Το ευρώ φέρνει τη «βαλκανοποίηση» της Ελλάδας

 

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Μας το λένε πλέον κατάμουτρα. Έμμεσα, αλλά σαφέστατα. Η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ ο Γερμανός γκαουλάιτερ, Χορστ Ράιχενμπαχ, ο Δανός εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Πόουλ Τόμσεν, στην τρόικα – όλοι αυτοί, συγκρίνουν τους μισθούς στην Ελλάδα με εκείνους της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Κροατίας. Εκεί μας κατατάσσουν, στα εξαθλιωμένα Βαλκάνια.
Το μήνυμά τους δεν μπορεί να παρερμηνευτεί:

«Αν θέλετε να μείνετε στο ευρώ, οι μισθοί και οι συντάξεις σας θα οδηγηθούν στα επίπεδα των μισθών της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Ρουμανίας! Συντάξεις δυο τρία κατοστάρικα, μισθοί από τέσσερα κατοστάρικα μέχρι ένα χιλιάρικο οι καλύτεροι! Τέρμα οι συγκρίσεις των μισθών και των συντάξεων των Ελλήνων με των Γερμανών, των Γάλλων, των Ολλανδών ή των Βέλγων. Από δω και πέρα τέτοιου είδους συγκρίσεις θα ανήκουν μόνο στη σφαίρα της ονειροφαντασίας! Από πού κι ως πού έχουν το θράσος οι Έλληνες να συγκρίνονται με τους Γερμανούς ή τους Βέλγους; Οι Βούλγαροι, οι Σκοπιανοί, οι Αλβανοί είναι η κατηγορία τους! Αυτής της κλάσης “Ευρωπαίοι” είναι!».

Η εκδίκηση της Ιστορίας

«Θέλετε να γίνουμε σαν τους Βαλκάνιους γείτονές μας;» ήταν η μόνιμη επωδός στη χώρα μας εναντίον όσων επέκριναν τη συχνά ολέθρια πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ κατά των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

Η απειλή αυτή έπαψε να εκτοξεύεται από τους απολογητές της πολιτικής της εθνικής υποτέλειας όταν κατέρρευσε και στις βαλκανικές χώρες ο αλήστου μνήμης «υπαρκτός σοσιαλισμός» και αποδείχτηκε εμπράκτως ότι το πέρασμα των χωρών αυτών στον καπιταλισμό και η ένταξή τους στην ΕΕ οδήγησαν δεκάδες εκατομμύρια κατοίκους τους σε απείρως χειρότερη φτώχεια και δυστυχία, που ούτε είχαν φανταστεί στους πιο ανατριχιαστικούς εφιάλτες τους!

Τώρα έρχεται η εκδίκηση της Ιστορίας. Από τα πιο επίσημα χείλη των εκπροσώπων της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ακούμε ότι και η Ελλάδα εκεί ανήκει, στα νέα Βαλκάνια της ΕΕ, τα οποία είναι πολύ, πολύ χειρότερα από τα Βαλκάνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού», με τα οποία μας απειλούσαν πριν από τριάντα σαράντα χρόνια!

Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται πλέον για απειλή. Πρόκειται για την επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη χώρα μας, την οποία υλοποιεί μια κυβέρνηση «οικονομικών Κουίσλινγκ» που συναπαρτίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ – τα δύο κόμματα που κυβερνούν αδιαλείπτως την Ελλάδα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια.

Υπάρχει σωτηρία;

Το ζωτικής σημασίας ερώτημα που αναφύεται και απασχολεί ολόκληρο τον ελληνικό λαό είναι: Εδώ που μας έχουν οδηγήσει, υπάρχει ακόμη ελπίδα σωτηρίας; Τι μπορούμε να κάνουμε ή τι μπορεί να γίνει για να σωθούμε και να μην ξαναβρεθούμε μισόν αιώνα πίσω;

Η μία λύση, η ριζική, είναι η έξοδος από το ευρώ, όπως προτείνουν οι πιο ριζοσπαστικές αντιμνημονιακές δυνάμεις και πρωτίστως της Αριστεράς, αλλά όχι μόνο. Η άποψη αυτή κερδίζει συνεχώς έδαφος, σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν είναι ακόμη πλειοψηφική ούτε οι δυνάμεις που την υιοθετούν έχουν άμεση κυβερνητική ή επαναστατική προοπτική για να την εφαρμόσουν. Είναι υποχρεωμένες να περιμένουν, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διαμορφώσουν ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε μακρόχρονη αναμονή.

Για την ώρα, πάντως, ο πολύς κόσμος αναζητά λύση μέσα στο σύστημα, μέσα στο ευρώ, διερωτώμενος, βεβαίως, αν όντως υπάρχει τέτοια οδός σωτηρίας, συναρτώμενη όχι μόνο με ελληνικές, αλλά και με ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Όχι σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Προκειμένου οι Έλληνες να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι αν υπάρχει ή δεν υπάρχει λύση μέσα στην Ευρωζώνη, είναι απαραίτητο να προηγηθούν ορισμένα βήματα.

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει η νέα κυβέρνηση της χώρας που θα σχηματιστεί μετά τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, να μην είναι και πάλι μια επανέκδοση «οικονομικών Τσολάκογλου». Στο πλαίσιο αυτό και με βάση τη στάση που έχουν μέχρι τώρα τηρήσει, μια κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα είναι ολέθρια για τη χώρα – ιδίως αν η κυβέρνηση αυτή έχει ισχυρή πλειοψηφία.

Ο απόλυτος εφιάλτης θα είναι, μάλιστα, αν η κυβέρνηση αυτή έχει συνολικά πάνω από εκατόν ογδόντα βουλευτές. Τότε θα κάνει αμέσως και τις τροποποιήσεις του Συντάγματος που απαιτούν οι Γερμανοί, προκειμένου να μετατρέψουν την Ελλάδα –όπως και όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες– σε αποικία τους και να εξανδραποδίσουν οικονομικά τους Έλληνες, γυρίζοντάς τους σε καταστάσεις ανάλογες με των δεκαετιών του 1950, του 1960, του 1970. Τότε που δεκάδες εκατομμύρια Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Τούρκοι έφευγαν εργάτες στη Δυτική Γερμανία.

Η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας είναι απολύτως αδύνατη, ενώ για αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να κάνει κανείς λόγο. Για να πάρουν, όμως, και τα δύο αυτά κόμματα μαζί εκατόν πενήντα έναν βουλευτές απαιτείται ποσοστό γύρω στο 37% με 38% αθροιστικά από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ευνόητο είναι ότι αυτό το ποσοστό το έχουν εξασφαλισμένο, εκτός συναρπαστικού απροόπτου «εξέγερσης» των ψηφοφόρων στην κάλπη.

Όλεθρος οι 180 βουλευτές

Για να πάρουν μαζί εκατόν ογδόντα βουλευτές, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συγκεντρώσουν αθροιστικά ποσοστό ψήφων που θα υπερβαίνει το 47% με 48%, ίσως και το 49%, καθώς αυτό εξαρτάται από το άθροισμα των ψήφων όλων των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το χειρότερο ποσοστό που συγκέντρωσαν από κοινού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν το 77,4% που σημείωσαν στις εκλογές του 2009 –ποσοστό που είναι κατά... τριάντα (!) εκατοστιαίες μονάδες μεγαλύτερο από αυτό που απαιτείται σήμερα για να συγκεντρώσουν τα δύο κόμματα μαζί εκατόν ογδόντα βουλευτές–, θα έλεγε ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα έχουν οπωσδήποτε εκατόν ογδόντα βουλευτές και, μάλιστα, πολλούς περισσότερους μετά τις εκλογές.

Καθόλου έτσι δεν είναι, όμως, σήμερα η κατάσταση. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πολύ δύσκολα θα συγκεντρώσουν αθροιστικά ποσοστό 47% με 48%. Ενδέχεται, μάλιστα, αυτό να καταστεί αδύνατο, αν πάνε καλά τα αντιμνημονιακά κόμματα του Πάνου Καμμένου στο χώρο της ΝΔ και των Λούκας Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Στην περίπτωση αυτή δεν αποκλείεται καθόλου η μεν ΝΔ να κινηθεί γύρω στο 25%, το δε ΠΑΣΟΚ να μην φτάσει καν το 20%. Όλα αυτά, βεβαίως, δεν είναι τίποτα περισσότερο από υποθέσεις. Οι κάλπες είναι αυτές που θα διαμορφώσουν τη νέα πολιτική κατάσταση της χώρας. Αν, πάντως, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πάρουν εκατόν ογδόντα βουλευτές, η Ελλάδα χάθηκε.

Οι ελπίδες στη Γαλλία

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα μάτια όλων των λαών της Γηραιάς Ηπείρου είναι στραμμένα προς τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.

Οι πάντες γνωρίζουν ότι ο καπιταλισμός έχει και εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές για την ΕΕ. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι μονόδρομος η ασκούμενη πολιτική ακραίας και εξοντωτικής λιτότητας για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους. Αυτή η πολιτική ασκείται φυσικά επειδή επιφέρει τα μέγιστα δυνατά κέρδη στο κεφάλαιο αλλά και επειδή σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν απειλούνται επαναστάσεις του λαού ή, έστω, σοβαρές κοινωνικές εξεγέρσεις. Σε οποιοδήποτε κράτος κι αν σημειωνόταν κοινωνική επανάσταση και ανατροπή, η ευρωπαϊκή πολιτική θα άλλαζε ραγδαία και ριζικά, προκειμένου οι ελίτ της Ευρώπης να διασώσουν το καθεστώς τους. Όσο οι λαοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπομένουν αδρανείς, θα ήταν πραγματικά ηλίθιοι να αλλάξουν πολιτική.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες ευελπιστούν η αναμενόμενη νίκη του σοσιαλιστή υποψήφιου Φρανσουά Ολάντ να σηματοδοτήσει την έναρξη εφαρμογής μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής στην Ευρώπη, προκειμένου να εκτονωθούν οι εντάσεις προς όφελος του συστήματος – ιδίως αν επακολουθήσει νίκη και σχηματισμός κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων στη Γερμανία του χρόνου το Σεπτέμβρη.

Μικρό καλάθι...

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολάντ αυτό που θα διαπραγματευτεί με το Βερολίνο θα είναι η βελτίωση της θέσης της Γαλλίας στο γαλλογερμανικό άξονα, καθώς η σχέση αυτή γίνεται όλο και πιο ετεροβαρής για το Παρίσι. Αν οι Γερμανοί του εκχωρήσουν κάτι που να ικανοποιεί τη γαλλική ελίτ, ο Ολάντ θα συμβιβαστεί και, φυσικά, θα αδιαφορήσει για την τύχη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διαψεύδοντας τις ελπίδες τους.

Όποιος θέλει μπορεί να ελπίζει, αλλά καλύτερα ας κρατάει μικρό καλάθι μέχρι να δει τι θα γίνει.

ΠΗΓΗ