Αντιμέτωπη με τον «τρόμο» του Ιράν η Δύση

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, είναι σχεδόν ακατανόητη η αδυναμία που επιδείχθηκε ιστορικά απέναντι στην επιθετικότητα.

Γιατί δεν αντέδρασε η Δύση στην ενδυνάμωση των Ναζί στη δεκαετία του 1930;

Γιατί επιτράπηκε στην ΕΣΣΔ να υποδουλώσει τη μισή Ευρώπη, και να προκαλέσει την επανάσταση στη Κίνα στα τέλη των 1940ς;

Και τέλος, γιατί αφέθηκε η Αλ Κάιντα να ισχυροποιηθεί τόσο πολύ στη δεκαετία του 1990;

Τέτοια είναι τα ερωτήματα που θα στοιχειώνουν για πάντα τη φήμη υπεύθυνων πολιτικών, από τον Neville Chamberlain ως τον  Bill Clinton.

Η απάντηση στο γιατί «κοιμήθηκε» η Δύση, είναι εύκολο να δοθεί, αν εξετάσουμε τη σημερινή σχέση της με το Ιράν.

Η ισλαμική αυτή δημοκρατία επιτίθεται στη Δύση, και ειδικά στην Αμερική, από τη πρώτη στιγμή της ίδρυσής της. Κεντρικό στοιχείο της επανάστασης του 1979 ήταν η επίθεση στην αμερικανική πρεσβεία της Τεχεράνης. Η κρίση ομήρων που προέκυψε, επέτρεψε στον Ayatollah Khomeini να συγκεντρώσει πολιτική δύναμη και να εκδιώξει τους πιο μετριοπαθείς πολιτικούς. Εκείνη η επίθεση αποτελεί και την έμπνευση της πιο πρόσφατης επίθεσης στη βρετανική πρεσβεία στη Τεχεράνη. Αφού η παραβίαση του διπλωματικού ασύλου πέτυχε τότε, γιατί να μην πετύχει και σήμερα;

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ο Khomeini και τα τσιράκια του οι Φρουροί της Επανάστασης, εργάστηκαν προκειμένου η δική τους εκδοχή του Ισλάμ να διαδοθεί παντού. Κέρδισαν έδαφος στον Λίβανο, όπου Ιρανοί πράκτορες συνεργάστηκαν με μέλη της Hezbollah, χτυπώντας διάφορους δυτικούς στόχους, και απαγάγοντας πάνω από 100 πολίτες της Δύσης.

Επιπλέον, η επιτροπή διερεύνησης της 9/11 ξεκαθάρισε ότι υπήρξαν σοβαροί δεσμοί μεταξύ του Ιράν και της Αλ Κάιντα. Αν μη τι άλλο, το Ιράν πρόσφερε ασφαλές καταφύγιο σε ηγέτες της οργάνωσης, όπως στον γιο του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Αν και δεν συμμετείχαν άμεσα στην 9/11, οι Ιρανοί έχουν στοχοποιήσει Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ, προμηθεύοντας τους αντάρτες με ειδικά διατρητικά όπλα, ικανά να διεισδύουν σε θωράκιση, και να γκρεμίζουν τείχους.  Παράλληλα, οι Ιρανοί είναι αυτοί που εκπαίδευσαν Σιίτες, αλλά και Σουνίτες αντάρτες στο Ιράκ.

Όλα αυτά, την ώρα που το Ιράκ ανέπτυσσε στα μυστικά, πυρηνικά όπλα. Η τελευταία έκθεση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) γράφει: «Σε αντίθεση με τις αποφάσεις της ΙΑΕΑ, και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το Ιράν δεν έχει εγκαταλείψει τις δραστηριότητες του αναφορικά με τον εμπλουτισμό ουρανίου… Προσπαθεί να μετατρέψει πυρηνικό υλικό σε όπλα, και να αναπτύξει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς…». ‘Όπως δήλωσε ο πρώην αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ Amos Yadlin, η Τεχεράνη διαθέτει αρκετό υλικό για 4-5 πυρηνικές βόμβες, και το μόνο που χρειάζεται για να τις κατασκευάσει είναι η αποφασιστικότητα.

Αντιμέτωπη με τέτοιου είδους προκλήσεις, η διεθνής κοινότητα αντιδρά με απίστευτη παθητικότητα.

Από τη δεκαετία του 1980, δεν έχει υπάρξει κάποια στρατιωτική επίθεση εναντίον του Ιράν. Μια δεκαετία που άρχισε με την αποτυχημένη απόπειρα διάσωσης των Αμερικανών ομήρων, και κατέληξε με την πιο πετυχημένη, πλην όμως περιορισμένη, «σύγκρουση των δεξαμενόπλοιων» το 1988 στον Περσικό Κόλπο, που είχε σκοπό να αποτρέψει το Ιράκ από το να σταθεί εμπόδιο στη ροή του πετρελαίου προς την Δύση.

Για να αντιμετωπίσει το Ιράν, η Δύση βασίζεται σε μυστικές επιχειρήσεις, όπως π.χ. ο ιός stuxnet, και σε οικονομικές κυρώσεις. Από το 1979, η Ουάσιγκτον επιβάλλει κυρώσεις στο Ιράν, αλλά παράλληλα προχωρά και σε κακοσχεδιασμένες απόπειρες προσέγγισης, όπως τη συμφωνία «όπλα για ομήρους» του Reagan.

Κάθε Αμερικανός πρόεδρος,  από τον Κάρτερ και μετά, έχει επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις, πάγωμα περιουσιακών στοιχείων, και ταξιδιωτικές οδηγίες στο Ιράν, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Η αποτυχία αυτών των μέτρων αποδεικνύεται όχι μόνο από τη συνεχιζόμενη πρόοδο του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, αλλά και από τη διάθεση του Ιράν να πραγματοποιεί εξωφρενικές πράξεις, όπως η απόπειρα να δολοφονηθεί ο Σαουδάραβας πρέσβης στη Ουάσιγκτον πριν από έναν μήνα, και η επίθεση εναντίον της βρετανικής πρεσβείας πριν από μερικές ημέρες.

Είναι σαφές πως η Τεχεράνη δεν ανησυχεί για τις διεθνείς συνέπειες, και γιατί να ανησυχεί άλλωστε; Η Δύση διστάζει να κάνει αυτά που πρέπει ώστε να γονατίσει η οικονομική βάση του ιρανικού καθεστώτος, όπως είναι οι κυρώσεις εναντίον της ιρανικής κεντρικής τράπεζας, και το εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου της. Βέβαια σήμερα είναι ήδη αργά. Ακόμη και τέτοια μέτρα, δεν πρόκειται να σταματήσουν το Ιράν από το να γίνει πυρηνικό.

Η μόνη αξιόπιστη επιλογή, με την οποία θα καθυστερούσε η πυρηνική ανάπτυξη του Ιράν, είναι μια εκστρατεία βομβαρδισμών. Πως όμως μπορεί ο Ομπάμα να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι προκάτοχοί του; Να κηρύξει πόλεμο στους Αγιατολάδες; Δυστυχώς, παρά τα μεγάλα λόγια της Ουάσιγκτον, οι μουλάδες γνωρίζουν πολύ καλά, πως μια αμερικανική στρατιωτική επίθεση δεν είναι καθόλου πιθανή. Εν αντιθέσει με μια επίθεση από πλευράς Ισραήλ, την οποία θεωρούν πολύ πιο αξιόπιστη ως απειλή.

Εν ολίγοις, οι σημερινοί πολιτικοί της Δύσης κάνουν τα ίδια που έκαναν οι προκάτοχοι τους στις δεκαετίες του 1930, 1940, και 1990. Πιστεύουν πως ένας άμεσος πόλεμος, ακόμη και κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, είναι χειρότερος από έναν κατακλυσμό που θα έρθει σε κάποιο χρονικό σημείο του όχι μακρινού μέλλοντος.

Αυτή η απόφαση ήταν σωστή όσον αφορά στη σταλινική Ρωσία. Δεν ήταν σωστή όσον αφορά στη χιτλερική Γερμανία, και στους Ταλιμπάν και στην Αλ Κάιντα.

Όταν η Δύση απέτυχε να σταματήσει τον Χίτλερ, τον Μπιν Λάντεν, κ.ά. είπαμε πως πάσχει από φαντασία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με την αδυναμία της να αντιδράσει απέναντι στην αυξανόμενη απειλή από πλευράς του ισλαμικού Ιράν.

Los Angeles Times

ΠΗΓΗ