ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Στο βιβλίο της φύσεως βλέπουμε τον Θεό τον παντοδύναμο, τον πάνσοφο, τον πανάγαθο, τον απείρως ανώτερο από την πλάση, τον Θεό πού επάξια προσκυνείται από τα λογικά πλάσματα ως Δημιουργός και Ευεργέτης τους. Αλλά από το βιβλίο αυτό μόνο την ύπαρξη Του μαθαίνουμε. Ή φύση δεν μάς δίνει συγκεκριμένα στοιχεία γι' Αυτόν. Και ό νους μας δεν μπορεί να Τον συλλάβει ως εντελώς απρόσιτο σε κάθε νόηση και αντίληψη. Το Ευαγγέλιο, όμως, μάς αποκαλύπτει συγκεκριμένα πώς ό Θεός είναι....
ένας ως προς την ουσία και τριαδικός ως προς τις υποστάσεις. Μάς αποκαλύπτει τον αγέννητο και άναρχο Πατέρα, στο Πρόσωπο του οποίου στηρίζεται ή μοναρχία, ή μία αρχή, στην Τριαδική Θεότητα. Μάς αποκαλύπτει τον Υιό, πού γεννιέται αΐδια από τον Πατέρα. Μάς αποκαλύπτει και το Άγιο Πνεύμα, πού εκπορεύεται από τον Πατέρα και έχει την ίδια ουσία, την ίδια τιμή και την ίδια δόξα με τα δύο άλλα θεία Πρόσωπα. 

Μάς αποκαλύπτει ακόμα τον δρόμο της σωτηρίας, τον οποίο άνοιξε ό Λυτρωτής Χριστός. Μάς οδηγεί, τέλος, μέσ' άπ' αυτόν τον δρόμο όχι μόνο στη λατρεία τού αληθινού Θεού αλλά και στην υιοθεσία μας από τον Θεό και στην ένωση μας με τον Θεό.

Το βιβλίο της φύσεως φωτίζεται από τον ορατό ήλιο, τον γιγάντιο, τον μεγαλόπρεπο και τον ακτινοβόλο. Στο Ευαγγέλιο και από το Ευαγγέλιο λάμπει ό Ήλιος της δικαιοσύνης, ό Θεός -πού ταπεινώθηκε τόσο, ώστε έφτασε να γίνει άνθρωπος, να γεννηθεί σε παχνί και σε σπηλιά, να καταδικαστεί σε σταυρικό θάνατο σαν κακούργος—, ό πρωτοαναστημένος από τούς νεκρούς, ό πατέρας τού μελλοντικού αιώνα, ό Σωτήρας μας Κύριος Ιησούς Χριστός.

Ό τυφλός άνθρωπος δεν μπορεί να δει τα θαύματα της φύσεως. Ό σκοτισμένος από την αμαρτία νους, ό υποδουλωμένος στον κόσμο και τον κοσμοκράτορα, δεν μπορεί να γνωρίσει τον Χριστό και το άγιο Ευαγγέλιο Του. «Το Φώς λάμπει μέσα στου κόσμου το σκοτάδι, μα το σκοτάδι δεν Το δέχτηκε». «Γιατί κάθε άνθρωπος πού πράττει έργα φαύλα, μισεί το φώς και δεν έρχεται στο φώς». «Ωστόσο, οποίος αρνείται να πιστέψει στον Υιό, δεν θα δει τη ζωή, αλλά ή οργή τού Θεού μένει πάνω του». «Γιατί οποίος απορρίπτει τον Υιό, πού ένανθρώπησε, απορρίπτει και τον Πατέρα».

Το ηλιοβασίλεμα συμβολικά αλλά και παραστατικά δείχνει την κατάσταση των χριστιανών της εποχής μας. Όπως φωτίζει ό αισθητός ήλιος, έτσι φωτίζει και ό Ήλιος της δικαιοσύνης, ό Χριστός. Στέλνει τις ακτίνες Του στη γη, αλλά αυτές δεν έχουν τη λάμψη και τη θερμότητα των περασμένων καιρών. Δεν μάς φωτίζουν και δεν μάς θερμαίνουν όπως τούς χριστιανούς τού παρελθόντος, γιατί δεν πέφτουν επάνω μας κάθετα αλλά από τα πλάγια. Μόλις πού μάς αγγίζουν, για να γλιστρήσουν αμέσως μετά μακριά μας.

Ή ακτινοβολία του Ήλιου της δικαιοσύνης είναι το Άγιο Πνεύμα: «φώς και φωτός χορηγών... δι ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται και παρά πάντων γινώσκεται».

Ανάμεσα στους πρώτους χριστιανούς υπήρχαν πολλά ζωντανά σκεύη, πολλοί έμψυχοι ναοί τού Αγίου Πνεύματος, στους οποίους επάξια Αυτό κατοικούσε. Τέτοιοι ήταν οι απόστολοι. Τέτοιος ήταν ό πρωτομάρτυρας Στέφανος. Τέτοια ήταν όλα σχεδόν τα μέλη της Εκκλησίας των αποστολικών χρόνων. Τέτοιοι ήταν οι άγιοι όλων των εποχών. Το Άγιο Πνεύμα, όταν έβρισκε χριστιανό πιστό και αφοσιωμένο στον Χριστό, τον επισκεπτόταν και τον αναγεννούσε, ομοιώνοντας τον με τον Νέο Αδάμ, στολίζοντας την ψυχή και το σώμα του με την άφθορη αγιότητα τού Θεού, γεμίζοντας τον, ως ναό Του, με πνευματικά χαρίσματα. Οι πνευματοφόροι άνθρωποι αφειδώλευτα σκόρπιζαν γύρω τους τη διδασκαλία του Χριστού με τη δύναμη του αγιοπνευματικού Λόγου, λόγου επιβεβαιωμένου από τη θαυματουργική δύναμη των δωρεών του Πνεύματος, και πρόσφεραν στους αδελφούς τους προκοπή γρήγορη και ανακαινιστική.

«Συμβουλεύουμε», λέει ό απόστολος, «και διδάσκουμε κάθε άνθρωπο με όλη τη σοφία πού μάς δίνει ό Θεός, για να τούς βοηθήσουμε όλους να γίνουν τέλειοι, σύμφωνα με το πρότυπο του Ιησού Χριστού».

Τώρα, πού αυξήθηκαν οι πλούσιοι σε γνώση, οι πλούσιοι σε επιστήμες, οι πλούσιοι σε τέχνες και, προπάντων, οι πλούσιοι σε υλικά αγαθά, τώρα «δεν υπάρχει πια όσιος». Το Άγιο Πνεύμα αναζητώντας άξιο σκεύος Του ανάμεσα σ' αυτούς πού αυτοαποκαλούνται μορφωμένοι, φωτισμένοι, ορθόδοξοι, αποφαίνεται πικρά: «Δεν υπάρχει κανένας με σύνεση. Δεν υπάρχει κανένας πού να αναζητεί τον Θεό. Όλοι απομακρύνθηκαν απ' Αυτόν, όλοι εξαχρειώθηκαν. Κανένας, μα κανένας δεν κάνει το καλό. Ό λάρυγγας τους είναι σαν τάφος ανοιχτός. Με τη γλώσσα τους μιλάνε δολερά. Τα χείλη τους κρύβουν φαρμάκι οχιάς. Το στόμα τους είναι γεμάτο πικρόχολες κατάρες. Τα πόδια τους τρέχουν γρήγορα για να χύσουν αίμα Συντρίμμια και καταστροφές αφήνουν στο διάβα τους. Τί θα πει ειρήνη ούτε καν γνωρίζουν. Μπροστά στα μάτια τους δεν υπάρχει φόβος Θεού».

Να για ποιες αιτίες το Πνεύμα τού Θεού μάς αποφεύγει. Αυτό, εντούτοις, είναι ή ουσιαστική καταξίωση των αληθινών χριστιανών και στέλνεται σ' όλους τούς νέους Ισραηλίτες από τον πανάγιο Γενάρχη τους. Το Πνεύμα τού Θεού είναι άγιο και αναπαύεται μόνο στους αγίους, σ' εκείνους πού σταυρώθηκαν για τον κόσμο, σ' εκείνους πού «σταύρωσαν τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του».

Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αναφορά σ' Αυτό. Λέει εκεί ό Θεός: «Δεν θα παραμείνει πια το Πνεύμα μου σ' αυτούς τους ανθρώπους, γιατί είναι σαρκικοί». Έτσι, το πανάγαθο Πνεύμα, πού κατέβηκε πάνω στον αβάπτιστο ακόμα εκατόνταρχο Κορνήλιο, την ώρα πού τον κατηχούσε ό απόστολος Πέτρος, γεμίζοντας τον με τα χαρίσματα Του, Αυτό το Πνεύμα εμάς, πού έχουμε αναγεννηθεί με το Άγιο Βάπτισμα, εμάς, πού λεγόμαστε ορθόδοξοι και θεωρούμαστε πιστοί, μάς αποφεύγει. Μάς αποφεύγει, μολονότι ό Θεός δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πρόσωπα. Μάς αποφεύγει, για να μη μάς κάνει περισσότερο αμαρτωλούς με την προσθήκη σ' όλα τ' άλλα αμαρτήματα μας ενός ακόμα, και μάλιστα πολύ σοβαρού: της προσβολής τού Αγίου Πνεύματος, προσβολής πού Το λυπεί, το διώχνει μακριά μας και σβήνει τη φλόγα των χαρισμάτων Του.

Οι ακτίνες του Ήλιου της δικαιοσύνης, τολμώ να πω, δεν πέφτουν πια κατευθείαν επάνω μας! Εξαιτίας της υλιστικής, της σαρκικής μας ζωής, σπάνια, πολύ σπάνια βρίσκεται στη γη ζωντανό δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Οι καρδιές μας, λόγω της ακαθαρσίας τους, είναι ανίκανες να δέχονται και να μεταφέρουν άμεσα τα μηνύματα Του.

Έτσι, τα λόγια του Αγίου Πνεύματος αναπαύονται τώρα όχι στις αχειροποίητες πλάκες των ανθρωπίνων καρδιών, αλλά σε άψυχα αντικείμενα, καθώς αυτά τουλάχιστο δεν έχουν μολυνθεί από την αμαρτία Σε ποιά; Στα βιβλία της Αγίας Γραφής και στα βιβλία των αγίων πού ευαρέστησαν τον Θεό, τα οποία γράφτηκαν με την έμπνευση και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιο έδωσε στους εκλεκτούς Του διάφορα θεία χαρίσματα και τούς ανέθεσε διάφορες ιερές διακονίες. Έχρισε άλλους για το έργο της προφητείας, άλλους για το αποστολικό, άλλους για το ποιμαντικό και το διδακτικό, άλλους για το μαρτυρικό —τον θάνατο για τον Χριστό— και άλλους για το μοναστικό —την κάθαρση της ψυχής με τούς ασκητικούς αγώνες για τη δόξα τού Θεού. Διάφορα είναι τα χαρίσματα, διάφορες οι διακονίες, αλλά μία ή Αρχή και ή Πηγή τους, το Άγιο Πνεύμα Αυτό δίνει κάθε χάρισμα και ορίζει στον καθένα τη διακονία του κατά τη θεϊκή Του βούληση και τη θεϊκή Του εξουσία.

Από τούς αγίους συγγραφείς, λοιπόν, ό καθένας είχε το ιδιαίτερο χάρισμα του και την ιδιαίτερη διακονία του. Όλοι έγραψαν με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, Αυτό, όμως, από εδώ ήδη εμφανίζει τούς βαθμούς της δόξας των έμψυχων ναών Του: Άλλων ή δόξα είναι μεγαλύτερη και άλλων είναι μικρότερη. Όπως τ' αστέρια του αισθητού ουρανού δεν έχουν όλα την ίδια λάμψη, έτσι και τ' αστέρια του νοητού ουρανού της Εκκλησίας, οι άγιοι του Θεού, λάμπουν ανάλογα με την πνευματική τους πρόοδο. Αλλά και το πνευματικό φώς, πού ξεχύνεται από τα βιβλία τους, είναι ανάλογο αυτής της προόδου.

 Άς μην ξεχνάμε, πάντως, ότι, παρά τις διαφορές τους, όλοι βρίσκονται στον ουρανό, όλοι φωτοβολούν, όλοι σκορπίζουν την ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Όσο για τα βιβλία τους, αυτά θα μπορούσαμε να πούμε πώς αποτελούν τις τελευταίες ακτίνες του Ήλιου της δικαιοσύνης, τις ακτίνες της δύσης Του, τις ακτίνες πού στέλνει ό πανάγαθος Θεός για να φωτίσει τις έσχατες τούτες ώρες της ημέρας του Χριστιανισμού.

Αδελφοί! Άς κατανοήσουμε τα σημάδια των καιρών, όπως προστάζει ό Κύριος, ό όποιος επιτίμησε τούς Φαρισαίους για την άγνοια τους.  Άς δώσουμε μεγάλη προσοχή στη νουθεσία του Σωτήρα μας προς τούς Ιουδαίους τού καιρού Του: «Λίγον καιρό ακόμα το φώς θα είναι ανάμεσα σας. Περπατάτε όσο έχετε το φώς, για να μη σας πιάσει το σκοτάδι... Πιστεύετε στο φώς, για να γίνετε παιδιά του φωτός».

Με πίστη άς καταγινόμαστε στη μελέτη των βιβλίων πού γράφτηκαν από τούς αγίους τού Θεού, αντλώντας απ' αυτά φώς και ζωή για την ψυχή μας. Άς αποφεύγουμε σαν θανάσιμο δηλητήριο τα βιβλία πού προέρχονται από τη θολερή πικροπηγή, δηλαδή από την κοσμική ψευτοσοφία, την κληρονομιά της πεσμένης μας φύσεως, «για να μην είμαστε πια νήπια, να μην κλυδωνιζόμαστε και να μη μας πηγαίνουν πέρα δώθε ό άνεμος της κάθε διδασκαλίας, ή ανθρώπινη δολιότητα και τα τεχνάσματα πού μηχανεύεται ή απάτη».

ΠΗΓΗ