Εκλογές - Ολοκλήρωση του πειράματος ή μεγάλη ευκαιρία;

 

Η ιστορική διαδρομή του ελληνισμού ως διακριτής οντότητας ανά τους αιώνες, δείχνει να πλησιάζει στο τέλος της. Η υποχώρηση του ενστίκτου αυτο-συντήρησης, του πιο αξιόπιστου προγνωστικού δείκτη για το μέλλον ενός ζώντος οργανισμού, προοιωνίζεται δραματικές εξελίξεις.

Η ευρισκόμενη σε ακραία παρακμή ελληνική κοινωνία, στο βαθμό που δικαιούται να θεωρεί τον εαυτό της ακόμη ζωντανό, εμφανίζει από καιρό εξόχως ανησυχητικά σημάδια. Για την ακρίβεια, κανένα από τα υπάρχοντα αντικειμενικά δεδομένα, δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αισιοδοξίας για το μέλλον της.

Σαπίλα (=πασοκίλα, και στην πρωτότυπη και στη νεοδημοκρατική της εκδοχή) παντού! Παρά τον Αρμαγεδώνα των τελευταίων δύομιση χρόνων, η προσοχή της παραμένει στραμμένη σχεδόν ολοκληρωτικά στην οδυνηρότατη –αλλά δευτερευούσης σημασίας, ως επιφαινόμενο/αποτέλεσμα- οικονομική διάσταση της κρίσης. Ακόμη και αυτός ο ρόλος της ως παγκόσμιου πειραματόζωου για την επιβολή των πιο στυγνών επιταγών του χρηματιστηριακού καπιταλισμού καζίνο, μοιάζει να μη συνειδητοποιείται ευρέως και επαρκώς.

Τρομακτικό κυριολεκτικά το κατά Γιανναρά έλλειμμα κατά κεφαλήν καλλιέργειας, το ψυχανεμίζεται κανείς σε κάθε τυχαίο συνεντευξιαζόμενο στο δρόμο ή εντεταλμένο πανελίστα στα βοθροκάναλα, μέχρι το στενό και ευρύτερο κοινωνικό και επαγγελματικό του περιβάλλον. Αναπόφευκτα τεράστιο και το τίμημα που χρειάζεται να καταβληθεί για να επέλθει νέμεση.

Οι επερχόμενες εκλογές χωρίς αμφιβολία θα είναι οι κρισιμότερες των τελευταίων δεκαετιών, το αντιλαμβάνεται, διαισθητικά έστω, ο πάσα εις. Ανάγονται υπό μια έννοια σε ζήτημα ζωής και θανάτου για τον ελληνισμό. Τρομακτικών διαστάσεων το διακύβευμα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά εξ ίσου και για όλον τον δημοκρατικό κόσμο διεθνώς.

Θα καταφέρουν οι δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν απροκάλυπτα την πιο χυδαία εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης των αρπακτικών, τοκογλύφων και τραπεζιτών να εξαγνισθούν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να ολοκληρώσουν το έργο τους;

Παρ’ όλο που σε πρώτη ανάγνωση δεν συμφέρουν κανέναν από τους βασικούς παίκτες του συστήματος (ΕΕ και ΔΝΤ, τρισάθλιο εγχώριο πολιτικό σύστημα) αυτήν την περίοδο, θα τις κάνουν γιατί αν το ρισκάρουν για αργότερα, με τη λαίλαπα των συνεχών νέων μέτρων που έρχεται, θα μηδενίσει το κοντέρτων ποσοστών των δύο μεγάλων βόθρων (βασικών υπευθύνων στην πορεία προς την καταστροφή) που συγκυβερνούν. Οπότε είναι σχεδόν υποχρεωμένοι. Η κυβέρνηση του διορισμένου τραπεζίτη -με πολλές, διαχρονικές προσωπικές ευθύνες- η οποία απέχει πολύ από το να αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του λαού- αν αντιπροσωπεύει κάποιον- θα κάνει το παν για την ευόδωση των στόχων των αφεντικών της.

Ο πολλαπλώς και παντοιοτρόπως βαλλόμενος κοσμάκης θα βρεθεί προ φοβερών διλημμάτων, με τη συνδρομή του θηριώδους μηχανισμού προπαγάνδας, των πλουσιοπάροχα αμοιβόμενων παπαγάλων των ΜΜΕ και των παγιωμένων από το παρελθόν συμφερόντων που μόνο να χάσουν έχουν από την όποια –επιβεβλημένη- ανατροπή.

Στην καθόλου απίθανη περίπτωση που οι δύο πυλώνες της καταστροφής, after all καταφέρουν να συγκεντρώσουν πάνω από 50-55% συνολικά, θα νομιμοποιηθεί εν πολλοίς η πορεία των μνημονίων και της κατοχής και το πείραμα θα έχει ολοκληρωθεί. Προϋπόθεση γι αυτό είναι η ξεκάθαρα σήμερα διαφαινόμενη αδυναμία συνεννόησης του αντιμνημονιακού χώρου. Ουδείς συμπεριφέρεται σα να έχει πλήρη συναίσθηση των πελώριων ευθυνών του απέναντι στην ιστορία και στον τόπο. Θεοδωράκης, Γλέζος, Καμμένος, Κανέλλη, Δημαράς, Κουρουμπλής, Βαρουφάκης, Λυγεροί, Μαριάς, Χαραλαμπίδης, Καραμπελιάς, απόστρατοι, Καζάκης ακόμα-ακόμα (υπό την «συμφωνημένη» ηγεσία του Β. Μαρκεζίνη;) με δυσδιάκριτες συχνά διαφορές μεταξύ τους στα καίρια, επιμένουν στις μοναχικές τους πορείες αρνούμενοι να αδράξουν την ευκαιρία και να δώσουν σοβαρή και αξιόπιστη διέξοδο -η οποία δυνητικά θα μπορούσε να προσλάβει πλειοψηφικά εκλογικά χαρακτηριστικά- στην αγωνία μιας καθημαγμένης κοινωνίας.

Η γαλαζοπράσινη λοιμική τρίβει τα χέρια της. Τράτζικ. Αντί τα βασικά και αυτονόητα προτάγματα του χώρου να γίνουν κτήμα και απαίτηση και του τελευταίου Έλληνα (συντακτική εθνοσυνέλευση, τιμωρία των ενόχων, επιστροφή των κλεμμένων, κατοχικό δάνειο και πολεμικές αποζημιώσεις, επιτροπή λογιστικού ελέγχου και άρνηση του απεχθούς χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών και πάει λέγοντας), ο κόσμος εγκαταλείπεται αβοήθητος, εγκλωβισμένος σε καθεστωτικά ψευτοδιλήμματα, τύπου ευρώ ή δραχμή και έξοδο από την ΕΕ.

Βλακείες δηλαδή. Η ευνοϊκή συγκυρία της διαφαινόμενης χρονικής σύμπτωσης των εκλογών με αυτές της Γαλλίας και την ανάδειξη του άχρωμου Ολάντ στο προεδρικό αξίωμα με κύριο σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, θα μπορούσε να αποτελέσει απαρχή σύμπηξης μετώπου των χωρών που πλήττονται ενάντια στο ευρωπαϊκό ιερατείο περί τη γερμανίδα κυράτσα.

Το μόνο βέβαιο από όλη αυτή την ιστορία της δήθεν διάσωσης, είναι ότι μαθηματικά, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην απόλυτη εξαθλίωση. Υπ αυτήν την έννοια εξακολουθεί να εντυπωσιάζει η ιερή προσήλωση με την οποία ακολουθείται, οδηγώντας τα πράγματα στα άκρα και τη χώρα σε πρωτοφανή καταστροφή, διακινδυνεύοντας πολλά και για τα ίδια τ’ αφεντικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι μας καλοτυχίζανε οι γονείς μας, γιατί δεν ζήσαμε πόλεμο. Πού να φανταζόταν οι έρμοι, πως θα ερχόταν σχετικά αναίμακτη αλλά το ίδιο στυγνή κατοχή από αδιόρατο εχθρό, με πείνα και δυστυχία, δοσίλογους και μαυραγορίτες, που θα στερούσε το μέλλον από πολλές επόμενες γενιές ελλήνων.

Δυστυχώς, είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν, που μόνο ένα θαύμα μπορεί να μας σώσει. Και τα θαύματα ως γνωστόν, μόνο εκ Θεού…Μέχρι τότε η καθολική συμμετοχή ακόμη και σ’ αυτήν την προσχηματική διαδικασία των εκλογών, αν και όποτε γίνουν, παραμένει απόλυτη προτεραιότητα.
 
Εφημ. "Αντιφωνητής"

Πηγή.