Η κρίση φέρνει παγκόσμιο πόλεμο;

Σιγά-σιγά αρχίζουμε να ψυχανεμιζόμαστε πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όχι μόνο στη χώρα μας, όχι μόνο πανευρωπαϊκά, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Το πολιτικοοικονομικό σύστημα δείχνει να μην ανταποκρίνεται στα παιχνίδια των κερδοσκόπων, δεν αντιδρά.

Το ένα μετά το άλλο έρχονται απανωτά τα χτυπήματα και τρόπος απάντησης δεν υπάρχει. Οι κυβερνήσεις παρακολουθούν ανήμπορες να αντιδράσουν, αφού έχουν παραχωρήσει τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, χωρίς φραγμούς και όρια!
Εάν ήταν μόνο η περίπτωση της Ελλάδας, θα λέγαμε απλά ότι είναι αποτέλεσμα των λαθών μας και με κάθε τρόπο θα βρίσκαμε μια λύση, λιγότερο ή περισσότερο επώδυνη. Εδώ όμως βλέπουμε πως πάσχουν πάρα πολλές χώρες παγκοσμίως. Πρόβλημα έχει η Ε.Ε. και άλλα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου, αλλά κυρίως η παγκόσμια υπερδύναμη, η Αμερική.

Γνωρίζουμε πως το καπιταλιστικό σύστημα κατά καιρούς περνάει κρίσεις, λόγω της συσσώρευσης του κεφαλαίου σε λίγα χέρια και της άρνησής τους για ανακατανομή των κερδών. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας συνεχής άτυπος πόλεμος, ο οποίος πάντα σε ειρηνικές περιόδους καταλήγει υπέρ του κεφαλαίου, που στην ουσία επιβάλλει τους όρους του, αφού οι κυβερνήσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν καταντήσει τα εισπρακτικά όργανά του…

Οι προηγούμενες κρίσεις, οπωσδήποτε μικρότερες, συγκαλύφθηκαν. Τις περισσότερες φορές με έναν μικρό πόλεμο ή άλλοτε με μέτρα οικονομικά που επιβάλλονταν από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους κι έτσι δίνονταν η δυνατότητα να κινηθούν οι αγορές. Σήμερα όμως τα πράγματα φαντάζουν πολύ δύσκολα, καθώς η κρίση μοιάζει πολύ μεγάλη και φαντάζει αξεπέραστη.

Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά πως πέρα από το επίπλαστο και το τεχνικό κάθε καπιταλιστικής κρίσης, υπάρχουν οι εγγενείς αδυναμίες αντιμετώπισής της. Αυτό συμβαίνει γιατί το καπιταλιστικό σύστημα αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο σαν πηγή κέρδους και όχι σαν έμψυχη οντότητα, που χρειάζεται το κέρδος για τις ανάγκες της. Έτσι, πάντα ο άνθρωπος βρίσκεται σε δυσχερή θέση και συμβαίνει το εξής οξύμωρο: Ο πλούτος τον οποίο παράγει ο εργαζόμενος, χρησιμοποιείται τελικά εναντίον του, σαν εργαλείο επιβολής…

Αυτό γίνεται αντιληπτό και από τον πλέον αδαή, αν πάρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας. Παρατηρούμε πως παρά τη μεγάλη οικονομική αφαίμαξη του λαού και την πλήρη κατάργηση και ανατροπή των δικαιωμάτων των εργαζομένων, στα ταμεία του κράτους δεν εισρέουν έσοδα, ενώ παράλληλα το χρέος της χώρας μας αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, με αποτέλεσμα ύστερα από τρία χρόνια πιθανότατα να βρίσκεται τουλάχιστον κατά 110 δις μεγαλύτερο!

Γίνεται λοιπόν φανερό πως το μεγάλο κεφάλαιο δεν επιθυμεί και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω ούτε στο ελάχιστο. Επομένως, βρισκόμαστε μπροστά στο πρόβλημα της συγκέντρωσης όλου του πλούτου σε λίγα χέρια. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι το χρήμα δεν κινείται, αφού οι λίγοι θέλουν την πίτα ολόκληρη και δεν συναινούν σε δικαιότερη κατανομή, ενώ παράλληλα δίνουν στους πολλούς όλο και λιγότερα, πράγμα που μας οδηγεί, αναπόφευκτα, σε αδυναμία εξεύρεσης λύσης…

Όμως, το κεφάλαιο αποκλείεται να μείνει εγκλωβισμένο και είναι δεδομένο ότι θα βρει τη διέξοδό του. Αν δεν μπορούν να αντιληφθούν οι κυβερνήσεις ότι πρέπει να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης, ώστε να κινηθεί το εμπόριο και να «ζεσταθεί» η αγορά, το πρόβλημα θα μεγιστοποιηθεί και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο άσχημα για όλους μας.

Το κραχ του 1929 έφερε τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η τωρινή παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση μήπως είναι προάγγελος ενός νέου παγκόσμιου πολέμου; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Όπως και να ‘χει, όμως, οι λαοί πρέπει να προετοιμάζονται, ώστε σε κάθε περίπτωση να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις τύχες τους και με την εμπειρία που έχουν αποκτήσει να μην αφήσουν στο μέλλον την ανθρωπότητα να ζει μες στην αδικία, την αμορφωσιά, και την ανασφάλεια…

http://www.tempo.gr/