*Θα έχουμε παρόμοια και σήμερα; Ξεκίνησαν με 150.000 διαμαρτυρόμενους διαδηλωτές, κατέβηκαν στις 50.000 και την περασμένη Πέμπτη η κοινή απεργία ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ δεν συγκέντρωσε πάνω από 10.000 διαδηλωτές στους δρόμους. Συνδικαλιστικοί παράγοντες εξηγούν και αυτοπαρηγορούνται: «Ετσι συμβαίνει στις διαδηλώσεις για τα μεγάλα θέματα. Κάνουν έναν κύκλο. Ωσπου ν’ αρχίσει ένας νέος, πιο δυναμικός κύκλος».
Τα πράγματα είναι έτσι, αλλά και πιο σύνθετα. Και με νέο νόημα σήμερα.
* Ιστορικά, πάντα συμμετέχουν σε πορείες και διαδηλώσεις οι λιγότεροι. Με εξαίρεση τους δεδομένους διαδηλωτές στα γκρουπ και τις συγκεντρώσεις των κομμάτων της Αριστεράς σ’ ένα μόνιμο κορμό 4–5.000 ατόμων το πολύ κάθε φορά. Οι συγκεντρώσεις των συνδικαλιστών, όπως οι επικεφαλής της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της ένδοξης ΟΤΟΕ παλαιότερα, πάντοτε υπέφεραν από πλευράς συμμετοχής. Νέκρωνε το Δημόσιο, δεν λειτουργούσαν τα σχολεία, παρέλυε ο χώρος της Υγείας, οι ΔΕΚΟ και τα υπουργεία, αλλά στο πεζοδρόμιο ή κάτω από τα πανό, οι ολιγότεροι. Μειωμένη συμμετοχή, που δεν αναιρούσε τον γενικό απεργιακό χαρακτήρα.
* Ηταν φυσικό σε καιρούς οικονομικών δυσκολιών να εμφανισθούν απρόθυμοι να απεργήσουν, χάνοντας ένα και δύο ημερομίσθια και γενικά να υπάρχει (σε ποσοστά 65–70% κατά τις δημοσκοπήσεις) η πεποίθηση της ματαιότητας, το ατελέσφορο της αντίδρασης. Η κυβέρνηση θα επιβάλει τελικά την πολιτική της και έως τότε θυμίζει (με πρώτες τις δηλώσεις Θ. Πάγκαλου) την εγκλωβισμένη αρκούδα, που αντεπιτίθεται και απειλεί. Οι απουσίες των πολλών, οι ολίγοι στη συγκέντρωση της περασμένης Πέμπτης, δείχνουν όχι αδιάφορους και συμβιβασμένους τόσο για το Ασφαλιστικό – Συνταξιοδοτικό – Μισθολογικό, αλλά απελπισμένους.
* Δεν πάνε στις πορείες, αλλά τώρα συσσωρεύουν πικρίες και οργή. Πικρίες για τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες υπαλλήλων, για τους βολεμένους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ (που ήδη βρίσκονται σε κρίση νομιμοποίησης), για την εξαπάτηση τους από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας και «όλους τους πολιτικούς». Με πρόβλημα εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης ο μέσος πολίτης, που δεν γίνεται μέσος διαδηλωτής.
Δεν αποκλείεται τελικά ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος να αποδείξουν ότι η σημερινή απελπισία, οργή και αποχή είναι η πυρίτιδα που συγκεντρώνεται για κοινωνικές εντάσεις και εκρήξεις. Οταν θα γίνει συνείδηση ότι τα απάνθρωπα ασφαλιστικά μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοσθούν τελικά (όπως πράγματι δεν μπορούν) και πρέπει να αρχίσουν να ξηλώνονται για τους συνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους.
Τότε λίγοι ή περισσότεροι στις διαδηλώσεις θα εκφράζουν αυθεντικά εκατοντάδες χιλιάδες άλλους «απέχοντες», τη δυναμική μιας κοινωνίας.
Μ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
Share
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, το μήνυμα σας μεταφέρεται άμεσα στους διαχειριστές μας.