Η NASA κατασκεύασε διαστημικό "καμάκι" κομητών!

Ένα διαστημικό «καμάκι», το οποίο μπορεί να εκτοξεύσει κεφαλές σε απόσταση ενός μιλίου (1,6 χλμ.) κατασκεύασε η NASA, με σκοπό να το χρησιμοποιήσει για συλλογή δειγμάτων από κομήτες!

Σύμφωνα με τους μηχανικούς της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας, είναι ασφαλέστερο να χρησιμοποιείται ένα τέτοιο μέσο, παρά να επιχειρείται προσεδάφιση στα ουράνια σώματα.

Η NASA θεωρεί ότι τέτοιου είδους δείγματα θα αποκαλύψουν πολύτιμα στοιχεία σχετικά με την προέλευση των πλανητών και της ζωής στη Γη.
 
Οι κομήτες αποτελούνται κυρίως από πάγο, αέρια και σκόνη. Δείγματα που είχαν συλλεχθεί από την αποστολή Stardust το 2002 περιείχαν γλυκίνη, ένα αμινοξύ το οποίο χρησιμοποιείται από ζωντανούς οργανισμούς για τη δημιουργία πρωτεϊνών.

Σύμφωνα με την υπηρεσία, η ανακάλυψη αυτή υποστηρίζει τη θεωρία περί δημιουργίας κάποιων από τα «συστατικά» της ζωής στη Γη και μεταφοράς τους στον πλανήτη μας μέσω προσκρούσεων κομητών.

Το «διαστημικό καμάκι» θα εκτοξεύεται με «χειρουργική ακρίβεια» από διαστημόπλοιο που θα αιωρείται πάνω από το στόχο, με στόχο να αποφεύγεται η εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία της προσεδάφισης/πρόσδεσης.
 
Οι κομήτες είναι πολύ μικρότεροι από τους πλανήτες, και ως εκ τούτου έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα, οπότε ένα διαστημόπλοιο πρέπει να σταθεροποιηθεί πάνω στην επιφάνειά του για να μην αιωρηθεί μακριά.

Το «καμάκι» έχει μήκος 183 εκατοστά, και ο εκτοξευτής του είναι εξοπλισμός με ατσάλινο καλώδιο πάχους μισής ίντσας. Η ταχύτητα των εκτοξευόμενων βλημάτων ξεπερνά τα 33 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Η αιχμή του καμακιού είναι κούφια, για να μπορούν να συλλεχθούν στον ελεύθερο χώρο δείγματα.

Επίσης, σύμφωνα με την ομάδα, το «διαστημικό καμάκι» θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εύρεση του καλύτερου τρόπου καταστροφής κομητών σε περίπτωση που γίνουν απειλητικοί για τη Γη. Το κλασικότερο σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τέτοιες περιπτώσεις περιλαμβάνει τη χρήση πυρηνικών όπλων για την αλλαγή της πορείας του κομήτη, ωστόσο αυτό κατά τη NASA θα ήταν επικίνδυνο, καθώς θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα τη διάσπασή του σε πολλά μικρά κομμάτια, ικανά να προκαλέσουν πάλι μεγάλες καταστροφές. Η λήψη τέτοιων δειγμάτων θα μπορούσε να οδηγήσει στην εύρεση μίας πιο «ασφαλούς» μεθόδου.

ΠΗΓΗ