Μία Κρίση υπό Διευθέτηση; Το παράδειγμα της «Μαύρης Δευτέρας» του 1987

Οι υπέρμαχοι της παγκόσμιας ιδέας δεν είναι ικανοποιημένοι βλέποντας τους στόχους τους να πραγματοποιούνται με φυσιολογική εξέλιξη. 

Έτσι, έχουν κάνει χρήση μιας μεθόδου γνωστής ως “Διευθέτηση Μέσω Κρίσης” που τους βοηθά να προωθήσουν το πρόγραμμά τους. Η εν λόγω μέθοδος είναι τόσο παλιά, όσο η πολιτική. Όμως η παγκόσμια διάδοσή της σε διεθνή κλίμακα είναι πιο πρόσφατη. Αντικειμενικός σκοπός της κρίσης αυτής που τελεί υπό διευθέτηση, είναι να αποδεχτεί ο κόσμος κάτι σαν λύση σε μια συγκεκριμένη κρίση την οποία ποτέ δεν θα αποδεχόταν ότι υφίσταται αν δεν είχε γίνει γνωστή.

Πολύ απλά μια “κρίση υπό διευθέτηση” περιλαμβάνει τρία στάδια. Πρώτον εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν μια αλλαγή προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και έχουν επαρκείς πηγές παρουσιάζουν μια κρίση στο κοινό. Η εν λόγω κρίση μπορεί να δημιουργηθεί ή να επινοηθεί ή μπορεί και να δραστηριοποιηθεί μια ήδη υπάρχουσα. Δεύτερον δημοσιοποιείται η κρίση στον κόσμο. Τελικά, όταν ενεργοποιηθεί το κοινό κατά μεγάλο βαθμό, οι “διευθύνοντες” προτείνουν την ακαδημαϊκή λύση τους για την κρίση.

Ορίστε ένα παράδειγμα. Μια μικρή παραλιακή κοινότητα αντιτίθεται με σθένος στη δημιουργία μεγάλου εργοστασίου στην ήσυχη περιοχή τους. Ξαφνικά και σύμφωνα με νέες κυβερνητικές ρυθμίσεις ανακοινώνεται περιορισμός στον αριθμό των ψαριών που ψαρεύουν οι κάτοικοι. Ο φόβος της ανεργίας που δημιουργείται από την κρίση κάνει την κοινότητα να υποχωρήσει σχετικά με την αντίθεσή της για το εργοστάσιο. Έτσι, ως άμεσο αποτέλεσμα μιας άσχετης κρίσης, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν μια “λύση” στην οποία ήταν πριν αντίθετοι.

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες πολλών κρίσεων παγκοσμίων γεγονότων: του περιβάλλοντος. του υπερπληθυσμού, των όπλων, της κατάρρευσης των εθνικών συστημάτων, της Μέσης Ανατολής. Η κοινή προτεινόμενη λύση, σε ακαδημαϊκά πλαίσια για όλα αυτά, είναι η διαμόρφωση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξη. Αν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πως κάποια από αυτά τα γεγονότα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να μεγενθυθούν ώστε να μας κάνουν να κινηθούμε προς μια ορισμένη κατεύθυνση. τότε μπορούμε να διακρίνουμε συχνά την προπαγάνδα που κατευθύνεται προς εμάς.

Η οικονομική κρίση

Πάρτε για παράδειγμα την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η κρίση σήμερα προέρχεται και από την αλληλοεξάρτηση των εθνικών οικονομιών Κάτι τέτοιο είναι φανερό και από το Κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης τη "Μαύρη Δευτέρα" του Οκτωβρίου του 1987. Οι επιδράσεις έγιναν αμέσως αισθητές σε όλο τον κόσμο. 

Κατά τον ίδιο τρόπο. πολυεθνικοί οργανισμοί των οποίων η δράση επεκτείνεται ανά τον κόσμο, έχουν προχωρήσει σε έλεγχο χωρών πέρα από εκείνες που αντιπροσωπεύουν Επιπλέον η εθνική πολιτική σταθερότητα ολοένα απειλείται από τα συντριπτικά χρέη, πράγμα το οποίο παλιά συνέβαινε μόνο στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Τα θεμέλια όλων των κρατών και αυτά ακόμα των Ηνωμένων Πολιτειών κλονίζονται. Οι οικονομικές επιδράσεις γίνονται αισθητές ακόμα και στα κράτη που μέχρι σήμερα ευημερούσαν όπως η Ιαπωνία και η Γερμανία. Σύμφωνα με τέως Υπουργό των οικονομικών: «Είμαι στην υπηρεσία της κυβέρνησης σ’ όλη μου τη ζωή και ασχολούμαι με τα νομισματικά θέματα της χώρας αυτής και του κόσμου εδώ και δεκαετίες. Ποτέ όμως δεν έχω δει τέτοια άσχημη κατάσταση. Είναι ουσιαστικά αδύνατον αυτά τα κράτη (αναφέρεται στα κράτη του Τρίτου Κόσμου) να ξεπληρώσουν τα χρήματα. Αν πιεστούν περισσότερο θα δημιουργηθεί εθνική και διεθνής αναταραχή, ίσως ακόμα και επανάσταση. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε ήδη στο χείλος για κάτι τέτοιο τώρα... Επρόκειτο για καθαρή απληστία εκ μέρους των μεγάλων τραπεζών και δεν έχω ιδέα τι θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Τρανταχτή απόδειξη του μεγέθους της κρίσης για αλλαγή στη σκέψη, αποκαλύπτει δημοσκόπηση που διεξήχθη ένα μήνα μετά τη ‘Μαύρη Δευτέρα’ και όπου η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα των Αμερικανών ήταν “να ξεφύγει η χώρα από το χρέος”. Οι New York Times αποκαλύπτουν το σύνθημα της οικονομικής κοινότητας «ορίστε το πρόβλημα διορθώστε το. Αν χρειαστεί να παραμερίσετε όλη τη πολιτική σας φιλοσοφία τόσο το καλύτερο. Εκείνο που θέλουμε είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης».

Και ποια είναι η αιτία που ευθύνεται για την παγκόσμια οικονομική κρίση; Σύμφωνα με τους New York Times “αφού η αγορά είναι παγκόσμια, οι πολιτικές εκλογικές περιφέρειες τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα σύνορα του έθνους - κράτους... Τα εθνικιστικά ενδιαφέροντα, σύμφωνα με αναλυτές, θέτουν το όριο για την κατάρρευση της 19ης Οκτωβρίου” . 

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο και φουτουριστή Gerald Mische: “ Λίγοι είναι οι θεσμοί εκείνοι που τόσο ξεκάθαρα επιδεικνύουν την αποδεκτή ως αληθινή αν και ψεύτικη εδαφική κυριαρχία όσο η κρίση αυτή του χρέους”.

Και ποια είναι η λύση στην κρίση; Μας λένε πως πρέπει να εξουσιοδοτηθούν διεθνείς πολιτικές αρχές για να επιτηρήσουν αυτό που ήδη έχει μετατραπεί σε μια de facto Νέα Διεθνής Οικονομική Τάξη. Για να το πούμε πιο απλά, αφού οι οργανισμοί και οι Τράπεζες έχουν ήδη δημιουργήσει μια παγκόσμια οικονομία. θα ήταν καλύτερα να διαμορφώσουμε ένα παγκόσμιο πολιτικό σώμα που θα μπορεί να την ελέγχει και να τη ρυθμίζει. 

 

 Ο Richard Cooper που γράφει στο περιοδικό “Εξωτερικές Σχέσεις” του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) θα ήθελε να προβάλει την έννοια αυτή λίγο περισσότερο:

Προτείνω ένα ριζοσπαστικό... σχήμα... τη δημιουργία ενός Κοινού Νομίσματος για όλες τις δημοκρατίες με μια Κοινή Νομισματική Πολιτική και συλλογική τράπεζα που θα αποφασίζει αυτή την πολιτική... Μια και μοναδική νομισματική μονάδα όμως είναι δυνατόν να υπάρξει μόνο, αν υπάρξει... μια και μοναδική αρχή που θα την εκδίδει και θα διευθύνει τη νομισματική πολιτική. Πώς είναι σε θέση τα έθνη-κράτη να πραγματοποιήσουν κάτι τέτοιο: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΥΠΕΡ - ΕΘΝΙΚΟ ΣΩΜΑ.

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ομότιμος καθηγητής του Oxford University, Paul Streeten, εξετάζοντας τις συνέπειες της ‘Μαύρης Δευτέρας’ απηύθυνε έκκληση για παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και μεταβίβαση επαρκούς εξουσίας σε αυτούς που αποφασίζουν και που είναι σε θέση να χειριστούν το σύστημα. 

 ΠΗΓΗ - ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ: Από το βιβλίο του Peter Lalonde ‘Ένας Κόσμος Κάτω από τον Αντίχριστο’, εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ