Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στη χώρα μας. Μένει κανείς με την εντύπωση ότι η εθνομηδενιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο προπομπός αυτός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, έχει βαλθεί να προωθήσει με εξαιρετικά επιθετικό τρόπο, μια ατζέντα που θα αλλάξει κατά πολύ τη χώρα μας, όπως τουλάχιστον τη γνωρίζαμε....
Και τι κάνει αυτό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με περισσή βιασύνη, γιατί ξέρει ότι μόνη της δεν θα αντέξει.
Τι θέλουν οι «πράσινοι»; Όταν έρθει η ώρα της γενικευμένης εξέγερσης, να μην είμαστε αντιμέτωποι με αυτούς (θα έχουν αποσυρθεί, αφού θα έχουν ολοκληρώσει την εργολαβία τους), αλλά με το απρόσωπο και άμορφο διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο.
«Τι πιθανότητες θα έχουν τότε οι Ελληναράδες», σκέφτονται προφανώς χαιρέκακα, στο ΠΑΣΟΚ… Και συνεχίζουν το έργο της ενσυνείδητης καταστροφής της χώρας και μετατροπής της σε κρανίου τόπο. Τόπο υποδοχής της Νέας Τάξης Πραγμάτων…
Στο κοινωνικό & οικονομικό πεδίο, χάνουμε τα πάντα στην κυριολεξία. Μειώνονται οι μισθοί σε δημόσιο & ιδιωτικό τομέα, ώστε να γίνουμε πιο «ευέλικτοι» και πιο «ανταγωνιστικοί» (κοινώς, να κερδίζουν περισσότερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες, οι φίλοι ή «πυλώνες» του συστήματος…), διαλύονται οι υποδομές πρόνοιας, εγκαταλείπονται στην τύχη τους οι φτωχοί και όλες οι ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, ενώ η επίθεση στους πολύτεκνους και γενικότερα στο θεσμό της οικογένειας, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.
Η λεγόμενη διαδικασία απο-ιεροποίησης της ανθρώπινης ζωής και της αποκαθήλωσης των ιερών και εθνικών μας συμβόλων, βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως και ο αποχρωματισμός της κοινωνίας μας από κάθε στοιχείο που τη χαρακτηρίζει.
Όσο για τη μεσαία τάξη, τη ραχοκοκαλιά αυτή του αστικού μας κοινοβουλευτικού συστήματος, παρακολουθεί απορημένη όλους αυτούς που μέχρι σήμερα τη σίτιζαν, τη χάιδευαν και την κολάκευαν, να τις επιτίθενται απροκάλυπτα και με μανία, αποκαθηλώνοντάς την και αφαιρώντας της μέσα σε λίγες εβδομάδες, ό,τι της παρείχαν επί χρόνια.
Σε μια ανίερη συναλλαγή… Και απορεί ανυποψίαστη η μεσαία τάξη. Γιατί εθισμένη στην εκκοσμίκευση, στη μακαριότητα, στην έλλειψη κάθε πνευματικότητας και στην κατανάλωση, στοιχεία που χαρακτηρίζουν το μαζάνθρωπο χωρίς προσωπικότητα, αδυνατεί να βρει τις δυνάμεις να αντιδράσει, να εξεγερθεί ενάντια στο σύγχρονο κόσμο της ύστερης (όσο και παρηκμασμένης) Δύσης, όπως τον περιέγραψε εύστοχα ο Ιούλιος Έβολα τη δεκαετία του ’80 στο ομώνυμο και μνημειώδες έργο του.
Γίναμε ευάλωτοι γιατί σαπίσαμε. Γιατί αφήσαμε πίσω μας και (πολλοί δυστυχώς από εμάς) κοιτάξαμε περιφρονητικά τις («οπισθοδρομικές» και «σκοταδιστικές» κατά τους εκσυγχρονιστές και τους ριζοσπάστες της αριστεράς) παρακαταθήκες των προγόνων μας, εκείνες όμως που βοήθησαν τους Έλληνες σε πολλές και εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, να αντεπεξέλθουν νικηφόρα και να γράψουν χρυσές σελίδες Ιστορίας.
Και εμείς, δεν είμαστε πλέον σε θέση να υπερασπιστούμε τίποτα. Μας καίνε οι του συστήματος την Αθήνα και τους κοιτάμε… Μας στερούν τα πάντα και σφυρίζουμε αδιάφορα.
Το σύστημα και ο βραχίονάς του ρημάζουν κατά το δοκούν τις ζωές μας, ενώ στην πρωτεύουσα των παραδομένων Ελλήνων αστών, μας κάνουν και επίδειξη δύναμης, χρησιμοποιώντας συνεχώς βία… Αλήθεια, πόσο πρέπει να μας ζορίσουν για να πούμε ένα ΟΧΙ και να σηκωθούμε από τον καναπέ;
Του Νίκου Χιδίρογλου
Πηγή
Αυτό που με στενοχωρεί ιδιαίτερα στον περίγυρό μου είναι ότι όταν τους αναφέρω διακριτικά τα διάφορα φανταστικά (ή μήπως όχι) σενάρια διαμελισμού της Ελλάδας (Κρήτη, Μακεδονία, νησιά Ανατολικού Αιγαίου, Θράκη, κλπ) η αντίδρασή τους είναι τελείως φυσιολογική (ότι αυτό είναι περίπου αναπόφευκτο και φυσιολογικό να γίνει) και μου δίνουν την εντύπωση ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει σε μία τέτοια περίπτωση είναι το πώς θα προσαρμόσουν την προσωπική ζωή τους σε μία τέτοια εξέλιξη. Χαρακτηριστικές εκφράσεις: "Τι με νοιάζει εμένα αν με κυβερνάει ο Παπανδρέου ή ο Ερντογάν αφού με τους Έλληνες κυβερνώντες φθάσαμε εδώ που φθάσαμε". Να λοιπόν το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας: Δεν υπάρχει πλέον ελληνικός λαός όπως τον γνωρίζαμε μέχρι και στην πρόσφατη ιστορία μας. Τουλάχιστον όμως ας υπάρχουν κάποιοι από εμάς ως θύλακοι αντίστασης έστω και στον μικρόκοσμό του ο καθένας μήπως στο μέλλον σε κάποια πιθανή ιστορική κατάσταση βρεθεί πρόσφορο έδαφος για την εμφάνιση και έκφραση και πάλι των οραμάτων μας (δεν το λέω σε καμία περίπωση ρατσιστικά και χωρίς να εκφράζω καμία εθνική ουτοπία).
ΑπάντησηΔιαγραφή