Ελληνική Λεγεώνα

Τα καλύτερα επιθετικά ελικόπτερα στον κόσμο .

AH-64D Apache Long Bow                                                                                  Το Boeing AH-64 Apache (ελληνικά: Μπόινγκ ΑΗ-64 Απάτσι) είναι επιθετικό ελικόπτερο στρατιωτικής χρήσης, που αρχικά κατασκευαζόταν από την McDonnell Douglas. Πρώτη φορά πέταξε στις 30 Σεπτεμβρίου 1975.Αρχικά αναπτύχθηκε ως μοντέλο 77 από τη Hughes Helicopters, για το πρόγραμμα εξελιγμένων επιθετικών ελικοπτέρων του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Αμερικανικός Στρατός επέλεξε το AH-64 το 1976 για την αντικατάσταση του AH-1 Cobra και ενέκρινε την παραγωγή του από τη Hughes Helicopters το 1982.Το 1984 η Hughes Helicopters εξαγοράστηκε από την McDonnell Douglas που συνέχισε την εξέλιξη και παραγωγή του ελικοπτέρου μέχρι το 1997 όταν και συγχωνεύθηκε με τη Boeing. Κύριος χρήστης είναι ο στρατός των ΗΠΑ αλλά υπηρετεί και σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα, Ιαπωνία, Ισραήλ, Ολλανδία, Σιγκαπούρη και στο Ηνωμένο Βασίλειο ως το AgustaWestland Apache. Μέχρι σήμερα έχουν παραχθεί πάνω από χίλια ελικόπτερα αυτού του είδους.Το AH-64 Apache είναι δικινητήριο ελικόπτερο, μονού στροφείου,τεσσάρων πτερυγίων και πλήρωμα των δύο ατόμων.Διαθέτει σύστημα αισθητήρων τοποθετημένο στη μύτη του αεροσκάφους για απόκτηση στόχου και νυχτερινή όραση. Είναι οπλισμένο με ένα πυροβόλο όπλο M230 των 30 χιλιοστών που βρίσκεται ανάμεσα στο σύστημα προσγείωσης και κάτω από τη άτρακτο του αεροσκάφους. Έχει τέσσερα εξωτερικά σημεία τοποθέτησης AGM-114 και Hydra 70 πυραύλων στα πτερύγια.Το AH-64 διαθέτει επίσης διπλό και τριπλό-εφεδρικό σύστημα για τη βελτίωση της βιωσιμότητας του αεροσκάφους και του πληρώματος, καθώς και περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης για τους πιλότους σε περίπτωση σύγκρουσης.

  Kamov KA-50/KA-52                                                                          

Το Kamov Ka-50 "'Black Shark" (Ρωσικά:Чёрная акула,ονομασία ΝΑΤΟ:Hokum A) είναι ένα μονοθέσιο επιθετικό ελικόπτερο ρωσικής κατασκευής που φέρει ομοαξονικό σύστημα διπλών αντιπεριστρεφόμενων στροφείων σήμα κατατεθέν του γραφείου σχεδιασμού Kamov. Σχεδιάστηκε το 1980 και εγκρίθηκε για την υπηρεσία του ρωσικού στρατού το 1995.Φέρει βαρύ οπλισμό και χρησιμοποιείται επίσης ως αναγνωριστικό ελικόπτερο.Το ελικόπτερο έχει την δυνατότητα να μεταφέρει σημαντικό οπλισμό σε τέσσερα εξωτερικά σημεία και σε ακόμη δύο εξωτερικά σημεία που βρίσκονται στις άκρες των πτερυγίων που διαθέτει. Συνολικά μπορεί να φέρει έως και 2000kg οπλισμό. Ο βασικός οπλισμός του Ka-50 είναι 12 αντιαρματικοί πύραυλοι τύπου 9K121 Vikhr οι οποίοι είναι καθοδηγούμενοι με laser. Το σύστημα laser του ελικοπτέρου έχει την δυνατότητα αυτόματης καθοδήγησης των 9K121 Vikhr προς τον στόχο κάτι που επιτρέπει την άμεση απεμπλοκή του ελικοπτέρου και την διενέργεια ελιγμών αμέσως μετά την εκτόξευση. Επίσης το Ka-50 μπορεί να μεταφέρει και άλλα είδη πυραύλων συμπεριλαμβανομένων των S-13 και S-8. Το πυροβόλο των 30mm βρίσκεται στερεωμένο στην πλευρά του ελικοπτέρου σε ημι-μόνιμη βάση παρέχοντας μεγαλύτερο βεληνεκές και βελτιωμένη ακρίβεια βολής.Το Kamov Ka-50 έχει εμπλακεί σε διάφορες επιχειρήσεις αναγνώρισης και καταστροφής εχθρικών στόχων και αποθηκών πολεμικού υλικού κυρίως στην περιοχή της Τσετσενίας. Επίσης έχει λάβει μέρος σε στρατιωτικές ασκήσεις με κυριότερη την "Boundary 2004" στο Κιργιστάν. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει παρουσιάσει η Ινδία καθώς το 2008 ήλθε σε συμφωνία με την Ρωσία για την απόκτηση του ελικοπτέρου. Η συμφωνία τελικά ακυρώθηκε και η ινδική πλευρά επανήλθε ζητώντας αναθεώρηση των όρων.

MI-28H Havoc (Ρωσία)

. Eurocopter Tiger

 AH-1Z Viper

A-129/T-129 (Ιταλία /
                                                           Τουρκία)                                                                                                                                                                   Μετά από χρόνια μεθοδικού προγραμματισμού και σκληρής δουλειάς, η τουρκική αεροπορική βιομηχανία μπορεί να ελπίζει για μία θέση στην διεθνή αεροπορική αγορά, διεκδικώντας παραγγελίας με το νέο επιθετικό ελικόπτερο Τ-129 ΑΤΑΚ που ανέπτυξε σε συνεργασία με την Agusta/Westland. Αξιοποιώντας τα εθνικά εξοπλιστικά προγράμματα, η τουρκική βιομηχανία επέβαλε στους νικητές των διαγωνισμών, συγκεκριμένους όρους για τη μεταφορά τεχνολογίας και την ανάπτυξη “τουρκοποιημένων” οπλικών συστημάτων. Ουσιαστικά, ο βασικός άξονας της τουρκικής βιομηχανικής πολιτικής βασίζεται, στην επιλογή ενός οπλικού συστήματος το οποίο βρίσκεται σε υπηρεσία, ώστε να μειωθεί ο τεχνολογικός κίνδυνος, τη μεταφορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας από τον προμηθευτή στην εγχώρια βιομηχανία, την απόκτηση των κατασκευαστικών σχεδίων επί των οποίων η τουρκική βιομηχανία διαθέτει δικαίωμα τροποποιήσεων, τη δυνατότητα εγκατάστασης υποσυστημάτων και οπλισμού τουρκικής ανάπτυξης, καθώς και τη διεθνή εμπορική προώθηση του νέου οπλικού συστήματος.
Το πρόγραμμα ανάπτυξης του ελικοπτέρου Τ-129 ΑΤΑΚ
Το πρόγραμμα Τ-129 ΑΤΑΚ ξεκίνησε με την υπογραφή της σχετικής σύμβασης με την ιταλική εταιρεία Agusta/Westland το Σεπτέμβριο του 2007. Το συνολικό κόστος του προγράμματος, το οποίο αφορούσε την κατασκευή 51 ελικοπτέρων, είναι 2,7 δις ευρώ, εκ των οποίων τα 1,2 δισ ευρώ αντιστοιχούν στην Agusta/Westland.Ο βασικότερος λόγος που οι Ιταλοί κατάφεραν να κερδίσουν το τουρκικό διαγωνισμό, ήταν το αυξημένο ποσοστό μεταφοράς τεχνολογίας από την Agusta/Westland στην τουρκική εταιρεία ΤΑΙ, καθώς και η άδεια των Ιταλών να εγκατασταθούν στο ελικόπτερο, τουρκικά οπλικά συστήματα, ηλεκτρονικά και ηλεκτρο-οπτικά υποσυστήματα. Το ελικόπτερο Τ-129 ΑΤΑΚ βασίζεται στην προηγμένη εξαγωγική έκδοση Α129Ι, του ελαφρού επιθετικού ελικοπτέρου Α129 Mangusta, το οποίο βρίσκεται σε υπηρεσία στον ιταλικό Στρατό από το 1990. Το γεγονός ότι το ελικόπτερο που επέλεξε ο τουρκικός Στρατός χρησιμοποιείται ήδη επιχειρησιακά, επιτάχυνε την υλοποίηση του προγράμματος, με αποτέλεσμα το πρώτο πρωτότυπο να πραγματοποιήσει την παρθενική του πτήση στις 28 Σεπτεμβρίου του 2009.
Το νέο τουρκικό ελικόπτερο, διατηρεί την άτρακτο του Α129Ι και είναι εξοπλισμένο με δύο νέους κινητήρες CTS800-4A, οι οποίοι αποδίδουν 1.361 ίππους. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του ελικοπτέρου είναι, συνολικό μήκος 14,6 μέτρα, μήκος ατράκτου 13,45 μέτρα, διάμετρος στροφείου 11,9 μέτρα, ύψος 3,4 μέτρα, βάρος 2.529 κιλά και μέγιστο βάρος απογείωσης 5 τόνοι. Χάρις στους δύο κινητήρες CTS800-4A, το ελικόπτερο μπορεί να επιτύχει μέγιστη ταχύτητα 145 κόμβοι, ενώ η ακτίνα δράσης του φτάνει τα 561 χλμ. Η επιχειρησιακή οροφή του τουρκικού ελικοπτέρου είναι 6.096 μέτρα και ο ρυθμός ανόδου 12,7 μέτρα/δευτερόλεπτο. Χρησιμοποιώντας μία δοκιμασμένη άτρακτο και ένα καινούργιο υψηλής τεχνολογίας κινητήρα, οι Τούρκοι προσπάθησαν να ολοκληρώσουν στο ελικόπτερο τα εγχώριας κατασκευής ηλεκτρονικά, ηλεκτρο-οπτικά και οπλικά τους συστήματα, χωρίς πάντα να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.Το τουρκικό πρόγραμμα περιλαμβάνει την εγκατάσταση στο ελικόπτερο υποσυστημάτων αποκλειστικά τουρκικής προέλευσης, όπως τον βασικότερο αισθητήρα του Τ-129, το ηλεκτροπτικό σύστημα AselFLIR-300T της Aselsan.
Εκτός από το σύστημα ηλεκτροπτικό σύστημα ελέγχου βολής, η τουρκική εταιρεία κατασκευάζει τις έγχρωμες οθόνες MFD-268M, το σύστημα GPS/INS LN-100G, το σύστημα IFF APX-117, τον ασύρματο VHF/UHF MXF-484, το σύστημα απεικόνισης επί κάσκας HICS και το σύστημα διαχείρισης πτήσης CDU-900. Επιπλέον η Aselsan, έχει κατασκευάσει και τοποθετήσει στο ελικόπτερο το ολοκληρωμένο σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου HEWS, το οποίο περιλαμβάνει υποσυστήματα που επίσης η τουρκική εταιρεία κατασκευάζει κατόπιν άδειας. Επιπρόσθετα η τουρκική εταιρεία Roketsan, στο πλαίσιο του εξοπλισμού του ελικοπτέρου με τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής οπλικά συστήματα, ανέπτυξε δύο πυραυλικά συστήματα και μία κατευθυνόμενη ρουκέτα. Πρόκειται για τον αντιαρματικό πύραυλο μεγάλης εμβέλειας (8 χλμ) UMTAS, ο οποίος κατευθύνεται προς το στόχο μέσω ζεύξης δεδομένων, ενώ στην τελική φάση της πτήσης χρησιμοποιεί τον αισθητήρα IIR, τον πύραυλο L-UMTAS που αποτελεί την καθοδηγούμενη με δέσμη laser έκδοση του πυραύλου UMTAS και την κατευθυνόμενη με δέσμη laser ρουκέτα των 2,7 ιντσών Cirit.

AH-2 Rooivalk

MI-24 Hind

Εξωτερικός οπλισμός: Τα πρώτα Μi-24 έφεραν εξωτερικά τέσσερις φορείς αντιαρματικών πύραυλων "Φάλαγγα" (δύο κάτω από τις πτέρυγες και δύο στ' ακροπτερύγια), με χειροκίνητη κατεύθυνση εξ' αποστάσεως. Αργότερα εξοπλίστηκε με ημιαυτόματο σύστημα. Από το Mi-24V και μετά οι πύραυλοι "Φάλαγγα" αντικαταστάθηκαν από υπερηχητικά αντιαρματικά βλήματα 9Κ113/9Μ114 Shtorm-V. To Ε/Π μπορούσε να πάρει μέχρι 12 τέτοιους πυραύλους. Αντί για τους πυραύλους αυτούς τοποθετούνται και κατευθυνόμενοι πύραυλοι αέρος, R-60, φορείς UB-32-57 και UB-20-57 με ρουκέτες S-5 (32 χ 57 mm ή 20 χ 57 mm) ή φορείς με ρουκέτες S-8 (80 mm) ή με ρουκέτες S-13 (130 mm), εκτοξευτές S-24 των 250 mm και ατρακτιδια (Pod) πυροβόλου τύπου UPK-23-250 με το πυροβόλο Gsh-23L (διαμέτρου 23 mm και 250 φυσίγγια), ατρακτί-δια GUV με δύο πολυβόλα ΤΚΒ-621, διαμετρήματος 7,62 mm και ένα YkB-12,7, διαμετρήματος 12,7 mm, ή βομβιδοβόλο AGS-17 Plamia των 30 mm, περιλήπτες ναρκών ή φωτοβολίδων κ.ά. Το συνολικό βάρος όπλων-φορτίου φθάνει τα 1.500 kg.

TO E/Π MI-24VM(1998)
Η βασική δύναμη των ελικοπτέρων του Στρατού της Ρωσίας εξακολουθεί να αποτελείται από τα Mi-24, τα οποία απέδειξαν τις δυνατότητες τους στις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν. Αλλά γεννάται πλέον θέμα παλαιότητας αφού τα πρώτα δείγματα παραγωγής έχουν ηλικία 30 και πλέον ετών. Γι' αυτό αποφασίστηκαν προγράμματα για τον εκσυγχρονισμό τους. Ανάλογα μπορεί να εκσυγχρονιστεί και η εξαγωγική τους έκδοση Μi-35Μ.
Ο συνεργάτης του πατέρα του ελικοπτέρου Mi-24 Yblonskii E.V., θέτει το θέμα ως εξής: "Για να φτάσει το Mi-24 στο επίπεδο των σύγχρονων ελικοπτέρων πρέπει να αναβαθμίσουμε σημαντικά τις δυνατότητες και τις επιδόσεις του. Πρέπει να βελτιώσουμε τα πτητικά του χαρακτηριστικά, να εγκαταστήσουμε νέο σύστημα ελέγχου πυρός και σύγχρονα όπλα να του δώσουμε τη δυνατότητα νυχτερινής πτήσης χωρίς περιορισμούς, να το σχεδιάσουμε έτσι ώστε να αυξήσουμε σημαντικά τη διαθεσιμότητα του".
Το αποτέλεσμα ήταν ένα πρόγραμμα εκ συγχρονισμού χωρισμένο σε πέντε μέρη.
Ο εκσυγχρονισμός μπορεί να γίνει με την εφαρμογή οποιουδήποτε από τα πέντε
αυτά υποπρογράμματα ή με διάφορους συνδυασμούς ανάλογα με το τι θα ζητήσει
ο κάθε πελάτης.
Αλλά ας δούμε αυτά τα πέντε πακέτα πιο αναλυτικά.

- Το πρώτο πακέτο σχεδιάστηκε για την αύξηση του ορίου πτήσεων του σκάφους και βασίζεται στην εξακρίβωση της κατάστασης των δομικών μερών του Μi-24. Μετά από την ανάλυση των πτητικών προτύπων για τον έλεγχο στο δοκιμαστήριο συγκεκριμένων μερών της δομής του Ε/Π, λαμβάνεται απόφαση για επισκευή ή αντικατάσταση ξεχωριστών οργάνων ή συστημάτων. Όλο το σκάφος λύνεται και ξαναδένεται με τα νέα του συστήματα. Μετά γίνονται δοκιμαστικές πτήσεις. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνονται οι ώρες πτήσης και επεκτείνεται η "ωφέλιμη ζωή" του σκάφους και των συστημάτων του.

- Το δεύτερο πακέτο ασχολείται με τον εκσυγχρονισμό των κυρίου και ουραίου στροφείων και έχει ως βάση την πείρα από την ανάπτυξη του Μi-28Η.
Αντί των ολομεταλλικών πτερύγων του κυρίου στροφείου, τοποθετούνται πτέρυγες από συνθετικά υλικά με καλύτερα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά. Επίσης αντικαθίσταται ο ολομεταλλικός τριβέας του άξονα μετάδοσης της κίνησης με τον τριβέα του Μi-28Η που δεν χρειάζεται λίπανση. Στη θέση του τριπτέρυγου ουραίου στροφείου τοποθετείται ένα λιγότερο θορυβώδες τετραπτέρυγο, σχήματος "Χ". Επίσης από το Μi-28Η προέρχεται και το σύστημα διεύθυνσης. Αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών είναι η μείωση του βάρους κατά 300 kg και εξ αυτού η αύξηση της οροφής κατά 600 μ. Επίσης αυξάνεται ο βαθμός ανόδου, βελτιώνεται η αεροδυναμική του συμπεριφορά και η επιβιωσιμό-τητά του στη μάχη.
- Το τρίτο πακέτο προορίζεται για τον εκσυγχρονισμό των ηλεκτρονικών συστημάτων, ενώ περιλαμβάνει και μετατροπές στο σύστημα προσγείωσης. Η εμπειρία από τις πολεμικές επιχειρήσεις των Μi-24 έδειξε ότι μεγάλο μέρος της πτήσης γίνεται σε χαμηλό ύψος και σε ταχύτητες συνήθως μικρές. Από την άλλη μεριά, σε περίπτωση που το ελικόπτερο πληγεί, ο πιλότος του δεν προλαβαίνει να κατεβάσει τους τροχούς και η προσγείωση (η πτώση, μάλλον) γίνεται με τους τροχούς πάνω, κάτι που αυξάνει το μέγεθος του "σοκ" από την πρόσκρουση, αφού οι τροχοί λειτουργούν ως "αμορτισέρ". Γι' αυτό έκτοτε οι πιλότοι κατεβάζουν τους τροχούς όταν πετούν σε μικρά ύψη. Αλλά αυτή η πτήση περιορίζεται στις μικρές ταχύτητες, κυρίως λόγω της αντοχής των θυρίδων εσωτερικών τροχών, κάτι που στη μάχη μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Σημειώνεται εδώ ότι το Apache, που χρησιμοποιείται ως επιθετικό, οι τροχοί δεν ανασύρονται καθόλου, ενώ στο Comanche, ανασύρονται. Γι' αυτό το γραφείο Mi αποφάσισε να αφήσει και στο Mi-24 τους τροχούς μόνιμα στη θέση προσγείωσης. Έτσι αφαιρείται όλο το σύστημα γι' το ανέβασμα και κατέβασμα των τροχών, απλοποιείται το υδραυλικό σύστημα και οι θύρες των τροχών γίνονται μόνιμες (ακίνητες). Το όλο βάρος μειώνεται κατά 120 κιλά.
Η χρήση νέων εκτοξευτων ρουκετών τύπου "βαρελιού" σε φορείς τύπου DB-U και πολλαπλών αεροπορικών εκτοξευτων (-PU), επέτρεψε την τοποθέτηση του οπλισμού στις πτέρυγες σε μεγαλύτερη πυκνότητα, μειώνοντας έτσι το εκπέτα-σμά τους. Εκτός αυτού το DB-U βοήθησε στο να μειωθεί σημαντικά ο χρόνος επα-νεξοπλισμού στις επιχειρήσεις (turnaround). Απλοποιείται η γραμμή radio link, μειώνοντας έτσι το βάρος του ενώ με την ευκαιρία τοποθετείται και ο νέος ασύρματος R-999, ο οποίος λειτουργεί πέρα από τις αεροπορικές συχνότητες και στις συχνότητες (FM). Όλα αυτά μειώνουν το βάρος του ελικοπτέρου κατά 300 κιλά ακόμη και αυξάνουν τη στατική οροφή κατά 300 μέτρα. Μετά το δεύτερο και το τρίτο πακέτο, αυξάνεται και ο βαθμός ανόδου από 9,6 σε 12,4 μέτρα/δευτ.
- Το τέταρτο πακέτο ασχολείται με την βελτιστοποίηση της αποτελεσματικότητας του ελικοπτέρου ως οπλικού συστήματος. Στο Μί-24VΜ επιλέχθηκε το σύστημα κατευθυνόμενων πυραύλων "Ataka", αντί του "Shturm". To "Ataka" μπορεί να φέρει 16 πυραύλους τριών διαφορετικών τύπων. Ο πρώτος τύπος που είναι και ο κύριος, προκαλεί μεγάλης έκτασης καταστροφή όταν εκρήγνυται κλειστούς χώρους όπως κτίρια κ.ά. Οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι εναντίον ιπταμένων στόχων διαθέτουν πυροσωλήνα προσέγγισης ο οποίος ενεργοποιείται σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 4 μέτρων από το στόχο. Το μέγιστο της απόδοσης του "Ataka" επιτυγχάνεται σε αποστάσεις από 800 ως 4.000 μέτρα, αν και η μεγίστη εμβέλεια του είναι 6.000 μέτρα. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης το ελικόπτερο βρίσκεται σε χαμηλό ύψος προκειμένου ν' αποφύγει τον εντοπισμό του. Το ελικόπτερο διαθέτει το πυροβόλο Gsh-23 (αντί του ΥΒ-12,7 ) σε βάση NPPU-24. Αντί των δύο αναλογικών υπολογιστών, στο Mi-24VM τοποθετείται ένα ψηφιακό σύστημα BVK-24, ενώ εναντίον ιπτάμενων στόχων έχει το σύστημα κατεύθυνσης οπλισμού SUV "igla V" για βολές πύραυλου τύπου "Stinger". Το σύστημα ελέγχου πυρός ενισχύεται με την τοποθέτηση αποστασιομέτρου Laser. Οι μετατροπές του τετάρτου πακέτου αυξάνουν την πιθανότητα επιτυχούς χτυπήματος μεμονωμένου στόχου κατά 1,4 - 1,6 φορές, μεγαλώνουν τη ζώνη καταστροφής κατά 2 - 2,5 φορές και βελτιώνουν την αποτελεσματικότητα των πυραύλων κατά 1,7-2,2 φορές.

  Ζ-10 H αλάνθαστη μέθοδος του κινεζικού copy paste στα οπλικά συστήματα φαίνεται ότι έχει λειτουργήσει και στην περίπτωση του επιθετικού ελικοπτέρου Z-10 όπου είναι σαφές από το σχήμα και τις τεχνολογίες που εφαρμόζει ότιοι Κινέζοι έχουν αξιοποιήσει τεχνολογίες τις
οποίες δεν ανέπτυξαν, αλλά παρέλαβαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά
από συμφωνία, είτε μέσω της γνωστής και αποτελεσματικής μεθόδου της
βιομηχανικής κατασκοπείας.
Πρόκειται για τη συμφωνία που ανακοίνωσε η αμερικανική United
Technologies η οποία παραδέχθηκε τον περασμένο μήνα ότι πούλησε στην
Κίνα λογισμικό το οποίο βοήθησε το Πεκίνο να κατασκευάσει το πρώτο του
επιθετικό ελικόπτερο. Συγκεκριμένα, δύο θυγατρικές του ομίλου (η μία
ήταν η Pratt & Whitney Canada, κατασκευάστρια κινητήρων)
παραδέχθηκαν την ενοχή τους στις 28 Ιουνίου.
Η εταιρία συμφώνησε να πληρώσει περισσότερα από 75 εκατομμύρια
δολάρια ως πρόστιμο στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την παραβίαση της
νομοθεσίας που διέπει τις εξαγωγές.

ΠΗΓΗ.