Η εθνική μας αμνησία

της Αρτέμιδος Καπούλα

Διάβαζα τα αποτελέσματα μιας έρευνας του πανεπιστημίου Στέρλιγκ της Σκωτίας σχετικά με την λειτουργική μνήμη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, οι άνθρωποι με καλή μνήμη είναι πιο ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι σε σχέση με εκείνους που έχουν κακή μνήμη και τείνουν να μελαγχολούν, να γίνονται δύσθυμοι και να οδηγούνται στην κατάθλιψη. Εκείνη τη στιγή, λοιπόν, άκουσα την δήλωση του κ. Σαμαρά από το βήμα της έκθεσης της Θεσσαλονίκης και έμεινα εμβρόντητη. «Πάσχουμε από εθνική κατάθλιψη» είπε ο πρόεδρος και έσκυψε το κεφάλι να μην φανεί το δάκρυ.

Πόσο δίκιο έχει ο Πρόεδρος σκέφθηκα. Το αναγνωρίζει και η επιστήμη, μόνο που για μια φορά ακόμα δεν φταίμε εμείς. Φταίει η κακή μας μνήμη που μας κάνει μίζερους και καταθλιπτικούς. Αιώνες τώρα από την γέννηση σχεδόν του Ελληνικού κράτους ξεχνάμε ανελλιπώς. Είμαστε ένας λαός με μνήμη χρυσόψαρου. Ξεχνάμε τα χρέη μας, τον πολιτισμό μας, τους αγώνες μας. Ξεχνάμε ότι είμαστε νοήμονα όντα που μπορούν να σκέφτονται. Η μνήμη μας είναι τόσο κακή και τόσο βραχύβια που δεν θυμόμαστε καν πράγματα και γεγονότα που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες γιατί έτσι μόνο εξηγείται ότι είκοσι χρόνια τώρα ψηφίζουμε εκείνους που βρίζουμε για την κατάντια μας.


Ξεχάσαμε τις υποκλοπές, τον Οτσαλάν, τα Ίμια. Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Ποιος θυμάται πια τον Ζαχόπουλο, τα dvd, τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία, τα γερμένα υποβρύχια και τα ελαττωματικά ελικόπτερα. Οι απαγωγές των πακιστανών, ο Παυλίδης ακόμα και η Siemens και το Βατοπέδι έχουν περάσει πια στην ιστορία για να ασχοληθούν μαζί τους οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Οι μόνοι που δεν ξεχνούν σε αυτοί την χώρα και για αυτό είναι αισιόδοξοι και ευτυχισμένοι είναι οι πολιτικοί. Πως αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε να μας λένε τα ίδια και τα ίδια ψέματα χρόνια ολόκληρα αν δεν κατόρθωναν να τα θυμούνται; Πως θα μπορούσε ο κ. Παπανδρέου να επαναλαμβάνει το «τα λεφτά υπάρχουν», ο κ. Σαμαράς να υιοθετεί (ή και να απορρίπτει!) την πολιτική Καραμανλή αν δεν ήταν σίγουροι ότι αύριο μεθαύριο θα τα έχουμε ξεχάσει; Ο μόνος που ήξερε χρόνια τώρα την κατάσταση μας και δεν δίστασε να μας την πει κατάμουτρα-άσχετα αν εμείς το ξεχάσαμε και αυτό- ήταν ο Επίτιμος με εκείνο το «ποιος θα το θυμάται σε 10 χρόνια;» Ευτυχισμένος άνθρωπος και αυτός….

Πάσχουμε λοιπόν από εθνική κατάθλιψη αλλά δεν φταίμε εμείς. Η μνήμη μας φταίει, είναι πια και επιστημονικά αποδεδειγμένο οπότε ας μην γκρινιάζουμε άσκοπα. Τον μόνο που λυπάμαι είναι την κ. Αλογουέι, την ερευνήτρια του πανεπιστημίου και τους 1200 ανθρώπους που ταλαιπώρησε άδικα. Έξι μήνες να έμενε στην Ελλάδα θα είχε τα ίδια αποτελέσματα και μάλιστα με το μεγαλύτερο δείγμα εθελοντών που κανένας δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες δεν είναι και λίγοι. 


Πηγή



Share