Η γέννηση του Χριστού και η αναγέννηση του ανθρώπου

Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου

ο δρακί την πάσα έχων κτίσιν.
Ράκη, καθάπερ βροτός, σπαργανούται
ο τη ουσία αναφής


Υμνωδία Χριστουγέννων

του Νικήτα Καυκιού

Ο Θεός, ο προαιώνιος, ο πατέρας των πάντων, ο άϋλος, άκτιστος και ασώματος, γεννάται σε σπήλαιο. Ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, το φως των εσκοτισμένων, χωρείται στην φάτνη. Ο υπεράγνωστος, απρόσιτος στην ουσία, ασύλληπτος από το νου και αχώρητος μέσα στο σύμπαν, σπαργανώνεται με ράκη σαν θνητός. Αυτός που έβρεξε το μάννα στην έρημο, τρέφεται με μητρικό γάλα (1). Ο άναρχος, άρχεται.
 Ο άσαρκος Λόγος, σαρκώνεται. Ταπεινώνει αταπεινώτως, το αταπείνωτο ύψος του και συγκαταβαίνει με τρόπο άφραστο και ακατάληπτο. Ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος και πραγματώνει το μέγιστο μυστηριακό και σωτήριο έργο όλων των αιώνων. Διότι τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο από το να γίνει ο Θεός άνθρωπος (2) Η ασύλληπτη και απερινόητη αγάπη του θεού για το πλάσμα του τον οδηγεί στο θαύμα των θαυμάτων, στο μυστήριο των μυστηρίων. Την απαθή σμίκρυνση του απείρου μεγαλείου της δόξης Του. Την άφατο κένωση της αφαντάστου παντοδυναμίας Του.

Ο νους διαρρηγνύεται, στην προσπάθεια του να συλλάβει το απερίνοητο. Η ύπαρξη εισάγεται στην θεία τρέλα της πίστεως. Οι ουρανοί συναντούν την γη. Το άπειρο εισχωρεί στο πεπερασμένο. Η ταπεινή φάτνη μεγαλύνει την Χριστιανική ομολογία. Αποκαλύπτει την μωρία, την πτωχεία του πνεύματος και το μεγαλείο της Εκκλησίας. Ο νηπιάσας θεός, διαλύει τις αιχμές του ορθολογισμού και ανοίγει τον δρόμο της σοφής αγνωσίας και της άσοφης γνώσης. Ο Θεός μεταλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα. Ενώνεται με το σώμα. Το προσλαμβάνει και το Θεοποιεί. Το ανασταίνει και το αθανατοποιεί. Κατεβαίνει από τον ουρανό και ανοίγει την δυνατότητα κοινωνίας ουρανού και γης ενώσεως Θεού και ανθρώπου.

Αυτή η απέραντη αγάπη, της εθελούσιας συγκαταβάσεως, της απείρου αυτοπτωχεύσεως, γίνεται πνευματική μάχαιρα που διαχωρίζει τη σωτηρία από την απώλεια. Η υπαρξιακή μας τοποθέτηση απέναντι στα Χριστούγεννα είναι ζήτημα αιώνιας ζωής ή αιωνίου θανάτου. Ή αποδεχόμαστε τη σωτηριολογική δύναμη της θείας ενσάρκωσης ή παραδιδόμαστε στην έρημο του μηδενός και προγευόμαστε την κόλαση. Η πηγή της ζωής είναι ο Χριστός. Η προοπτική του ανθρώπου είναι να γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Καλούμε τον Χριστό να αγιάσει την ψυχή και το σώμα, το νου και την καρδιά, τους νεφρούς και τα σπλάχνα.

- Όπως καταδέχτηκες Κύριε να ανακλιθείς στη φάτνη των αλόγων, έτσι δέξου να εισέλθεις στην φάτνη της αλόγου μου ψυχής και στο εσπιλωμένο μου σώμα (3). Άγνιζε, κάθαρε, ρύθμιζε, κάλλυνε, συνέτιζε και φώτιζε μας για τον αγιασμό, την ίαση, τον φωτισμό, την νέκρωση των παθών, την ειρήνη των ψυχικών μας δυνάμεων, την πλησμονή σοφίας, χαράς και ευφροσύνης (4).

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, δωρίζεται καθημερινά στα παιδιά Του, με τη Θεία Μετάληψη. Προσφέρεται, πάντοτε ολόκληρος χωρίς να δαπανάται ποτέ. Η φωτιά της Θεότητος, ο Αναστημένος Χριστός, μας προσκαλεί σε αδιάλειπτη συνουσία. Έρχεται ολόκληρος μέσα μας. Ζει μέσα μας. Ποτίζει την καρδιά μας με την Παρουσία Του. Διεισδύει στα μύχια των κυττάρων μας και μας χαρίζει τη δυνατότητα να γίνουμε κατά χάριν Θεάνθρωποι. Ζούμε μέσα στο Χριστό. Ζούμε από τον Χριστό. Ζούμε για τον Χριστό. Τα πάντα αναφέρονται, σε Εκείνον. Μιλάμε, εργαζόμαστε, τρώμε, κοιμόμαστε, αγαπάμε μέσα στο Άγιο Πνεύμα Του. Αυτόν επιθυμούμε, Αυτόν αναπνέουμε, Αυτόν γευόμαστε. Μέσα σε όλα και πάντοτε.

Το γεγονός της Θείας ενανθρωπήσεως είναι συνταρακτικό. Η πρόκληση είναι ακαταμάχητη. Πώς μπορούμε να αφήσουμε αναξιοποίητη την δυνατότητα της προσωπικής μας τελειώσεως; Πώς να παραμείνουμε αμπαρωμένοι, μεσ' το μίζερο καβούκι της ατομικής μας αθλιότητας;

Ο νους παρέλυσε από τον πληθωρισμό των πολιτικών σλόγκαν, την παγωνιά των κουρδισμένων ιδεολογιών και τον όγκο των διαφημιστικών εκβιασμών. Οι καρδιές βάρυναν από την αφόρητη ελαφρότητα των εφήμερων συγκινήσεων. Κατέληξε ο άνθρωπος κουφός, να σπρώχνει ανεπίγνωστα το πτώμα της απροσμέτρητης λήθης του.

Με τη γέννηση του Χριστού ο παράδεισος ανοίχθηκε, η πλάνη απελάθηκε η αλήθεια επανήλθε. Η πολιτεία των άνω φυτεύθηκε στην γη. Οι άγγελοι κοινωνούν με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι διαλέγονται άφοβα με τους Αγγέλους. Τα πάντα αναμίχθηκαν. Ήλθε στη γη ενώ είναι ολόκληρος στον ουρανό, ενώ είναι ολόκληρος στον ουρανό είναι όλος πάνω στην γη (5). Οι ουρανοί λύγισαν. Ο παλαιός των ημερών έγινε παιδίον. Τα σύμπαντα αγάλλονται, από την «απροσδόκητη» είσοδο, του Ανάρχου Θεού στον ιστορικό γίγνεσθαι. Γεννάται ασπόρως από την παρθένο, αυτός που γεννήθηκε αρρεύστως από τον Πατέρα πριν από τους αιώνες. Μυστήριο ξένο. Ουρανός το σπήλαιο. Θρόνος χερουβικός η Παρθένος. Η φάτνη χωρίον του αχωρήτου. Σήμερον βλαστάνει το άνθος της αφθασίας, ο καρπός της ζωής. Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο Άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.(6)


1. Υμνωδία Χριστουγέννων


2. Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός

3. Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

4. Ακολ. Θείας Μεταλήψεων

5. Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

6. (Υμνωδία Χριστουγέννων): Λουκά β’ 14.


http://www.psyche.gr/gennisi.htm