Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά μας για τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Του Αντώνη Τριφύλλη

Τα εγγόνια μας και τα παιδιά μας
θα ζήσουν μέρες δύσκολες. Λάθη
και παραλείψεις των προηγούμενων
γενεών θα τα ταλαιπωρήσουν
για χρόνια.
 Αισθάνομαι την ανάγκη
να τους ζητήσω συγγνώμη. Πριν
από αυτό να εξηγήσω γιατί ζητώ
συγγνώμη. Λοιπόν ζητώ συγγνώμη,
όχι για να με συγχωρήσουν, αλλά
για να κατανοήσουν και να αποφύγουν
τα λάθη της γενιάς μου.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί δικαιολόγησα
πότε τη μία και πότε την άλλη
πλευρά στην ανοησία και στο
έγκλημα του Εμφυλίου, που διέπραξαν
οι δικοί μας γονείς. Μόνοι
εμείς στην Ευρώπη, φανατισμένοι
και ιδεοληπτικοί, πήραμε τα όπλα
και σφαχτήκαμε μεταξύ μας. Δεν
αντιληφθήκαμε την πραγματικότητα
που διαμορφώθηκε από τους
ισχυρούς και παίξαμε το παιχνίδι
της επιθυμίας.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί αν και οι
νικητές του Εμφυλίου ήσαν στην
πλευρά της δημοκρατικής εξέλιξης
της κοινωνίας, παρέδωσαν την
πραγματική εξουσία σε ανθρώπους
μικρόνοες, εγκληματικούς
και εξίσου αντιδημοκρατικούς με
την άλλη πλευρά.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί μέσα από τις
ενοχές για τα ανομήματα των νικητών
του Εμφυλίου παραδώσαμε
την ιδεολογία της δημοκρατίας
στην ανάγκη κατευνασμού των
ενοχών μας, ενστερνιζόμενοι τα
χειρότερα στοιχεία της ιδεολογίας
των ηττημένων. Κρατισμό, ανορθολογισμό
και περιφρόνηση της διαχείρισης
των κοινών. Μια κακοφορμισμένη
δημοκρατία εγκαταστάθηκε
στη χώρα. Που οδήγησε
στη χούντα.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί ανεχθήκαμε
τη χούντα τόσα χρόνια και ότι πιο
αντιαισθητικό, παράλογο και χαζό
αναδύθηκε στην εξουσία μαζί της,
που οδήγησε στην τραγωδία του
ελληνισμού το καλοκαίρι του 74.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί στη μεταπολίτευση,
και πάλι μέσα από τις ενοχές
και την ιδεοληψία μας, διαλύσαμε
την εκπαίδευση, χλευάσαμε
τη γνώση, επιβάλαμε την αναξιοκρατία
και ανεχθήκαμε στο όνομα
της δημοκρατίας κάθε λογής ανομία.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί για να συντηρήσουμε
το καθεστώς που περιέγραψα
δανειστήκαμε αλόγιστα. Όχι
για να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα,
αλλά για να τακτοποιήσουμε
τους δικού μας να αυτοϊκανοποιηθούμε
με τις αντιλήψεις περί περιούσιου λαού,
να χλευάσουμε
την παραγωγική εργασία, να
ενστερνισθούμε την
άποψη ότι ο αέρας
είναι που παράγει πλούτο, και να
παραστήσουμε τους έξυπνους, την ώρα
που άλλες χώρες έφτυναν αίμα για
να προχωρήσουν και να προοδεύσουν.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί μια σωστή
μας πράξη, την ένταξη μας στην
τότε ΕΟΚ, την αξιοποιήσαμε όχι
για να διορθώσουμε τα προηγούμενα
λάθη μας, αλλά για να τα
κατοχυρώσουμε και να τα επεκτείνουμε
και σε όσους τομείς είχαν
μείνει αλώβητοι.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί μπήκαμε
στην ΟΝΕ με χαρά και ελπίδα,
χωρίς να υπολογίσουμε την αδυναμία μας
να διαχειριστούμε τα δημόσια
και τα ιδιωτικά πράγματα με
σωφροσύνη και διορατικότητα,
στρατηγικό σχεδιασμό και σύμπνοια,
ώστε μια ευλογία να μην
εξελιχθεί σε εφιάλτη.

Ζητώ συγγνώμη, γιατί δεν επιβάλαμε
στα Πανεπιστήμια την προδικτατορική
άποψη των ηττημένων
πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι
στον αγώνα, και επιτρέψαμε την
επικράτηση της άποψης δίκιο
είναι η επιθυμία του φοιτητή για
εύκολη απόκτηση πτυχίου. Και
επιτρέψαμε στην ηγεσία των ΑΕΙ
να ανεχθεί την ανομία των καταλήψεων,
την παρανομία της δημιουργίας
φυτωρίου εγκληματικών σχημάτων
και την απουσία των φοιτητών
από τις παραδόσεις και την
ακαδημαϊκή ζωή. Και κυρίως τη
λογική της ήσσονος προσπάθειας.

Ζητώ συγγνώμη που ανεχθήκαμε
λογής πολιτικών να διαχειρίζονται
τα δανεικά και τα χρήματα του
φορολογουμένου για προσωπική ή
κομματική προβολή, για σπατάλη
σε έργα και έργα βιτρίνας και για
καταστρατήγηση των προϋπολογισμών
στο Κράτος, στις ΔΕΚΟ και
στους Δήμους.

Ζητώ, τέλος, συγγνώμη, γιατί με τη
συμπεριφορά, την πράξη και τον
λόγο μας δώσαμε την πεποίθηση
ότι τα πράγματα είναι εύκολα, τα
δικαιούστε όλα έτοιμα και ότι
όποιος μοχθεί είναι απόβλητος.

Έτσι, τώρα που η ψευδαίσθηση τελείωσε,
είστε απροετοίμαστοι. Και
έτσι θα υποφέρετε διπλά.

Και τώρα που τελειώνει το όνειρο
και θα βρεθείτε γυμνοί στην αδυσώπητη
πραγματικότητα, δεν έχουμε
και πάλι καμία πρόταση να
κάνουμε για το πώς να σταθείτε
όρθιοι και δυνατοί για να τα ξαναφτιάξετε
όλα από την αρχή, όχι για
σας, αλλά για τα παιδιά σας. Και
αυτό είναι το μεγαλύτερο συγγνώμη.

Όσο για εμάς, τώρα που αποχωρούμε
με τα γνωστά ταρατατζούμ,
δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο
θάμα.


Έλληνας πολίτης





Share