2011 όπως 1929;

Τέσσερα χρόνια μετά την ημέρα που η γαλλική τράπεζα BNP Paribas ανέστειλε τρία από τα επενδυτικά της προγράμματα, σηματοδοτώντας την έναρξη της πιστωτικής κρίσης, η παγκόσμια οικονομία είναι πάλι στο χείλος του γκρεμού. Η υποβάθμιση της Αμερικής, από την αξιόπιστη Standard and Poor`s, ενός εκ των τριών μεγάλων διεθνών οίκων αξιολόγησης, προκαλεί τριγμούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί όμως θεωρούν τη συγκεκριμένη αξιολόγηση ως ένα απλό σύμπτωμα μιας.....

βαθύτερης ασθένειας.

Η εφημερίδα Sunday Telegraph παρουσιάζει τη κατάσταση με άσχημους όρους. «Ξυπνήστε, η ευρωζώνη καταρρέει. Το κλείσιμο κάποιων ιταλικών και ισπανικών τραπεζών, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει…».

Το 2011 θα μείνει μάλλον στην ιστορία, όπως και το 1929, όταν έγινε το κραχ της Wall Street, ή την Μαύρη Τετάρτη του 1989. Σε αντίθεση, όμως, με το 2008, οι οικονομικοί ηγέτες της ΕΕ δεν διαθέτουν σήμερα τα μέσα και τα εργαλεία για να τερματίσουν τη κρίση. Τα κρατικά χρέη αυξήθηκαν κατά πολύ, κυρίως επειδή χρειάστηκε να διασωθούν οικονομικά οι τράπεζες πριν από τρία χρόνια, και επειδή τα επιτόκια δεν μπορούν να πέσουν πιο χαμηλά απ` ότι είναι σήμερα.

Για την αντιμετώπιση της ύφεσης του 2008 τα χρέη των τραπεζών μεταφέρθηκαν στο κράτος. Έτσι η κρίση των τραπεζών δεν έγινε κρίση του δημόσιου χρέους. Τώρα όμως αυτό γίνεται, και οι αγορές τρομοκρατούνται. Γι αυτό και η “Παγκόσμια Κρίση Μέρος Δεύτερον” θα είναι πολύ χειρότερη.

Οι τράπεζες στις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης καταφεύγουν όλο και περισσότερο στην ΕΚΤ για την άντληση κεφαλαίων, επειδή οι συνήθεις αγορές χρηματοδότησης είναι κλειστές γι’ αυτές. Αυτό, όμως, με τη σειρά του, μειώνει την ικανότητά τους να χορηγούν δάνεια στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια, αυξάνονται συνεχώς οι πιθανότητες μετατροπής της υφιστάμενης πιστωτικής κρίσης στη Νότια Ευρώπη, σε σοβαρή ύφεση.

Αυτό που χρειάζεται, λέει ο συντάκτης του BBC Robert Peston, είναι ”ένας διακόπτης στο μηχανισμό μετάδοσης του φόβου“.

Το πρόβλημα είναι ότι ένας διακόπτης, με τη μορφή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητας (EFSF),γίνεται όλο και λιγότερο εφικτός. Όπως υποστηρίζει ο Perston τραπεζίτες του είπαν ότι μπορεί να χρειαστούν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια ως “δύναμη πυρός”, τα περισσότερα από τα οποία πρέπει να εξασφαλισθούν από μια απρόθυμη Γερμανία.

Ευτυχώς που η Βρετανία δεν εντάχθηκε στην ΟΝΕ, λένε τώρα στο Λονδίνο και ελπίζουν πως με λίγη μόνο, αλλά σταθερή λιτότητα, θα βγούν από τη κρίση αλώβητοι. Και έτσι, εμφανίστηκε ξανά ο Gordon Brown, με άρθρο του στον Independent on Sunday, υπενθυμίζοντας σε όλους πως αυτός ήταν που είπε όχι στο ευρώ.

«Η Ευρώπη στρουθοκαμηλίζει…», γράφει ο Brown, «από την αρχή, όλοι οι ηγέτες της ευρωζώνης θεώρησαν πως η κρίση αφορά μόνο στις αδύναμες χώρες. Όλα τα προβλήματα που καλούνται τώρα να αντιμετωπίσουν οι G7, είναι πολύ λίγα, και πολύ αργά. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα επιμέρους προβλήματα της Ελλάδας και της Ιταλίας».

Ο Brown ολοκληρώνει τις σκέψεις του λέγοντας πως θα πρέπει να σταματήσει η εσωστρέφεια, και η Ευρώπη να στραφεί προς τις ξένες αγορές των οκτώ πιο ταχύτατα αναπτυσσόμενων οικονομιών (Ινδία , Κίνα, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδονησία, Τουρκία, Κορέα, και Μεξικό). «Η ευρωζώνη θα πρέπει να προετοιμαστεί για να ανταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο…», καταλήγει.

Τέλος, η Sunday Times βλέπουν τη τρέχουσα κρίση ως έναν ακόμη σπασμό μέσα σε μια γενικότερη παρακμή της ευμάρειας αλλά και της επιρροής της Δυτικής Ευρώπης. «Οι δημοκρατικές πιέσεις επί των κυβερνήσεων της Δύσης ώστε να κρατάνε τους ψηφοφόρους τους πλούσιους, και να διογκώνουν τις δημόσιες δαπάνες, έχουν οδηγήσει σε τρελά επίπεδα ιδιωτικού αλλά και κρατικού δανεισμού». Όπως γράφει η εφημερίδα, οι παγκόσμιες τραπεζικές κρίσεις μπορεί να αποτελούν τη συνέπεια της προσπάθειας διατήρησης της ευμάρειας, εν μέσω περιόδου γενικευμένης μείωσης των κερδών.


πηγή