Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή

Λίγα λεπτά πριν ο Φιντέλ καταλάβει την Αβάνα, ο δικτάτορας Μπατίστα και όλο το σύστημα εξουσίας που τον έτρεφε και τρεφόταν από αυτόν, διασκέδαζαν ανέμελοι περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου.

Όλοι τους ήξεραν ότι το τέλος πλησίαζε, κανένας όμως δεν ήθελε να το αποδεχθεί.  Έως την τελευταία στιγμή πίστευαν ότι το αόρατο χέρι της Ουάσιγκτον θα άπλωνε ένα προστατευτικό δίχτυ, θα συνέτριβε τους ξυπόλυτους αντάρτες και θα επέτρεπε σε ένα από τα πιο φαύλα καθεστώτα που γνώρισε ο προηγούμενος αιώνας, να μακροημερεύσει στο διηνεκές.

Την ίδια μακαριότητα επιδεικνύουν και κάποιοι πιο κοντινοί μας γνωστοί.  Είναι αυτοί που γαντζώθηκαν γύρω από ένα σύστημα εξουσίας που γίνεται όλο και πιο αυταρχικό όσο πλησίαζε το τέλος του.  Είναι αυτοί που έχτισαν τα μονοπώλια στις προμήθειες του δημοσίου, στα δημόσια έργα και στα ΜΜΕ.  Είναι οι πολιτικοί που εξαρτήθηκαν από αυτούς και τους υπηρετούν πιστά ακόμα κι αυτήν την ύστατη ώρα.

Βρίσκονται όλοι τους στην απόλυτη Νιρβάνα, γιορτάζοντας μια ακόμα πρωτοχρονιά της χλιδής, όντας απόλυτα σίγουροι ότι η γκλαμουριά τους δεν απειλείται από κάτι σοβαρό, ότι ο αχυράνθρωπός τους έχει την κατάσταση υπό πλήρη έλεγχο.  Τι κι αν τα γιαούρτια πέφτουν βροχή, τι κι αν  η ευρωζώνη καταρρέει, τι κι αν το τραπεζικό σύστημα έχει διαλύσει παρέα με τα δημόσια έσοδα και τον κρατικό μηχανισμό.  Αυτοί είναι σίγουροι ότι όπου να ‘ναι έρχεται ένα νέο δάνειο, η Γερμανία ετοιμάζει το σούπερ ευρωομόλογο και η Ουάσιγκτον τυπώνει μετά μανίας δολάρια, έτοιμη να σώσει τα ορφανά του Μάρσαλ.

Το σύστημα έπεσε στο γκρεμό και κατρακυλάει.  Η συντριβή της ευρωζώνης και η απροθυμία της Γερμανίας γύμνωσαν επικίνδυνα τους εγχώριους ‘’σωτήρες’’.  Οι μάσκες πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, καθώς και η νέα δανειακή συμφωνία, που θα παρέτεινε για ακόμα λίγο την απόφυση, αποτελεί και επίσημα παρελθόν και καθώς  η χώρα μας, χωρίς ουσιαστική ηγεσία, παραδομένη ταπεινωτικά στις ορέξεις των επικυρίαρχων, περιμένει να της ανακοινώσουν τις τύχες της.

Δεν αφορούν κανένα πια τα μνημόνια, οι συμφωνίες, οι συγκυβερνήσεις, οι επιστολές των πολιτικών αρχηγών, η 6^η δόση και τα παζάρια του Βενιζέλου με τους τραπεζίτες για το PSI. Ο κόσμος καίγεται και ο ελληνικός επαρχιακός μικρόκοσμος…χτενίζεται, για να το πούμε πιο απλά και κατανοητά.

Πως θα κρίνουμε λοιπόν τον Σαμαρά; Με σημείο αναφοράς την “μικρή εικόνα” των εγχώριων συγκρούσεων που περιγράφονται με τα προηγούμενα, ή με την “μεγάλη εικόνα” της τιτάνιας σύγκρουσης του παλιού κόσμου που πεθαίνει και του νέου που γεννιέται αναπόφευκτα;

Όλοι εδώ διαρρήξαμε τα ιμάτιά μας για την συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Όλοι θέλαμε μια πιο καθαρή στάση στο θέμα της επιστολής, να τους την πέταγε στα μούτρα δηλαδή.

Μήπως όμως κρίνουμε λάθος;  Μήπως πρέπει να τολμήσουμε να δούμε και την άλλη πλευρά του λόγου, χωρίς κομματικά στερεότυπα και ιδεολογικές αγκυλώσεις;

“Θα έδινα τα πάντα για να μείνω στο παιχνίδι ακόμα κι ως πιόνι” λέει κάπου “Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων“, ή κάπως έτσι.

Με τις τελευταίες κινήσεις του ο Σαμαράς όχι μόνο παρέμεινε στο παιχνίδι (γιατί ο στόχος ήταν και είναι να τον πετάξουν έξω, να μην το ξεχνάμε ποτέ) αλλά έχει πλέον και την πρωτοβουλία των κινήσεων – επειδή απέναντι στο παλιό που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας είναι ο μόνος που προβάλλει με μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Και η μαγική λέξη είναι πάντα “εμπιστοσύνη”.

Το κύριο επιχείρημα όσων διαφωνούν με την τακτική Σαμαρά είναι ότι “έδωσε ζωή στο ΠΑΣΟΚ, το σύστημα και το μνημόνιο“. Μήπως όμως δεν είναι έτσι; Μήπως συμβαίνει το αντίστροφο, όπως συμβαίνει πάντα στην πολιτική; Μήπως η προφανής αποτυχία της κυβέρνησης Παπαδήμου εν τη γεννέσει της αποδεικνύει σε όλους ότι το γνωστό διαπλεκόμενο σύστημα διακυβέρνησης πέθανε οριστικά, μαζί με τους σπόνσορές του και τους πολιτικούς υπαλλήλους του; Μήπως η συμμετοχή της ΝΔ σε αυτήν την κυβέρνηση – τελευταίο σπασμό της Μεταπολίτευσης του 74 επιταχύνει και εντείνει την ρήξη με το παλιό; Μήπως είναι η “πεταλούδα” που θα προκαλέσει το χάος, την ρήξη και τη γένεση του καινούργιου;

Δείτε γύρω σας. Το σύστημα-βασιλιάς είναι γυμνό και εκτεθειμένο στο λαό. Οι πάλαι ποτέ πανίσχυροι παίκτες των πολιτικών και επιχειρηματικών μονοπωλίων, οι μεταμοντέρνοι μαφιόζοι των τηλεπαραθύρων, διάγουν τους τελευταίους σπασμούς τους. Δεν πείθουν κανέναν πλέον.

Πίσω από την αχλή της διαφθοράς, της κατάπτωσης και του χάους, διακρίνεται αμυδρά μια φιγούρα.

Αν ζούσαμε μερικές δεκαετίες νωρίτερα θα μπορούσε να είναι ένας τυπικός επαναστάτης.  Είναι όμως ο Αντώνης Σαμαράς και δεν έρχεται με ταξιαρχίες.  Έρχεται με τη σιωπηλή οργή μιας κοινωνίας έτοιμης να ανατρέψει τα πάντα ειρηνικά, να αποδώσει δικαιοσύνη και να προσφέρει ένα αξιοπρεπές μέλλον σε όλους τους Έλληνες.  Δεν έρχεται με μπαχαλάκηδες, ούτε με κουκουλοφόρους.  Έρχεται αποφασισμένος να καθαρίσει οριστικά την κόπρο, να αφαιρέσει τη σαπίλα και να αναδείξει τα υγιή κύτταρα

Ένα κόμμα εξουσίας, ένας ηγέτης σαν τον Σαμαρά,  δεν έχει την πολυτέλεια της ανόθευτης ιδεολογικοπολιτικής καθαρότητας. Είναι πεδίο όπου συγκρούονται με σφοδρότητα αντίρροπα κοινωνικά συμφέροντα για να προκύψει νέα κυβερνητική πρόταση εξουσίας. Στον ίδιο τον Σαμαρά αντανακλώνται οι συγκρούσεις, οι ρήξεις και οι αντιφάσεις της εποχής μας.

Αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούν να αποδεχθούν άνθρωποι με πολιτική καταγωγή την Αριστερά, όπου οι ιδεολογικές διαφωνίες οδηγούν σε αλλεπάλληλες διασπάσεις που παράγουν αδύναμα σχήματα με μόνη δυνατότητα τη διαμαρτυρία.

Λαϊκές κινητοποιήσεις είναι εύκολο να υπάρξουν. Και θα υπάρξουν καινούργιες μετά την αναγκαστική περίοδο ανάπαυλας που χρειάζεται ο κόσμος. Και εξέγερση ακόμα. Αλλά δεν αρκούν. Για να οδηγήσουν κάπου οι λαϊκοί αγώνες, για να παίξουν καταλυτικό ρόλο για την μετάβαση σε μια νέα εποχή πρέπει να αναδείξουν ηγέτη με όραμα, σχέδιο, στρατηγική και οργάνωση.

Την  ύστατη στιγμή, λένε, οι κοινωνίες ενεργοποιώντας το ένστικτο αυτοσυντήρησης «σπρώχνουν μπροστά» τους καλύτερους. Και σήμερα οι  Έλληνες περιμένουν μια πορεία με τέσσερις  άξονες:

Α. Επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Β. Νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με αξιοκρατία, οικονομικό προγραμματισμό και ανάσχεση όσο είναι εφικτό των δυσμενών συνεπειών από τα «ανοιχτά σύνορα» στην οικονομία.

Β. Άλλη προσέγγιση στην υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων.

Γ. Άλλη παρουσία στη διεθνή σκηνή, άλλη στάση απέναντι σε εταίρους και πιστωτές, δόμηση νέας διεθνούς εικόνας της χώρας, δόμηση νέων συμμαχιών.

Ο Σαμαράς δεν είναι όσο έτοιμος θα ήθελε. Αλλά η Ιστορία δεν ρωτάει κανέναν αν είναι έτοιμος. Η ώρα όμως που θα  δώσει το σύνθημα της τελικής εφόδου έρχεται .  Θα είμαστε πλάι του μέχρι το τέλος.

ΠΗΓΗ