Η οργή, μέρα με τη μέρα, γιγαντώνεται

Δημοκρατία; Ποιά δημοκρατία; Το βασίλειο της αρπαχτής και των λαμόγιων. Αυτό ζούμε σήμερα... Και αυτό θέλουν να μας επιβάλλουν και για τα παιδιά μας. Δημοκρατία του τρόμου και της σιωπής. Δημοκρατία των λίγων και των κολίγων... Δημοκρατία που τους νόμους της θα τους επιβάλλει η... τρομοκρατία!!!

Προσπαθώ να πείσω τα παιδιά μου να μάθουν άριστα τις ξένες γλώσσες, όχι γιατί έτσι πρέπει ή γιατί μαθαίνει το παιδί της γειτόνισσας, αλλά για να φύγουν την κατάλληλη στιγμή στο εξωτερικό να ανοίξουν εκεί τα φτερά τους. Πονάει η σκέψη ότι θα δουλεύουν εδώ , σαν σκλάβοι, για να εκπληρώσει ο κάθε Βουλγαράκης το όνειρά του για τα δικά του παιδιά.
Πως κατάντησε η χώρα μας; Φταίμε όλοι. Κομματόσκυλα και μη. Σαν λαός έχουμε...
πάρει αυτό που μας αξίζει.
 

Εμείς με την ψήφο μας τους έχουμε κάνει μάγκες και με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή, αναξιοκρατικά συνήθως, θα κάνουν το ρουσφέτι που θα τους ζητήσουμε. Εμείς με την αφέλειά μας ή την βλακεία μας τους ανεβάζουμε την τηλεθέαση. Εμείς τους γεμίζουμε τα πορτοφόλια όταν αγοράζουμε τις φυλλάδες τους.
 

Και αυτοί πως μας επιστρέφουν το καλό που τους κάνουμε; Μας θεωρούν ανθρωπάκια χαμηλού I.Q., μας κάνουν πλήση εγκεφάλου στα δελτία των 8:00, μας λένε ανορθόγραφους- αγράμματους, ενώ το κράτος μας κοροιδεύει και μας κατακλέβει νόμιμα και με την βούλα.
Και το χειρότερο; Εάν κάποιος τους την πεί με αποδείξεις ή ντοκουμέντα τον «τρώνε».
 

Και εμείς τι; Μετά από μια τέτοια πολιτική δολοφονία, πάμε στα αεροδρόμια να πανηγυρίσουμε για τον τάδε που ήρθε στην χώρα μας για να τον κάνουμε κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ πλουσιότερο, αγνοώντας το καθεστώς ανεργίας που οι περισσότεροι από αυτούς βιώνουν.
 

Έλα όμως που και η φτώχια θέλει καλοπέραση.
Μετά από μια τέτοια φίμωση του ελεύθερου λόγου, θα μας πείτε επώνυμα τι παίχτηκε; Δείξτε μας το καλό παράδειγμα για να το ακολουθήσουμε. Αφού τα καταφέρατε με το "Τρωκτικό", μπορείτε και με το Indymedia. Ή μήπως σας εμποδίζει το πανεπιστημιακό άσυλο; Το θέατρο του παραλόγου.
 

Γιατί όσο ήταν εν ζωή δεν αντιμετώπιζαν τον Γκόλια, οι διαφωνούντες της δημοσιογραφίας του, αντρίκια; Γιατί η απλή λογική λέει ότι: τον φοβόντουσαν. Φοβόντουσαν το μετά της μήνυσης. Θα είχε και άλλα ράμματα για την ακριβή τους γούνα και θα τους ξέσκιζε. Ενώ τώρα που ο νεκρός δεν μιλάει, τα ανδρείκελα κάνουν πάρτυ πάνω από το πτώμα του.
ΕΙΣΤΕ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΙ. Εφόσον δεν μιλούσατε όσο ήταν εν ζωή, τώρα απλά, βουλώστε το. Εκτίθεστε ανεπανόρθωτα.
 

Όσο για τον Ρομπέν των καγιεν ένα ξέρω: στο χωριό μου που υπάρχει ακόμα το ελληνικό φιλότιμο, θα πέρνανε με τις ντομάτες τον «πνευματικό πατέρα» (έτσι λέμε τον νουνό) ένος ορφανού, πλέον, μωρού που θα είχε και το όνομά του, όταν θα έβγαινε και θα κατηγορούσε δικαίως ή αδίκως, δεν έχει νόημα πια, τον συχωρεμένο κουμπάρο του.
 

Δεν θέλω να υπερασπίζονται το δίκιο μου άνθρωποι που για την πόρσε τους έχουν ασανσέρ.
 

Δεν θέλω να υπερασπίζονται το δίκιο μου άνθρωποι που κυκλοφορούν με σωματοφύλακες, για να αποφύγουν τι; Πλέον καταλάβαμε ότι δεν κινδυνεύουν από την σέχτα.
 

Δεν θέλω να με θεωρούν άβουλο πλάσμα, δείχνοντας μου αυτοί ποιό είναι το σωστό και τι πρέπει να πιστεύω.
Σύγχρονοι δικτάτορες ραντεβού τον Σεπτέμβρη, ραντεβού και στις κάλπες!

Πηγή









Share