντί να εξαφανιστούν, έχουν το θράσος και μένουν εδώ και μάλιστα ετοιμάζονται για εσωκομματικές εκλογές.

Σαν να μην....
κυβερνούν αυτοί και οι συνεταίροι τους (η Ν.Δ.) τις τελευταίες δεκαετίες. Σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να είναι αμέτοχοι της βιβλικής καταστροφής της κοινωνίας μας. Σαν να μην εξαπάτησαν. Σαν να μην εξευτέλισαν τον Ελληνικό λαό. Σαν να μην πούλησαν τους ψηφοφόρους. Ανερυθρίαστα αυτοαπακαλούνται ενεργά μέλη του ΠΑΣΟΚ, ψάλλουν κομματικούς ύμνους, χειροκροτούν τον επίδοξο νέο αρχηγό τους και σπεύδουν να προσέλθουν στις κάλπες, αποκοιμίζοντας την όποια συνείδηση τους απέμεινε, με το παραμύθι των "δημοκρατικών διαδικασιών" του κόμματός τους, έτοιμοι να εξαπατήσουν και πάλι το λαό, θυσιάζοντάς τον, στα ατομικά τους συμφέροντα.

Κοιτάξτε τους. Δείτε τα κομματικά μέλη και των δυο κομμάτων εξουσίας. Στην πλειοψηφία τους…

Είναι "στελέχη" στις δημόσιες επιχειρήσεις. Συνήθως "βόλεψαν" και τα παιδιά τους, σε δουλειές.

Είναι συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα εργατικά μας δικαιώματα. Θα τους βρείτε στα καλύτερα γραφεία δημοσίων οργανισμών και συνήθως σε θέσεις ευθύνης.

Κάποιοι από αυτούς που στήριξαν τον δικομματισμό, είναι άνθρωποι, που συχνά "πρωτοπορούν" και στον "κοινωνικό τομέα" της οικονομίας, μέλη σε "πρωτοποριακούς" συλλόγους και ΜΚΟ που υλοποιούν "μοναδικά projects" με χρήματα του δημοσίου φυσικά.

Άλλοι διαπρέπουν και στον ιδιωτικό τομέα. Βέβαια δεν έχει καμιά σημασία αν αυτός ό ιδιωτικός τομέας, τρέφεται και απομυζά το δημόσιο. Σημασία έχει πως μας φτιάχνουν δρόμους και άλλα δημόσια έργα, φυσικά επτά φορές ακριβότερα από άλλες χώρες.

Κάποιοι μας ενημερώνουν αντικειμενικά, αλλά βρίσκονται και στο pay roll επιχειρηματιών και πολιτικών (αυτοί αποφεύγουν να είναι ενεργά μέλη κόμματος, πρέπει να φαίνονται "ακομμάτιστοι").

Είναι "ευγενείς ομάδες" που η εργασία τους, λόγω της πολιτικής εκπροσώπησης, επιβάλλεται στην κοινωνία.

Είναι "άρχοντες"’ της τοπικής αυτοδιοίκησης, που χρησιμοποιούν τα γραφεία τους στους δήμους, για "εξυπηρέτηση" μελλοντικών ψηφοφόρων και στις εθνικές εκλογές. Είναι καλλιτέχνες διαπλεκόμενοι με το σύστημα.

Είναι ιδιοκτήτες ή μέτοχοι ΜΜΕ που έχουν «ανοιχτή επικοινωνία» με ξένες πρεσβείες (αυτοί πάνε και με τα δυο κόμματα εξουσίας).

Μόνη απάντηση στο απίστευτο θράσος τους να παραμένουν ενεργά μέλη ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, τα κόμματα που έχουν καταστρέψει την πατρίδα, είναι η απομόνωσή τους. Ας μην τους πούμε ούτε καλημέρα. Ας γυρίσουμε αλλού το πρόσωπό μας, αν τους συναντήσουμε ποτέ. Ας σηκωθούμε να φύγουμε από μια κοινωνική συγκέντρωση που παραβρίσκονται, αρνούμενοι σ την πράξη να βρεθούμε κάτω από την ίδια στέγη, με αυτούς που σκοτώνουν την πατρίδα μας. Ας βρούμε το θάρρος να πετάξουμε την αργυρώνητη τηλεόραση που το μόνο που κάνει είναι να υπερασπίζει το καθεστώς δουλείας που ο δικομματισμός επέβαλλε και να μας δείχνει τους εκπροσώπους τους, κάθε βράδυ. Κυρίως όμως, ας μην ξεχάσουμε πως ο καθένας από τα μέλη των δυο κομμάτων είναι πρωτεργάτες και υπεύθυνοι για την αθλιότητα που ζούμε, αφού στήριξαν και στηρίζουν με νύχια και με δόντια την σημερινή κατάσταση.

Ας σκεφτεί ο καθένας τρόπος δράσης-αντίδρασης, έναντι αυτών που δεν αισχύνονται για το ξεπούλημα που έκαναν τα δυο κόμματα και εξακολουθούν να τα υποστηρίζουν και που ζητούν και πάλι την κυριαρχία επι της κοινωνίας.

Είναι καλό να σκεφτούμε και εκείνους που σταθερά υποστηρίζουν πως το Ελληνικό κράτος θα πρέπει να αποζημιωθεί για το κακό που έκαναν διαχρονικά τα κόμματα, δημεύοντας όλη την περιουσία των –ενεργών- μελών τους και όχι μόνο των πολιτικών. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό και να δημιουργεί νομικά προβλήματα, αλλά κάποτε η απόφαση στην πολιτική θα πρέπει να έχει συνέπειες για τους αποφασίζοντες. Αν το αποτέλεσμα της πολιτικής τους δράσης, είναι αυτή η οικονομική καταστροφή, αυτή η γενοκτονία των Ελλήνων, είναι ελάχιστο, το να δημευτούν οι περιουσίες των πρωταιτίων αλλά και των βασικών υποστηρικτών τους.

Απομονώνουμε κοινωνικά τα άτομα που ακόμα και σήμερα στηρίζουν τα δύο ‘κόμματα εξουσίας’ και που παίρνουν μέρος σε κομματικές φιέστες, και σταθερά ζητάμε ικανοποίηση για τις συνέπειες που προκάλεσαν οι πράξεις τους.

Κυρίως, έχουμε συνείδηση και καταδικάζουμε την γνωστή νοοτροπία: εκείνη που μας δείχνει το σχετικό ανέκδοτο: Ο αετός από ψηλά, βλέπει τον σαλίγκαρο στον Πύργο του Άιφελ και τον ρωτά. Μα πως ανέβηκες εσύ τόσο ψηλά; Η απάντηση; "Έρποντας, γλείφοντας και δια των κεράτων".


kostasxan.blogspot

ΠΗΓΗ